Van inleiden naar spoedkeizersnede deel 1

Mijn bevalling 

Vanuit de controle bij de gynaecoloog werd ik opgenomen i.v.m. zwangerschapsvergiftiging. Ik moest ingeleid gaan worden. We mochten ons melden op de verloskamers. We waren allebei ongerust, opgelucht en ook blij, eindelijk komt de kleine meid, en we dachten, “we worden vandaag papa en mama” het was tenslotte pas 09 uur in de ochtend.

Op de verloskamers werd ik eerst aan de CTG gelegd. Alles ging goed met mijn meisje en er was weeën activiteit maar heel onregelmatig. Mijn man kon in de tussen tijd snel naar huis om spullen op te halen. We hadden niets mee naar het ziekenhuis we kwamen tenslotte voor controle. Toen hij ook terug was kreeg ik vaginaal een gel ingebracht om de ontsluiting op gang te brengen en de weeën te stimuleren. Ik blijf dat toch wel gek vinden dat er nog twee verpleegkundige en 2 artsen in opleiding erbij staan te kijken als je met je benen wijd ligt. Misschien een nadeel als je in een academisch ziekenhuis gaat bevallen, maar ach iedereen moet het leren toch? En nu wachten. Wachten waarop? Wat moet ik voelen? Er gebeurt helemaal niets anders. Harde buiken die op en af gaan, die had ik al! Buikpijn, hoofdpijn en pijn in mijn hele lijf had ik ook al. Wanneer ze zeggen je kindje moet geboren worden, we gaan je nu inleiden, dacht ik eigenlijk dat ze snel geboren zou worden. Maar niet dus! We waren niets anders aan het doen dan wachten op veranderingen die niet kwamen. Maar ondertussen had ik wel pijn overal en kreeg ik alleen paracetamol wat niet werkte. Om de tijd te doden belden we onze ouders, broers en zus. Ik dacht altijd dat ik niet ging vertellen wanneer de bevalling begonnen was, dat we pas zouden bellen als de kleine meid geboren was. Maar de arts zei dat we moesten bellen naar het thuisfront vanwege de zwangerschapsvergiftiging. Ik was de patiënt en ziek tot dat de kleine meid geboren zou zijn. Het was ook wel fijn om te bellen en iedereen op de hoogte te stellen. Het was ook voor even een afleiding.

Na het avondeten ging de gynaecoloog weer controleren als ik al meer ontsluiting had. Nee de gel had helemaal niets gedaan. Nog altijd maar 1 cm ontsluiting. Ik had stiekem meer gehoopt omdat ik echt wel weeën activiteit had maar heel onregelmatig. Opnieuw werd er gel vaginaal ingebracht. Wat jammer is dat er dan een andere verpleegkundige en arts naast je bed staat, want ze hebben wisseling van de dienst gehad. Gelukkig waren ze stuk voor stuk aardig. Alle respect voor de artsen en verpleegkundigen maar op zo’n dag als dit, het derde controle moment en elk controle een andere arts en verpleegkundige, komt er bij mij toch een gevoel van schaamte kijken. Een bevalling plan je ook niet op kantoortijden.

Halve wege de avond werd ik onrustig, kreeg meer hoofdpijn en buikpijn. Ben een aantal keer gaan douchen om een beetje te ontspannen. Eigenlijk is dan zo’n verloskamer best klein als je daar de hele dag binnen zit. Ik werd weer aan de CTG aangesloten maar nog altijd geen verandering in mijn weeën activiteit. Toen werd ons verteld dat mijn man naar huis moest gaan om te slapen. Maar hoe dan? Moet ik nu echt alleen de nacht ingaan met al die harde buiken op en af, zo gaat ze wel komen en is mijn man niet op tijd terug! Mag hij niet blijven slapen? Nee dat mocht dus niet, ze geloofden niet dat ik zou bevallen die nacht dus ik moest naar de verpleegafdeling en mijn man naar huis!!! Met grote verbazing bij ons beide! Uiteraard heb ik geen oog dicht gedaan die nacht en zag ik elk uur op de klok voorbij tikken. De weeën waren de hele nacht wel aanwezig maar nog steeds zo kort en onregelmatig als wat. Stiekem had ik de hoop wel dat de ontsluiting hierdoor was toegenomen.

Om 08u in de ochtend mocht mijn man weer met mij naar de verloskamers om verder te gaan met de inleiding. Bij de controle bleek er nog altijd maar 1 cm ontsluiting te zijn. Al die harde buiken doen helemaal niets op de ontsluiting. Ik baalde enorm wat nu! De Gynaecoloog, gelukkig dezelfde als de dag ervoor, heeft het plan om de vliezen te breken om zo de bevalling op gang te krijgen. Nou dat heeft ie geweten. De lieve man ging bij mij op het bed zitten tijdens het doorprikken, blijkbaar stond er zo'n druk op, het kwam met een golf eruit, hij zat helemaal onder mijn vruchtwater. We lagen met zijn allen in een deuk van het lachen. Wat voelt dat eigenlijk warm dat vruchtwater, ik heb ook nooit geweten dat dat blijft lopen bij elke beweging.

