Van niets-aan-de-hand naar dit-kind-moet-er-NU-uit. In 15 min.

Zwangerschap

M'n zwangerschap verloopt eigenlijk volgens het boekje. Na één maandje helaas pindakaas was het de tweede maand raak. Er zit een klein mensje in mij. Bij de echo’s blijkt het een klein, levend en gezond mensje te zijn, wat alleen erg beweeglijk en een klein beetje groot is. Ik speel het kwaaltjes-kwartet de eerste 19 weken volledig uit, maar daarna wordt het beter. Hoewel ik me de gehele zwangerschap niet top voel heb ik weinig echte problemen. Geen last van m’n bekken, tot 36 weken kunnen werken en training geven en met 20 weken zelfs nog een sporttoernooi spelen. Ik ben alleen erg moe, maarja, het is ook niet niks, zo'n wezentje in je buik. Met 34 weken blijkt meneer in stuit te liggen. Toen kwamen bij mij voor het eerst wel zorgen. Een stuitligging kan weleens een keizersnede betekenen. Dit lijkt me verschrikkelijk, want het herstel van een keizersnede is veel langer dan van een vaginale bevalling. Ik heb het zwanger zijn 9 maanden lang verschrikkelijk gevonden. Vrijwel alles wat ik leuk vind kan ik niet meer doen doordat het niet veilig is voor de baby, ik te moe ben of doordat m’n handen en voeten te opgezwollen zijn waardoor ik niet kan schrijven. Een week later op de liggings- en groeiecho blijkt gelukkig dat hij zich gedraaid heeft en goed ligt. Wel is hij aan de hele grote kant (P99) en moet ik naar het ziekenhuis om te kijken of ik zwangerschapssuiker heb. Na een ochtendje droog staan met een suikerdrankje blijk ik dit gelukkig niet te hebben. Na nog een controle bij de gyneacoloog in het ziekenhuis en een extra echo en controle van de verloskundige in het ziekenhuis worden de baby en ik gezond verklaart en mag ik gelukkig terug naar de verloskundigen bij ons op 't dorp. Dit vind ik erg fijn, want deze ken ik en ik voel me er erg fijn bij dat ik in ieder geval niet ‘medisch’ ben. Er is geen reden waarom ik niet normaal een kind op de wereld kan zetten.

Bijna

Bij de controle van 39 weken attendeert de verloskundige mij erop dat ze tegenwoordig al met 41 weken inleiden ipv de 42 weken die het vroeger was. Dit omdat een baby die tussen de 41 en 42 weken geboren wordt 10x meer kans heeft om in de couveuse te komen dan een baby die tussen de 40 en 41 weken geboren wordt. Het zogenoemde strippen hebben ze ook vervroegd naar 40+3 en 40+5. Voor mij zou dat betekenen dat ik maandag gestript zou kunnen worden. Ze vraagt of ik dit wil. Het overvalt me een beetje, en ik geef aan liever even te wachten. Na een gesprekje met mijn moeder waarin zij aangeeft dat strippen volledig natuurlijk is en geen kwaad kan en inleiden wel degelijk een kunstgreep is die heel heftig kan zijn kies ik er toch voor om me te laten strippen. Dit gebeurd op maandag. Het begint wel te rommelen, maar echt doorzetten doet het niet. De baby is nog niet helemaal ingedaald, dus mochten m’n vliezen breken moet ik gaan liggen en direct bellen. Nog steeds geen enkele reden waarom ik niet gewoon zou kunnen bevallen.

Woensdag - 4.30u

Ik moet om 4.00u naar het toilet. Dit gebeurd al weken ongeveer elke 2-3 uur dus niks raars. Ik ga, kruip terug in bed, maar kom niet meer in slaap. Om 4.30u voel ik een warme plas vocht lopen. Ik maak m'n vriend wakker en die pakt een handdoek en een matje. We bekomen even van de schrik, m'n vriend bekijkt het vruchtwater en heeft geen idee welke kleur het heeft. Ik hijs mezelf een stukje omhoog en zie echt een plasje water, geen twijfel, dit is helder. Ik bel de verloskundige en ze komt eraan. Na zo’n 15 minuten is ze er. De tijd ertussen liggen we een beetje naar elkaar te kijken van ‘ja, het gaat gebeuren’. Eindelijk gaat het gebeuren! De verloskundige voelt aan m’n buik, maar de baby lijkt nog niet helemaal te liggen waar hij hoort. Zijn harttonen zijn gelukkig wel goed. De verloskundige doet een inwendig onderzoek en de baby blijkt wel degelijk te liggen waar hij hoort. Ik heb ongeveer 1 cm ontsluiting. Het wachten is begonnen.

