Van geplande keizersnede naar spoed keizersnede.

Bij mijn vorige blog was ik al een aantal keer opgenomen in het ziekenhuis door de placenta previa. De spanning zat er inmiddels goed in. Elk bezoekje aan de wc was weer dezelfde vraag. Vooral 's nachts was het spoken. Slapen gaat al moeilijk doordat je niet weet hoe te liggen. Alleen daarbij brengt elk wc-bezoek ook spanning mee.

Na weer 1,5 week, bijna 36 weken was het weer zover. Weer in de nacht bloedverlies. Gelukkig voelde ik de mini wel, maar toch weer een opname in het ziekenhuis. Bij de echo was er nog niks veranderd aan de placenta, dus definitief een keizersnede. Prima, we hadden er al op gerekend. Ze hopen de 38 weken te halen, maar als ik nog een keer bloedverlies zou hebben, zou het veranderen. Dat duurde niet lang. Ik mocht donderdag naar huis, maar 's nachts was het al weer mis. We keken elkaar aan, onze mini zou wel eens snel geboren kunnen worden. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was dit ook de boodschap van de arts. Ik mocht het hele weekend blijven, ze gingen starten met medicatie voor longrijping en gingen proberen om de keizersnede voor maandag in te plannen. Ondanks dat we dit al verwachten, toch wel een tegenslag. Een weekend in het ziekenhuis zonder bezoek. Want ja, corona...

Vrijdagavond lekker gaan slapen. Om 4 uur werd ik echter weer wakker, ik moest naar de wc. Je raad het al, de hele wc lag onder. De verpleging maar gebeld. Een voordeel van het ziekenhuis, hier hoefde ik het niet allemaal zelf op te ruimen. En ik kon meteen aan CTG om te zien dat het met mini gelukkig nog goed ging. Het bloedverlies was echter anders. Na de ctg moest ik weer naar de wc en zat weer alles onder. Dit was ik niet gewend, het stopte maar niet. Dit zorgde ook voor andere acties. Het infuus werd alvast geprikt (niet te doen) en ik ging weer aan ctg. Ik hield ondertussen mijn vriend via de app op de hoogte, hij sliep thuis. Van slqpen kwam voor mij niks meer terecht. Rond 7 uur werd mijn vriend wakker van de appjes, terwijl hij nooit ergens wakker van wordt. Ik krijg de opdracht om hem te bellen, want het kan wel eens snel gaan, hij moet naar het ziekenhuis komen. Ondertussen heb ik ook lichte weeen. Als mijn vriend er is, zijn de artsen de ook. Ze gaan niet meer wachten tot maandag, maar de mini vandaag halen met een spoedkeizersnede. Ze zien dat hij het moeilijker gaat krijgen en dat het voor mij ook niet goed is om nog heel lang te wachten. Gelukkig gaat het nog wel zo goed, dat ze me rustig kunnen klaarmaken voor de keizersnede, dus spoed maar geen spoed.

De keizersnede vond ik maar een vreemde gewaarwording. Je ziet en hoort dat ze dingen doen, maar je voelt niks. De ruggeprik zelf viel me reuze mee, daarna vond ik het echter heel naar. Ik werd super misselijk, heel benauwd en was onwijs aan het rillen. De super goede anestesist heeft me er doorheen geholpen. Van dit moment heb ik echter nog wel langer last gehad. Ik merk dat het me veel deed en nog steeds doet.

Om 11.37 uur is onze zoon Daan geboren met 36 wk en 2 dagen. Hij doet het meteen goed, zijn eerste checks zijn goed. Als papa terug komt met Daan, zijn de artsen nog met mama bezig. Papa mag Daan vast houden, zo dat mama hem ook kan zien. Mama kan het nog niet aan om hem op haar te hebben, alle emoties komen eruit. Op de recouvery wil Daan gelukkig al lekker bij mama aan de borst. Hij weegt al 2970 gram en doet het zo goed dat hij niet eens de couveuze is hoeft. Eenmaal op de kamer mag hij bij mama liggen en in de cosleeper. Wat een goede start.