Van thuis naar ziekenhuis

Deze blog heb ik destijds (5,5 maand geleden) gemaakt voor alle vrienden & familie en ook om het van mezelf af te schrijven. Maar ook te kunnen verwoorden wat wij toen hebben mee gemaakt en waar we in zaten. Ik hoop dat hier mama’s zijn die hier wat aan hebben. 

Zo, we zijn nu een kleine maand verder en heb ik besloten dat het tijd ervoor is om het verhaal (de rollercoaster) op papier te zetten.

Tot de 27 weken had ik een zwangerschap waar ik, denk ik, echt dankbaar voor mag zijn. Alleen begin week 28 gingen de kwaaltjes wat opspelen, ik schommelde heel erg met mijn bloeddruk en voelde mezelf soms niet heel erg fijn. Maar het was niet dat ik mezelf zorgen maakte. De kleine meid deed het super, ze bewoog goed, groeide goed en het belangrijkste: alles zat erop en aan. Ook alle echo's die we kregen waren gewoon supergoed en ze liet zien dat ze een bijzonder sterk en gezond meisje was.

Op donderdag 31 januari ging ik naar het ziekenhuis voor check-up controle in Vlissingen. Gewoon, net als anders even de bloeddruk meten, omdat deze aan de hoge kant was en ik al een paar keer opgenomen heb gelegen in ADMRZ in Goes. Daarom bleef ik nu eerste lijn en moest ik elke week op controle en dan om de dag. Verder deed de kleine meid het erg goed in mama haar buik, want op de CTG’s liet ze zien dat haar hartslagje super mooi en regelmatig was.

Die dag voelde ik mezelf een beetje grieperig en niet zo heel fit, maar voor de rest had ik niet het idee dat we ons zorgen hoefden te maken om de kleine meid. Maar helaas. Mijn bloeddruk was weer 140/100 en dit was echt aan de te hoge kant. Daarop besloot de verloskundige dat ik urine moest inleveren en even bloed moest prikken. Nadat ik dat had gedaan werd ik een halfuurtje aan de bloeddrukmeter gelegd, zodat ze konden kijken of het aan de hoge kant bleef. Maar gelukkig daalde de bloeddruk al snel en mocht naar huis. Wel was de afspraak dat ze mij zou bellen als er toch wat uit zou komen. Dus vol goede moed ging ik naar huis, omdat ik zeker wist dat er niks aan de hand was. Ook stelde ik zo mijn vriend gerust, zodat hij zich ook niet druk kon maken.

Toen ik thuis kwam ben ik lekker op de bank gaan liggen en helaas... Om 14:22 ging de telefoon, het was de verloskundige. Ze had de gynaecoloog gesproken en hadden besloten mij toch op te nemen, omdat er eiwit in mijn urine zat. God, wat baalde ik… Maar één geluk: ik had mijn ziekenhuis tasje nog klaar staan. Op dat moment had ik mijn vriend gebeld en is mijn schoonmoeder mee naar het ziekenhuis gegaan in Goes. Daar eenmaal aangekomen kwam ik weer op de zelfde kamer te liggen waar ik de vorige keer ook gelegen had. Het was de bedoeling dat we 24 uur lang urine gingen opsparen. Maar toch bleef ik vol goede moed dat ik gewoon de volgende dag weer naar huis mocht.

Maar helaas, de volgende dag kregen Jeroen en ik te horen dat ik niet meer naar huis mocht en dat ik moest blijven totdat de kleine meid geboren zou worden. De dagen vlogen langzaam voorbij maar ze liet nog steeds op elke CTG zien dat ze het super deed en ook ik bleef mezelf erg goed voelen. De dokter had zelfs gezegd: 'Als het zo blijft, mag je een dagje naar huis om iets leuks met Jeroen te doen.'

Maar van zondag 3 februari op maandag(nacht) 4 februari ging het helaas een beetje mis. Ik kreeg erg veel pijn in mijn bovenbuik en de pijn werd alleen maar heftiger en kon niet meer liggen, zitten of staan. Ook de pijnstilling die ik kreeg, werkte niet en slapen lukte ook niet meer. Op dat moment werd ik weer aan de ctg gelegd en werd er weer bloed afgenomen. Het leek wel of ik op dat moment in een roes kwam. Ik heb mijn vriend uit zijn bed gebeld en zei dat hij moest komen en zelfs mijn moeder heb ik gebeld. 

Het ging erg snel doordat de pijn alleen maar erger werd en ze in Goes eigenlijk niks meer konden doen, werd alles met spoed in werking gezet. Ik werd naar Rotterdam vervoerd. Daar konden ze de zorg bieden die ik nodig had, maar ook die de kleine meid nodig zou hebben als ze eerder geboren werd. Al snel was de ambulance er en gingen we op weg naar Rotterdam. Jeroen en mijn moeder kwamen erachteraan.

Vanaf dat moment dat we in Rotterdam waren tot aan de geboorte is alles erg snel gegaan, het bleek dat ik het HELLP-syndroom langzaam aan het ontwikkelen was.