5.00u

Het wachten duurt niet lang. Vanaf 5.00u voel ik krampen in mijn buik. Ze doen zeer en komen best vaak. De verloskundige heeft gezegd dat, omdat het mijn eerste kindje is en ik pas 1 cm ontsluiting heb, ik waarschijnlijk begin met weeën die om de 15 of zelfs 30 minuten komen. Ze duren ongeveer 45 tot 60 seconde. De krampen die ik heb duren echter ‘maar’ 30-40 seconden, maar komen wel om de 2-3 minuten. Ik gok dat dit toch wel weeën zijn en ga timen. Lekker is anders, maar het is goed weg te puffen. De verloskundige had geadviseerd nog even te slapen, dat gaat natuurlijk voor geen meter. Nog even onder de douche dan maar, dat ontspant. Wat een hel. Ik sta mezelf vast te houden aan het randje van de shampoo en kan met moeite mezelf weer aankleden. Geen goed idee. Ik vertrek naar beneden, eet en drink wat en ga op de bank liggen. Het broodje wat m'n vriend gesmeerd heeft krijg ik maar half weg. Ik ben echt misselijk en bang dat ik moet overgeven. Ik ga op de bank liggen en op m’n linkerzij krijg ik de weeën redelijk weggepufd. De tijd tussen de weeën zit ik in een halve trance, maar voel ik me wel rustig. De verloskundige komt over 2 uur kijken hoe ver de ontsluiting dan is. Ik bel m’n moeder dat het begonnen is en dat het waarschijnlijk nog wel even duurt.

7.30u

De verloskundige komt kijken hoe het gaat. We gaan naar boven. De trap op gaat langzaam, maar goed. Ik blijk nog steeds maar 1 cm ontsluiting te hebben, dat is wel balen. De weeën zijn nog om te doen. Ik krijg een compliment dat ik de weeën zo goed weg puf en dat ik verrassend rustig blijf. Het zal nog wel even duren, maar het lijkt erop dat ik dit aankan.

10.00u

De verloskundige komt weer kijken. Ik heb nog steeds om de 2-3 minuten weeën. Ze doen nog steeds zeer, maar het is nog steeds om te doen. Ik zit inmiddels op 1-2 cm ontsluiting. Volgens de verloskundige wordt ik niet beloond voor het werk wat ik doe. Bij het inwendig onderzoek voelt ze nog een vlies zitten. Ze vermoed dat ik om 4.30u m’n hoge vliezen heb gebroken en dat ze de centrale vliezen nu nog voelt zitten. Nooit geweten dat je meerdere vliezen hebt... Ze besluit deze door te prikken. Dit doet geen pijn, maar ik voel wel weer een plas warm vocht stromen. De verloskundige geeft aan dat het kan zijn dat de weeën en de ontsluiting nu rap op gang komen, maar dat het ook nog even kan duren. We spreken af te bellen als er echt iets veranderd.

De verloskundige is de deur nauwelijks uit of de weeën worden heftiger. Nog steeds om de 2-3 minuten, maar inmiddels wel bijna een minuut durend. Dit doet pijn. Ik had verwacht dat een bevalling pijn zou doen, en geen idee hoeveel pijn, maar dit is wel heel veel pijn. Ik lig op bed en puf me een ongeluk. Ik hoor de helft van wat m'n vriend zegt niet eens. Hij vraagt of het goed is als hij nog even naar beneden gaat. Dat is prima, hij kan toch niks doen. Niks lijkt me fijn, niet douchen, geen washandje, geen massage, niks eten. Alles is stom. Rond half 12 komt m'n vriend weer boven. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik dit niet kan. Waar ik bij andere momenten met pijn altijd gedachtes heb van ‘het gaat vanzelf over’ heb ik hier alleen maar de gedachte ‘laat het stoppen, dit kan ik niet’. Ik verga van de pijn en ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ik zeg tegen m'n vriend dat ik dit niet kan. Als goede vriend motiveert hij me ‘jawel schat, dit kan jij’. Ik weet hem te overtuigen dat ik dit echt niet kan. Wat een pijn! Hij belt de verloskundige en zij hoort mij op de achtergrond kermen. Ze komt er direct aan.

