Snap
  • Bevallingsverhalen
  • babygirl
  • Sectio
  • spoedkeizersnede
  • Uitwendig

Van versie tot spoedkeizersnede

De dag dat ik mama werd...

Twee jaar geleden alweer. Jeetje wat vliegt de tijd. Maar het moment van, voor en een beetje na de bevalling van Pleun vergeet ik nooit meer.

Pleun lag zo wat de gehele zwangerschap in stuit. We hebben hier vaak om kunnen lachen en opmerkingen geplaatst als "Ze lijkt nu al op mama" (mama was ook een stuitbevalling), "Klein eigenwijsje" en "Nu al bijzonder". Maar uiteindelijk gaf de verloskundige toch het advies om naar het ziekenhuis te gaan voor een versie. Ik kreeg een folder mee naar huis waarin de nodige informatie stond. Wat is zo'n versie eigenlijk? Doet dat pijn? Is dat niet vervelend voor de baby?

1% van de versies lopen uit op een spoedkeizersnede

Zo eigenwijs als ik ben, bleef ik stellig en probeerde ik met elk smoesje onder die versie uit te komen. Vervolgens ben ik eens het internet op gedoken om te zoeken naar verhalen van moeders die dit hebben laten doen. En ja hoor, je vind natuurlijk alleen maar de negatieve verhalen. Dus mijn gevoel werd alleen maar bevestigd, ik wil dit niet! Na een paar gesprekken met mijn partner heb ik me toch maar over mijn gevoel heen gezet en een afspraak gemaakt. Waarbij ik in mijn achterhoofd hield "Als het pijn doet, stoppen we ermee" of "Als het alsnog niet goed voelt, begin ik er niet aan". Hmm, dan toch maar eens dat foldertje doorlezen? Ik heb gedurende de zwangerschap geen één folder gelezen met de instelling "Het gaat wel vanzelf en als ik vragen heb, kan ik die aan de verloskundige stellen". Nou, had ik diezelfde instelling ook maar gehad bij deze folder. Vluchtig ging ik door de folder heen en jawel hoor, daar stond het: "1% van de versies lopen uit op een spoedkeizersnede". En toen wist ik het, ik ben die ene procent.

De dag van de versie kwam steeds dichterbij. De tas van de baby stond al een tijdje klaar. Niet omdat het moest, maar omdat ik het zo leuk vond om met die babyspulletjes bezig te zijn. De gedachte "Zou ik mijn eigen tas ook alvast klaar zetten?" ging vaak genoeg door mijn hoofd. En steeds weer besloot ik om het toch maar niet te doen.

Mijn moeder lachte me uit toen ik zei dat ik bijna klaar was met het inpakken van mijn eigen tas

Mijn partner moest die dag gewoon werken, ochtenddienst. Hij wenste me succes en vroeg me om hem op de hoogte te houden. Ik grapte nog tegen hem "Je krijgt wel telefoon als je dochtertje geboren is". Om 10.00 uur moest ik in het ziekenhuis zijn. Mijn moeder zou me om 9.45 uur komen halen. Ik kon eigenlijk niet meer slapen nadat mijn vriend weg was. Dat waren vast en zeker de spanningen die daarvoor zorgden. Om 9.20 uur bedacht ik me om toch maar voor de zekerheid ook mijn eigen tas klaar te maken en de tas van de baby nogmaals te controleren. Eerst de tas van de baby, want die is als het goed is compleet. Daarna mijn eigen tas. Even dat lijstje erbij pakken om af te vinken. Terwijl ik bezig was met inpakken, hoorde ik de claxon van een auto. Mam was te vroeg. Dan maar alleen de tas van de baby in de auto zetten. Je weet maar nooit. Mijn moeder lachte me uit toen ik zei dat ik bijna klaar was met het inpakken van mijn eigen tas.

In het ziekenhuis tikte de tijd ook voorbij. Ik had toch om 10.00 uur die afspraak? Doordat ik zelf twijfelde, bleef ik zitten en wachtte ik geduldig met mam. "Misschien was die afspraak toch om 11.00 uur? Ik weet het ook niet meer, gewoon even rustig wachten." Om half twaalf kwam er een verpleegkundige naar ons toe met de mededeling dat het ontzettend druk was op de afdeling doordat het ziekenhuis in Maastricht een patiëntenstop had. Inmiddels was het twaalf uur en jeetje, wat had ik honger! "Zou ik even naar de kantine lopen? Weet je, als ik nog tien minuten moet wachten, dan ga ik naar huis! Ik ben dit wachten meer als zat!" En alsof ze het hadden gehoord, maar om negen minuten na twaalf werd ik naar binnen geroepen. Een verloskundige kwam het verhaal nog een keer uitleggen. Deze keer kreeg ik het amper mee, want gedurende de uitleg werd ik en mijn dikke buik aan de CTG gelegd. De hartslag van zowel mama als van de baby zouden goed moeten zijn voor een versie. Mijn moeder en ik keken vooral naar het schermpje van de baby, een mooie constante hartslag en dus een mooie curve.

