8 jaar geleden
Van roze wolk naar donderwolk deel 2
Zwanger worden was voor ons een makkie, maar mijn zwangerschap was vooral op het eind erg zwaar. En de bevalling werd nog veel zwaarder.
Daar gingen we dan. 38 weken zwanger en ik zou worden ingeleid in het ziekenhuis. Ik wilde al bevallen in het ziekenhuis, omdat ik altijd bang was dat er wat mis zou gaan. Maar nu had ik dus geen keuze meer, het moest.
We moesten ons 's avonds om 7 uur melden bij de kraamafdeling van het ziekenhuis. Het was toen 15 augustus. We kregen een mooie kraamsuite toegewezen en al snel kwam een assistent uitleg geven over het inleiden van mijn bevalling.
Ze zouden een ballonnetje tussen mijn baarmoedermond doen, waardoor deze zou gaat verweken en ik ontsluiting zou moeten krijgen. Dat ballonnetje kreeg ik gelijk en dan was het de bedoeljng dat ik de volgende ochtend genoeg cm ontsluiting zou hebben voor het breken van mijn vliezen.
Het zetten van het eerst ballonnetje ging prima. Ik voelde nauwelijks wat en het was snel gebeurd. Daarna zat ik in spanning af te wachten of er wat zou gaan gebeuren. Ik kon niet wachten om mijn kleine meid te ontmoeten en ik was blij dat mijn zwangerschap eindelijk over zou zijn.
Ik wilde nog even plassen voordat ik zou gaan slapen en toen ik op de wc ging zitten klapte het ballonnetje. Omdat het ballonnetje vol zat met water, dacht ik dat even dat het mijn vliezen waren. Maar helaas...
De assistent kwam gelijk een nieuw ballonnetje zetten, dat lukte niet helemaal, dus na een hoop gedoe, veel pijn en nog een geklapte ballon zat hij eindelijk goed en kon ik gaan slapen. Nou ja....
Slapen kon ik niet. Ik was te nerveus en lag helemaal niet lekker in dat veel te kleine ziekenhuisbed. Gelukkig mocht mijn vriend ook blijven slapen en had ik wat gezelschap.
De volgende ochtend was de spanning nog groter! Vandaag was de dag dat mijn kleine meid zou komen. Tenminste...Dat dacht ik. De assistent kwam kijken of ik al genoeg ontsluiting had voor het breken van mijn vliezen, maar helaas was dit niet het geval. Ik had nu zo'n 1,5 cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was nog helemaal niet verweekt. Ik moest dus weer een nieuw ballonnetje.
Die dag, 16 augustus, duurde erg lang. Het plaatsten van de ballonnen lukte steeds niet en er klapten er in de loop van de dag weer een paar. Mijn baarmoeder werd hierdoor ook steeds gevoeliger en het plaatsten van de ballonnen werd daardoor erg pijnlijk. Eind van de dag had ik nog maar 2 cm ontsluiting, dus helaas zou ik die dag nog niet mijn kleine meid vasthouden.
Na weer een nacht slecht slapen nog steeds te weinig ontsluiting. Weer een nieuwe ballon, die nu extra groot werd opgespoten. En rond 13.00 uur die middag op die 17 augustus had ik eindelijk 3cm ontsluiting en konden ze mijn vliezen breken. Ook kreeg ik een infuus met weeopwekkers.
Al snel kwamen de weeën en die weeën werden sterker en sterker. Ik kreeg echte weeënstormen en kreeg geen tijd meer om op adem te komen. Ik voelde me echt niet goed, maar moest toch door. Ik heb mijn vriend helemaal fijngeknepen en ik ben heel boos op hem geworden omdat hij koffie dronk, waar ik kotsmisselijk van werd.
Na uren van weeënstormen, kon ik echt niet meer. Het was nu half 5 's middags. Ik voelde mezelf wegzakken en heb toen de arts geroepen. Mijn zwangerschapsvergiftiging was nog erger geworden en het advies van de arts was een ruggenprik. Ik had inmiddels pas 4cm ontsluiting en ze hoopte dat het dan ook wat meer vaart zou gaan maken. Al die uren pijn en maar 1 miezerig centimetertje erbij!
De ruggenprik vond ik erg spannend, vooral omdat ze ook alle risico's moeten noemen. Maar het deed bijna geen pijn en toen het begon te werken voelde ik me een stuk beter. Mijn vriend kon toen even een hapje gaan eten in het restaurant, maar dat had hij beter niet kunnen doen.....