12.15u

De verloskundige komt bij ons binnen en gaat naar boven. Ze ziet me liggen en concludeert dat ik er toch wel heel anders bij lig als ‘s ochtends. Ook mijn vriend geeft aan mij nog nooit zo gezien te hebben. Ik krijg niet heel veel mee van wat ze allemaal zeggen. De verloskundige controleert de baby en mij. De harttonen van de baby zijn goed, ik blijk op 2-3 cm ontsluiting te zitten. Ik word absoluut niet beloond voor m’n werken zegt ze. Normaal gaan ze pas bij 5-6 cm naar het ziekenhuis, maar ik ga dit niet volhouden, dat is duidelijk. De verloskundige besluit dat we naar het ziekenhuis gaan om daar een plan tot pijnbestrijding te maken. Zelf denkt ze aan een ruggenprik, want dit gaat nog wel even duren.

M'n vriend krijgt de instructie alle spullen in de auto te gaan laden en hoort hoe hij moet rijden en parkeren. De verloskundige belt het ziekenhuis dat we eraan komen. Ook mijn moeder krijgt een telefoontje dat we eerder dan verwacht naar het ziekenhuis vertrekken voor pijnstilling. Ik moet vanuit bed nog naar beneden. Ik wil uit bed stappen maar door de pijn glij ik naast het krukje. De verloskundige vangt me op. Ik moet nog even naar het toilet, maar ook dit doet erg veel zeer. Uiteindelijk lukt het me om me aan te kleden, de trap af te lopen en in de auto te gaan zitten. Vlakbij ons huis moeten we de berm in om een auto te laten passeren, dat doet pijn. Onderweg heb ik een theedoek vast en die blijf ik ook vasthouden. De theedoek heb ik gepakt omdat ik het zo heet had en zoveel zweette, maar het is mijn steun en toeverlaat onderweg. Ik had verwacht dat de 25 minuten durende reis erg lang zou duren, maar het valt alles mee. Ik ben verrassend rustig. Onderweg zie ik dat we langs het tuincentrum rijden, ik zie een stukje snelweg en bij het ziekenhuis moeten we erg lang op het stoplicht wachten. M'n vriend vraagt bij de ingang of we naar links of rechts moeten. Ik zeg naar rechts. De rest van de weg heb ik mijn ogen dicht en hoop ik dat het snel voorbij is.

Aangekomen bij de spoedeisende hulp moeten we even wachten op de verloskundige die achter moet parkeren. M'n vriend doet de deur van de auto vast open, maar ik blijf zitten. De verloskundige is er snel en samen hijsen ze mij in een rolstoel. M'n vriend gaat de auto wegzetten, de verloskundige en ik wachten in de hal. Ze praat wat tegen mij, maar ik geloof niet dat ik heel veel terug zeg. We staan overigens recht voor de personeelskamer, dat is niet handig. Dus we verplaatsen wat.