Die mooie constante curve, was eigenlijk niet zo positief

De verloskundige kwam terug met de vraag of ik op m'n zijde kon gaan liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen mocht mam me twee boterhammen maken, zodat ik toch eindelijk wat kon eten. Ik had de eerste boterham nog niet goed en wel opgegeten toen de verloskundige weer binnen kwam. Ze vroeg of ik de baby voelde bewegen. "De hele tijd" was mijn antwoord. Ze legde meteen uit dat die mooie constante curve, eigenlijk niet zo positief was. Een vrolijke, beweeglijke baby zou juist pieken in die curve moeten hebben. Ze stuurde ons naar het echocentrum om nogmaals naar de baby te kijken. Alles was in orde en je zag ons kleine eigenwijze meisje vrolijk bewegen. Dan maar weer terug voor de versie. We werden weer aangesloten aan de CTG. Er veranderde echter niks aan Pleun's curve. Het werd ons opeens duidelijk... dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed! En voordat ik het wist, werden me allerlei vragen gesteld over de baby en over de zorgverzekering enz.

De verpleegkundige en de verloskundige verlieten de kamer. "Mam... ik heb mijn piercing nog in!" Mijn moeder stond op en probeerde mijn piercing los te krijgen. Nog geen vijf tellen later kwam, zoals ik het zelf graag benoem, de gehele fanfare van artsen en verpleegkundigen binnen om me klaar te stomen voor de spoedkeizersnede. De verloskundige haalt mijn piercing uit en wilde deze zelfs bewaren. Mijn hoofd werd overspoeld met gedachten "Zie je wel, ik ben die ene procent", "Heb je mijn partner kunnen bereiken?", "Waar blijft ie dan?", "Hopelijk is hij nog op tijd" en mijn laatste, maar oh zo overheersende gedachte "Ik ben zo bang, hopelijk is alles goed met haar"!

Wanneer leggen ze mijn benen plat op tafel? Zo kun je toch niet werken!

Voordat ik het wist, werd ik naar de lift geduwd. In de verte zag ik mijn partner komen. Hoe vreemd het ook klinkt, maar op dat moment had ik helemaal niet door dat mijn moeder alleen achter bleef. Er werd gewacht op mijn partner en vervolgens we de lift in. Naar beneden en naar de operatiekamer. Hier kreeg ik vrijwel direct de ruggenprik. Dat is een vreemd gevoel. Ik weet nog goed dat ik dacht "Wanneer leggen ze mijn benen plat op tafel? Zo kun je toch niet werken!". En dat terwijl ik het gewroet in mijn lijf al goed kon waarnemen. Gelukkig hadden mijn partner en ik alle scenario's doorgenomen en wilden we graag de baby geboren zien worden. Tijdens de ingreep wordt dit namelijk gevraagd, maar ik was zo in de war, dat ik geen antwoord kon geven. Mijn partner greep in en zei "Ja, dat willen wij". En daar was ze, onze kleine meid, onze lieve Pleun. Alles erop en eraan. Zo mooi!

Maar toen gingen ze weg, mijn partner achter ze aan. Ik kreeg uitleg dat ze alles gingen controleren en dat ik ondertussen mijn hechtingen kreeg. Even later werd Pleun naast mijn gezicht gehouden en weer weggebracht. Ze was een vroeggeboorte en moest daarom in een couveuse gelegd worden. Ik moest daarentegen naar de recovery en wachten totdat ik mijn tenen kon bewegen.

Even later stond mijn partner naast me. Hij vertelde me dat Pleun in de kamer lag te slapen en dat ze verder gezond was. Ik kon niet wachten om haar weer te zien, dus probeerde ik iedere keer mijn tenen te wiebelen. Nope, nog steeds niks. Ik denk dat de verpleegkundige medelijden met me begon te krijgen. Hij kneep in m'n tenen en feliciteerde me. Ik had bewogen. Ik voelde echter nog steeds niks en kon me ook echt niet voorstellen dat ik bewogen had. Toch ging ik terug naar de kamer, waar ik gelukkig wel steeds meer gevoel begon terug te krijgen.

Snap

En daar was ze dan. Onze kleine knapperd. Ze is perfect. Beter dan ik me had kunnen voorstellen. Wat een prachtige meid hebben wij samen gemaakt. De verpleegkundige legde Pleun op m'n borst, onder de operatiejas. "Lekker dicht bij mama" zei ze. Wow, inderdaad. Dat ben ik. Mama! Wat was dat genieten. Heerlijk!

De gynaecologe kwam bij ons kijken en vertelde dat alles goed was verlopen. Ze vertelde ook dat Pleun helemaal aan mijn rechterkant zat en waarschijnlijk een beetje bekneld zat. Dit zal de reden zijn waarom de CTG curve zo vlak was. Verder was alles in orde met Pleun en mochten we naar huis, zodra ze zelfstandig kon eten en ze haar eerste ontlasting had. Maar dit gebeurde niet. De ontlasting bleef uit en de voeding kreeg ze nog steeds via een sonde. Wat nu? 

Wordt vervolgd...