van inleiden naar spontaan bevallen.

Helaas 3 centimeter verder kwam ik niet. Inmiddels is het vrijdag, morgen worden we ingeleid. Zittend op mijn bed, praat ik tegen mijn buik: Kom op meisje meld jezelf!

De hele dag ben ik druk aan het poetsen en elke minuut die weg tikt is een minuut minder kans op een spontane bevalling. 19.00 en we besluiten nog even langs de winkel te waggelen. Ik had nooit verwacht dat ik over tijd zou gaan. Zeker niet na alle artsen die zeiden dat ze te vroeg ingedaald lag. Door het lopen krijg ik last van mijn rug en ik besluit de verloskundige te bellen om te vragen wat ik er tegen kan doen. Een warme douche of kruik en een paracetamolletje adviseert ze. Ik vraag heel voorzichtig kan dit niet het begin zijn?  Ze grinnikt wat en zegt vervolgens: Nee meis, Sorry! dit komt waarschijnlijk door het gewicht van je buik en het stukje waggelen. 

Nadat ik haar heb opgehangen neem ik een glas water en zeg tegen mijn vriend: weet je wat wij gaan doen? de auto uitzuigen!

Een uur later ploffen we samen op de bank. De laatste uurtjes samen met zijn tweetjes.  Om 00.00 besluiten we dat het tijd is om naar bed te gaan. Een spontane bevalling gaat het niet meer worden denk ik. Ik val net in slaap als ik een soort van schrik door mijn lijf voel. 00.10 geeft mijn telefoon aan, 10 minuten verder dan net? word het echt zo een nacht?

Ik moet alweer plassen en tijdens het plassen vraag ik me af of ik nou nog meer moet of niet. Ik voel een onrust in mijn lijf en besluit om toch maar even onder de douche te gaan staan, die rugpijn is echt heel vervelend. Na 3 minuten onder de douche te hebben gestaan was ik er klaar mee. Hoe kan het nou zo een zeer doen en toch niks zijn? Je hoort altijd iedereen over weeën die toenemen en afnemen. Dit was continu pijn in mijn rug. Dus geen weeën toch? Ik loop de slaapkamer in en zeg Ja wakker worden volgens mij is het begonnen. Mijn vriend antwoord met een slaperig hoofd: '' niet nu hoor, morgen ochtend ben je de eerste! ik moet nu echt even slapen'' 

''Dan heb je mooi pech'' snauw ik hem af. Hij pakt zijn telefoon. Ik kijk hem aan en vraag waarom duurt het zo lang, bel nou gewoon die verloskundige. Nee zegt hij we gaan eerst weeën timen. 

En daar sta ik poedelnaakt onder de douche, urine of vruchtwater op te vangen. JA nu doet het zeer, het word minder... OWNEE het word erger..... weet ik veel! er zit totaal geen ritme in de pijn en mijn vriend besluit dus maar te gaan bellen. Ik ga onder de douche vandaan en loop ijsberend over de gang, mijn hele leven roep ik al dat ik nooit een ruggenprik zou willen, omdat ik bang ben voor die spuit! maar als mijn vriend vraagt of het met me gaat roep ik heel hard: NEE! FUCK wat ik zei, IK WIL EEN RUGGENPRIK !!!

Binnen een half uur is toevallig mijn favoriete verloskundige bij ons. Ik loop als een nijlpaard poedelnaakt met een bloedhete pittenzat tegen mijn rug over de boven verdieping. Alle schaamte wat ik ooit had is nu ver te zoeken. Ze wilt graag even voelen, maar ik kan niet op mijn rug. Zo een pijn moest toch wel minstens het begin zijn? 

Ik moet nog medicijnen krijgen voordat ik ga bevallen(antibiotica) en tussen die 2 zakken moet dan nog 4 uur zitten ook. Na een paar minuten proberen kan ze dan eindelijk mijn ontsluiting voelen 6 a 7 centimeter. Oke zegt ze dit gaat wel snel, we gaan de tassen pakken en op naar het ziekenhuis. 

Ik had me voorgenomen om mijn haar en make up te doen en mijn ow zo leuke outfit  aan te doen. Maar niks interesseerde me meer en ik ging in mijn joggingbroek met mijn haar in een knot richting het ziekenhuis. Ik belde mijn moeder in de auto, zonder iets te zeggen schreeuwde ze meteen door de telefoon dat ze onder weg was. Ik kwam niet meer bij van het lachen. In de auto had ik het bloed heet dus moesten alle ramen open. De verloskundige reed 120 waar je maar 50 mag, dus ook wij reden veel te hard.

Eenmaal voor de deur van het ziekenhuis krijg ik het gevoel dat ik naar de wc moet, Ik vertel het tegen de verloskundige ( naja vertellen ik schreeuwde meer), waarop zij zei nee joh loop maar even door. Eenmaal binnen krijg ik meteen een infuus met de eerste zak antibiotica, en word ik over gedragen aan het ziekenhuis. Een leuke blonde vrouw stelt zich voor en vraagt hoe het met mij gaat: '' hoe het gaat? nou ik heb me wel eens beter gevoeld. Ze zei grappend ja je bent wel een beetje vroeg he? je stond op onze planning voor 06.30.  Ze wilt voor de zekerheid even voelen naar mijn ontsluiting en of mijn vliezen nog staan. Nou vooruit dan maar, en al snel hoor ik haar zeggen vliezen staan nog en je zit op 9 centimeter. Dat gaat heel vlot.  Ze besluiten voorlopig niet meer te voelen, zodat er geen risico is dat de vliezen breken voordat de medicatie ingelopen is. De mevrouw adviseert mij om lekker even te douche, maar eenmaal in de douche irriteer ik me meer aan de vieze tegels dan dat ik kan ontspannen. Pfff pas een uur verder en het ''poep'' gevoel blijft maar toenemen.  Mijn moeder komt ondertussen binnen lopen en het eerste wat ik tegen haar zeg is:'' Jezus! hoe heb jij dit 3 keer zonder medicatie gedaan''.  Ik kan dit niet ik moet echt iets hebben.

Binnenkort schrijf ik deel 2, Anders werd het nu echt een mega lange blog. Ik ben wel benieuwd naar jullie verhalen! 

Zijn jullie ingeleid of kwam de baby uit zich zelf? 

Volg mijn leven als mama op instagram: @detrotsemama