13.45u

We rijden heel snel naar boven. Eerst komen we op de verkeerde verdieping de lift uit. We melden ons en mogen naar kamer 163. De verloskundige zegt nog dat het wel druk zal zijn, omdat ze meestal achterin zitten. Een zuster komt de kamer in en ik moet op het bed gaan liggen. Waar ik onderweg naar het ziekenhuis positief was (er gaat wat aan de pijn gedaan worden) daalt hier de realiteit in. De pijn is er in alle hevigheid nog en ik krijg vrijwel niks meer mee. Alsof ik als een toeschouwer naar de film van m'n eigen leven kijk.... De weeën volgen elkaar in rap tempo op, pauzes heb ik niet meer. Er worden wat vragen gesteld waarop m'n vriend en de verloskundige de meeste beantwoorden. Ze prikken een infuus. Dit gaat niet helemaal goed en volgens mij wordt mijn bloeddruk gemeten. Er komt nog een zuster en die voelt de ontsluiting. 3-4 cm. Nog lang niet genoeg. Ik krijg weinig meer mee en ben vooral bezig met de vraag waarom er niemand, nu ik eindelijk in het ziekenhuis ben, iets aan de pijn gaat doen. Een kapje of een spuitje, het maakt me allemaal niet uit. Ergens heeft er iemand een dopje op de kleine z’n hoofd geplaatst. Ik zie één van de zusters bellen en zeggen ‘afwijkend ctg, graag komen kijken’. Ik krijg een zuurstofkapje op met de mededeling dat dat goed is voor de baby, want dan krijgt hij via mij meer zuurstof binnen. Ik heb alleen maar hard in het kapje geschreeuwd. Het volgende moment hoor ik een dokter zeggen ‘we gaan een keizersnede doen’. Ik voel me op dat moment erg opgelucht. Een keizersnede betekent namelijk dat er iets gaat gebeuren, en als er iets gebeurd dan gaat deze niet te houden pijn weg. Het is wel direct paniek op de kamer, al krijg ik dat niet mee. Er zijn ineens een heleboel mensen en nog zijn er handjes te kort. M'n vriend krijgt instructies om mij te helpen uitkleden. Ik moet van een mevrouw op m’n zij gaan liggen, maar dat doet zo enorm veel zeer. Ik merk dat ik door allerlei mensen omgedraaid wordt en dat er dingen in me geprikt worden. Het maakt me allemaal niet meer uit, het doet zo’n zeer. Er is nog iemand een katheter in me aan het stoppen. Ik verwacht dat dat pijn doet, maar ik voel niks. Ik krijg niet mee dat het met de baby niet goed gaat. We rijden over de gang en ik hoor iemand zeggen ‘OK 5 of 6?’. Nog steeds duurt het allemaal erg lang. Aangekomen op de OK vraagt er iemand mijn naam en geboortedatum. Ik krijg het er met moeite uitgeperst, maar ben me heel bewust dat er niks gebeurd als ik dit nu niet zeg. Vervolgens krijg ik een kap met hele dikke rand op m’n mond en neus. Weer moet ik heel hard schreeuwen. Ik heb ook de drang om te persen en ik denk dat ik dat daar ook gedaan heb. Het duurt eeuwen voordat ik weg ben.

14.00u

Hier ben ik onder zeil. M'n vriend maakt dit wel in alle heftigheid mee. We racen over gang op weg naar de OK en hij moet ergens met een verpleegkundige naar rechts om een OK pakje aan te trekken. Bij de ingang van de OK moet hij wachten. De verpleegkundige geeft aan dat ze niet precies weten wat er aan de hand is, maar dat dat later aan ons verteld wordt. Belangrijk is dat de baby nu gehaald word. Na een minuut of 5 mag m'n vriend de OK op en ziet hij onze baby door de lucht komen. Hij huilt!! De adrenaline van iedereen die helpt met de keizersnede daalt. Dit mannetje leeft. Hij wordt direct op een aantal vitale functies gecontroleerd en mag naar de couveuse-afdeling. M'n vriend mag direct mee. Hij wil eerst weten hoe het met mij gaat, hij heeft immers geen idee en weet alleen dat mijn buik open ligt. De gynaecoloog geeft aan dat het met mij helemaal goed gaat komen en m'n vriend gaat mee naar de couveuse-afdeling. Hier aangekomen wordt onze zoon aangesloten op allerlei snoertjes en monitoren en wordt hij gecontroleerd. Hij doet het echt super. Na ongeveer een uur knuffelt m'n vriend met onze zoon en geeft hem zijn eerste flesje. Hij kijkt met grote ogen en rolt die ook regelmatig weg.

Geen idee hoe laat

Ik lig op de uitslaapkamer en wordt wakker met een zuster en een broeder aan m’n bed. Ik heb een zoon gekregen en ze vertellen mij hoe hij heet. Ik vraag of alles goed met hem is. Ze vertellen me dat alles goed is en dat mijn vriend bij hem is. Ook mijn vraag of het goed gaat met m'n vriend weten ze positief te beantwoorden. Ik ben erg blij dat het met hen goed gaat. Ik voel me erg gelukkig. Voor mijn gevoel mag ik na 5 minuten weg, maar het zal in werkelijkheid iets langer zijn geweest.