Even kort samengevat wat het HELLP-syndroom inhoudt. Helaas is hier heel erg weinig over bekend en is het iets wat in één keer komt, het is een soort sluipmoordenaar. Wat ze wel weten, is dat het door de placenta komt. Je kunt de afvalstoffen van de baby niet verwerken en je gaat als het ware je eigen lichaam vergiftigen. Voeg daar nog vocht vasthouden, bovenbuikpijn en een hoge bloeddruk aan toe en je hebt de eerste verschijnselen van een zwangerschapsvergifting. Maar, bij het HELLP-syndroom gaat het nog een stapje verder. Je lever en nieren gaan minder goed werken en je bloeddruk schommelt enorm. Wat hier nog bij komt kijken zijn de bloedplaatjes... Dit is iets wat erg belangrijk is. Omdat deze stabiel moeten zijn, willen ze het kindje kunnen halen. Helaas was het bij mij allemaal het geval, ze moesten het rekken. Ze gaven dan ook aan door te gaan tot ik niet meer kon. Ik heb dus voor mijn eigen leven gevochten, maar ook voor die van de kleine meid. Verder gaven de artsen aan dat ze meestal zien dat je na een paar dagen weer langzaam omhoog krabbelt en dat de nier- en leverfunctie beter wordt en dat je bloedplaatjes ook stabiel weer worden. Ook dit was bij mij het geval. Doordat ze in Goes mijn infuus niet goed hadden geprikt, kreeg ik er ook nog eens hoge koorts bij. Het infuus was gaan ontsteken en er lekte magnesium onder mijn huid.

Op het eerste gezicht bleef de kleine meid erg stabiel en zagen we een mooi stabiel en regelmatig hartslagje. Alleen was ik er niet mee bezig of ik haar voelde of niet. En ook als ik haar voelde dan zei ik dat tegen Jeroen en als dan de zuster weer kwam en die vroeg : heb je haar gevoeld dan zei ik gerust nee, dit kwam omdat ik zo erg van de wereld was. Ook kan ik heel veel dingen niet meer herinneren en heb ik gelukkig veel aan Jeroen want hij heeft mij erg veel kunnen vertellen en heeft hij samen met mijn ouders en schoonouders mij erg goed bijgestaan. De kleine meid boft maar met zulke oma's & opa's. en ik bof met zulke lieve mensen om mij heen. Ook bof ik heel erg met Jeroen , hij is op dat moment geen moment van mijn zijde weg geweest en heeft hij geholpen waar hij kon. Ook al kon hij vaak alleen machteloos toekijken , ik ben zo trots op hem !

Maar om even terug te komen op dat lekkende en geweldig irriterende infuus...doordat ik hier dus koorts van kreeg , zagen de artsen op de ctg's die er gemaakt werden dat de kleine meid er ook een beetje last van kreeg. Dit is echt het laatste wat je wilt horen als ouders zijnde. En het gekke is ook dat ik deze nacht ook echt alles goed kan herinneren. Alles wat er daarvoor is gebeurt weet ik bepaalde momenten maar en is alles eigenlijk een beetje vaag. Uiteindelijk hebben ze met een echo-apparaat gezocht naar een bruikbaar bloedvat om mijn nieuwe infuus in te prikken. dit deed werkelijk zoveel pijn...maar ik was gewoon te moe om het uit te schreeuwen en aan te geven dat het genoeg was. na 3x mis prikken , had ze eindelijk een bloedvat gevonden dacht ze waar ze wel het infuus in kon brengen. op dat moment dat ze deed was bij mij de maat vol , ik heb het uitgeschreeuwd van de pijn en ik geloof dat frustratie van de afgelopen dagen eruit kwamen. de machteloosheid van Jeroen die niks kon doen en het verdriet wat hij had deed mij veel pijn , ook de zorgen die hij maakte en de zorgen om de kleine meid...het was genoeg...op dat moment heb ik ook gezegd : het is klaar nu , jullie moeten haar nu halen. Godzijdank gaf ze aan dat het ook genoeg was en dat ze actie gingen ondernemen. Er werd besloten dat ik een spoedkeizersnee zou krijgen , alleen was het wel zo dat Jeroen niet mee mocht op de OK en dat hij vanuit een andere kamer mee kon kijken . Dit omdat ik algeheel onder narcose ging. hier baalde ik zo van als ik eraan terug denk breek ik gewoon weer...dit omdat eigenlijk alles wat ik wilde al van me af is genomen. Maar goed , alles werd gereed gemaakt en iets voor 6 werd ik naar de OK gereden en moest ik Jeroen gedag zeggen. Eenmaal aangekomen op de OK , kreeg ik een drankje die ik op moest drinken en daarna ging alles heel snel !! Om 6:02 is onze prachtige dochter gezond op de wereld gekomen.

De dagen er krabbelde ik langzaam weer op , mijn lever en nieren begonnen gelukkig weer te functioneren en had ik de eerste dag al bijna 15 liter vocht uitgeplast ! ook de bloedplaatjes werden weer stabiel en was ik gelukkig aan de betere hand. Tuurlijk had ik aardig veel pijn en vond ik lopen echt mega kut , en dacht ik echt wanneer komt hier alsjeblieft een einde aan. Maar dames een geruststelling we zijn nu bijna een maand verder en ik voel mezelf enigzins oke , het is wel met ups en downs.

Lieve Vienna fay , is geboren met 30 weken + 2 dagen op Donderdag 7 februari 2019 & woog 1395 gram . Ze deed het super goed en mocht na 4 dagen al naar Breda. Ook hier deed ze het super een maakte ze sprongen vooruit en konden we niet wachten tot je naar Goes mocht. Nu ben je alweer 1 maand oud en lig je in Goes . je maakt steeds meer stappen vooruit , je weegt nu bijna 2 kilo en ben je van de optiflow af.

Ga zo door meisje, papa & mama zijn mega trots op jou!

Verder maken wij het ook goed , we zijn wel allebei erg moe. En moeten we het gewoon nemen zoals het komt. Maar langzaam krijgt deze pittige periode ook een plekje en genieten we met volle teugen van Vienna. We zijn blij dat we nu langer van haar kunnen genieten. We kunnen haar nu al niet meer missen.

Veel liefs ,

-x-