2 uur later, deze uren doorgekomen met belletjes naar het thuisfront en filmpjes kijken, waren mijn weeën nog niet voldoende om de ontsluiting te doen vorderen, ik moest nu toch echt aan de weeën opwekkers. De pomp ging elk 15 minuten omhoog, nou daar kwamen ze wel hoor? Ik heb op alle plekken van mijn bed gezeten en gehangen. Mijn man zijn rug is verzakt omdat ik met 40 kilo aan extra gewicht ook aan hem hing. Wow wat was dat heftig, maar het was nog altijd niet genoeg en ze deden die pomp op de hoogste stand. Overleef ik dit? Toen kwam die weeën storm, als iemand mij dat van tevoren had verteld? Dat is niet goed hoor voor je lichaam. Het gaat maar door en stopt niet. Ik kon niet meer! Ik heb gegild, gevloekt en gehuild om een ruggenprik. Als de weeën storm nou effectief was, nou nee ik zat nog maar op 3 cm ontsluiting. Dat meen je niet! Gelukkig vond ook de gynaecoloog het een goed plan die ruggenprik. De anesthesie was snel bij mij op de kamer om hem te plaatsen. Dan wordt er aan je gevraagd, “zo stil mogelijk zitten tijdens het prikken van de ruggenprik”. Hoe dan? Tijdens een weeën storm? Dat kan toch niet? Ik was zo blij met deze anesthesioloog die hem zonder moeite onder het gevloek en gegil van mij heeft geplaats. Wat voelde die ruggenprik fijn, gewoon geen pijn meer, ik kon weer rustig ademhalen. Best raar dat je geen weeën voelde maar je ze wel zag op de monitor. Ik kon even een paar uurtjes ontspannen. Wat doe je dan in de tussentijd? Beetje slapen, spelletjes op de telefoon, tv kijken, boekjes lezen. Mijn man ging ook even eten, erwtensoep had hij genomen. Oh wat gemeen en ik mocht niets eten. Ik houd van erwtensoep! Ik had een paar happen stiekem van de erwtensoep genomen, wij maakten nog een grapje hierover en nu hopen dat tijdens het persen er niet meer meekomt, van erwtensoep ga je niet naar roosjes ruiken. Ondanks het zo zwaar was en lang duurde konden we op dat moment samen er nog wel de humor van in zien.

Om 20u ‘s avonds had ik eindelijk die lang gewenste ontsluiting. De rust die de ruggenprik mij gaf heeft mij doen ontsluiten. Maar kunnen starten met persen ho maar. Madam wilde nog niet verder mijn geboortekanaal in zakken. Ik moest voor een uur lang op mijn zij liggen, met die pomp weeën opwekkers op stand tegen het plafond. Ik voelde de persweeën door de ruggenprik heen. Nu weet ik ook waarom je niet mocht eten. Door de pijn van de persweeën lag de happen erwtensoep op de grond naast mijn bed, wat heb ik liggen spugen, ik was zo beroerd! Op de achtergrond hoor je de verpleegkundige zeggen, rustig maar, puf het weg puf het weg. Maar ik vond de verpleegkundige irritant want ze leek op iemand die ik kende. Ze was me te aanwezig waarop ik eigenlijk juist helemaal niet naar haar luisterde en alleen mijn man aankeek. Af en toe tussen de persweeën door konden mijn man en ik nog naar elkaar lachen als de irritante verpleegkundige wat riep. Maar goed je moet het ermee doen en je wil gewoon geholpen worden tenslotte.

Na die helse uur op mijn zij mocht ik eindelijk mee persen. Vreselijk gênant was dat eigenlijk persen. Alles komt mee behalve een kind! Ook de stank van de erwtensoep volgens mijn man. Schaamte! Na meer dan een uur te hebben geperst kreeg ik opeens vreselijke pijn in mijn rug, mijn meisje bleek zich tijdens het persen gedraaid te hebben in mijn geboortekanaal, met als gevolg dat ze als een sterrenkijker vast zat. (Sterrenkijker ligt de baby wel met hoofd omlaag maar kijkt de baby omhoog) Toen moest ik opeens stoppen met persen en moest er eerst een andere gynaecoloog mee kijken om het te beoordelen. Dat was lastig niet mee persen als je persweeën hebt. Puffen, puffen, het viel niet weg te puffen. Bij de gynaecoloog die kwam meekijken mocht ik weer even mee persen, dat voelde op dat moment gewoon fijn. Maar ook zij zag al snel dat er geen beweging inzat bij mijn meisje. Conclusie mijn meisje zat vast en ze gaat er niet via de natuurlijke weg uitkomen. Ook had ik zelf ondertussen koorts gekregen, waarvoor ik al antibiotica door het infuus had gekregen. En dan gaan opeens de alarmbellen af en stonden ze volgens mij wel met 10 man om mijn bed heen, de 1 prikt nog een nieuw infuus, de andere haalt nog snel de nagellak van mijn nagels. Weer een ander doet mij een OK jasje aan. De gynaecoloog probeert in alle drukte te vertellen wat de risico’s zijn van de spoed keizersnede. En ik lag in dat bed en dacht alleen maar haal haar eruit, die pijn in mijn rug was ondraaglijk geworden. Ik wist niet hoe ik moest liggen of zitten van de pijn. Die stomme ruggenprik werkte ook niet meer. Om 23:15u ging ik naar de operatiekamer. Wordt vervolgd!