Iets later, maar nog steeds geen idee hoe laat

Iemand komt mij ophalen, we gaan naar m'n zoon toe. Ik word met bed en al over de gang gereden richting het geboortecentrum. Dit herken ik. Ik zie m'n moeder naar me toekomen en ik zie m'n vriend in een blauw OK-pak staan. Hij ziet er stoer uit. We rijden door naar de couveuse-afdeling en daar wordt ik links neergezet. Ik krijg een enorme hoop dekens op m’n schoot en daar zit een heel klein mannetje in. Dit is mijn zoon. Het dringt nog niet helemaal door. M'n vriend vertelt ongeveer wat er gebeurd is, maar dat krijg ik niet meer zo mee. Er staan ook 2 ouders op de couveuse-afdeling. Deze zijn een heel klein baby’tje aan het verschonen. Met m'n zoon in mijn handen wordt ik weer met bed en al verplaatst. Nu gaan we echt naar het geboortecentrum. Hier word ik op een kamer gelegd waarvan ik me pas later realiseer dat dit ook de kamer is waar ik ‘s middags binnen ben gekomen. Ik mag lekker knuffelen en krijg hem ook al vrij snel aan de borst. Dat doet nog wel zeer.

Avond

M'n moeder was er al en we hebben m'n vader en m'n schoonzus gebeld om het goede nieuws te vertellen en ook om te vragen of ze met m'n schoonmoeder naar het ziekenhuis willen komen. M'n vader is er rond 18.00u en is enorm trots en geëmotioneerd. M'n schoonzus en schoonmoeder zijn er rond 19.00u en zijn ook enorm trots en onder de indruk. Ik ben alleen maar trots en blij dat de pijn voorbij is en dat de kleine gezond is. We krijgen te horen dat ik in ieder geval 2 nachten moet blijven ivm de keizersnede. Ik zit aan de katheter en morfinepomp. De katheter vind ik een beetje eng, maar na 3 uur realiseer ik me dat ik nog niet in m’n bed geplast heb, dus dan ben ik iets geruster. Er komen nog allerlei dokters en zusters langs om te vragen hoe het gaat. We geven aan blij te zijn dat het allemaal goed is afgelopen.

M'n vriend mag op de uitklapstoel/bank blijven slapen. Onze zoon slaapt ook bij ons op de kamer. De zusters helpen ons de eerste nacht heel goed met verschonen, temperaturen en voeden. Bij het uitgaan van het licht hoor ik m'n vriend snikken. Het besef wat er allemaal gebeurd is komt bij hem binnen. Ik kan hem nog goed troosten, ik ben immers vooral nog erg blij. Het in slaap vallen duurt even, maar uiteindelijk vallen we in slaap.

Donderdag

Onze eerste en enige volledige dag in het ziekenhuis. ‘S ochtends wordt ik door 2 zusters uit bed gehesen. Het gaat even zeer doen maar dan ben ik er het snelste vanaf. De katheter gaat eruit en ik mag zelf m’n tanden poetsen. Wat is dat fijn! Ook mag ik vanaf nu zelf naar de wc. Ik vind het nog een beetje eng, maar ben blij dat ik alweer zoveel kan. De emoties zijn bij m'n vriend een beetje gedaald en ik zit nog in de euforie dat het voorbij is en dat we een gezonde zoon hebben. Wat een heerlijke dag. Niemand die zich met ons bemoeit, een prachtige zoon, ik mag voor het eerst uit bed, de zusters helpen ons met alles wat we niet kunnen of niet weten en ik mag heerlijk slapen ‘s middags. M'n vriend gaat nog even naar huis om wat schone kleertjes te halen en even te douchen. ‘S avonds komen m'n broer en schoonzus langs en die zijn ook heel trots. De kleine vind het allemaal maar wat onrustig en begint hard te huilen. Wij weten nog niet zo goed hoe hiermee om te gaan.

‘S avonds komt bij mij de klap. Door alle mensen die langs zijn gekomen en door alle details die ik te horen heb gekregen waar ik geen weet van heb begin ik me steeds meer te realiseren wat er in vredesnaam is gebeurd. En dat is niet zomaar wat. Ik moet erg huilen en voel me verslagen. Hoewel ik rationeel heel goed weet dat dit het beste is voor de kleine en voor mijzelf voelt het wel heel erg verdrietig en eng dat het allemaal zo close is geweest. Het besef dat er een kans was dat de kleine iets aan de bevalling zou overhouden of zelfs niet levend uit de bevalling zou zijn gekomen komt opeens binnen. Ik vind dit heel heftig. Ik kan er gelukkig wel met m'n vriend over praten. Hij begrijpt dat het niet niks is. Ik kijk veel naar m'n zoon en ben regelmatig bang dat hij niet ademt. Maar dat doet hij gelukkig wel.

‘S avonds ligt de kleine van 20.00 - 21.00u aan de borst te drinken. De borstvoeding valt me erg tegen, het doet veel pijn. Als hij om 21.45u weer begint te huilen dat hij honger heeft voel ik een enorme wanhoop. M'n vriend gaat hem verschonen, hij heeft gepoept, maar blijkt nog steeds heel veel honger te hebben. De zuster komt bij ons en heeft een goed gesprek met ons. Hoewel ik hem heel graag het allerbeste wil geven gaat hij niet dood van een flesje kunstvoeding. M'n vriend geeft hem een flesje en we spreken af dat we het ‘s nachts proberen, en als het niet gaat dat hij dan een flesje krijgt. Een baby wordt ook niet gelukkig van overspannen ouders. Die nacht slapen we iets opgeluchter.

Vrijdag

We mogen naar huis! ‘S ochtends mag ik voor het eerst douchen. Wat ben ik blij dat ik mag douchen en dat ik zelf naar het toilet kan. Ik voel me een stuk schoner. We geven de kleine nog een keertje eten en m'n vriend gaat mijn medicijnen halen, want mijn ijzerwaardes zijn te laag. Daarna mogen we naar huis. Met de rolstoel worden we naar de uitgang gereden. Ik voel me trots met m'n zoon op schoot. M'n vriend haalt de auto en met z’n drietjes vertrekken we naar huis. Thuis aangekomen kunnen we het eerste uur alleen maar grijnzen van trots.

Nacontrole

De periode die volgt is een emotionele rollercoaster. Het gaat op en af. Er overheerst nog regelmatig de vraag 'wat is hier in vredesnaam gebeurd?'.  We praten veel en ook op de nacontrole komt het ter sprake. We lopen samen met een verpleegkundige uit het ziekenhuis het verslag door. Het wordt er niet echt duidelijker op. Volgens de verpleegkundige zijn mijn vliezen om 8.30u gebroken terwijl het in mijn herinnering rond 10.00u moet zijn geweest. Ik vind het lastig dat ik het verhaal niet helemaal kan plaatsen. De wond is gelukkig goed genezen en ik krijg een vrijbrief van de gynaecoloog om weer te gaan sporten, mits ik goed luister naar m'n lichaam. Wel adviseert hij om het komende jaar niet zwanger te raken. Als ik aangeef dat we wel weten waar de kindertjes vandaan komen moet hij erg lachen. 

Hoewel ik erg gelukkig ben met onze kleine man is het moeilijk om met zoveel vragen achter te blijven. Ook verhalen van andere zwangeren lezen vind ik fijn en moeilijk tegelijk. Ik las bijvoorbeeld laatst een vrouw die met 8 cm ontsluiting op een verjaardag zat. Ook een vriendin vertelde dat toen ze doorhad dat ze echt weeën had ze al op 4 cm zat, terwijl ik met mijn 1 cm al niet meer naar de wc kon. Wat is er aan de hand geweest en waardoor ging het allemaal zo fout? Ik weet het niet en ik zal het ook nooit weten. 

Ik heb niet het gevoel dat ik 'gefaald' heb, maar ik ben wel vertrouwen in m'n lichaam kwijt. Ook vind ik het moeilijk omgaan met alle goedbedoelde adviezen. 'Snel vergeten die bevalling, je hebt er iets prachtigs voor terug gekregen'. Natuurlijk heb ik een prachtige zoon waarvoor ik heel dankbaar ben, maar vergeten doe ik het nooit meer. Het jaar niet zwanger mogen worden is fysiek belangrijk, maar emotioneel misschien nog wel meer. Gelukkig weten we waar de kindjes vandaan komen :-)