Van extra controle naar ingeleide bevalling

Ik maak me toch wel een beetje zorgen, dat is wat ik tegen mijn man Rolf zei op zaterdagochtend 5 december 2020. Xem is vanaf het moment dat ik hem voelde bewegen een gezellig, drukke baby geweest, vooral in de avonden. Net op de momenten dat ik wilde slapen, vond hij het iedere keer nodig om een feestje te bouwen. Tot dus die zaterdag. Overdag zijn we boodschappen gaan doen voor onze Sinterklaasavond, waarbij we lekker samen thuis zouden gaan kaasfonduen. Dit gaf mij de gelegenheid om wat afleiding te zoeken. Bij thuiskomst zat het mij nog steeds niet lekker, ik had Xem al de hele dag niet tot nauwelijks gevoeld. We besloten de verloskundige te bellen en zij kwam direct naar ons toe. Na wat onderzoeken bij gaf zij aan zich niet direct zorgen te maken, maar gaf zij wel als advies om even een lekkere warme douche te nemen en een hapje te eten. Want tja, ik had nog steeds niks gegeten en kreeg ook geen hap door mijn keel. Twee uur later was de situatie nog steeds onveranderd en besloten we wederom de verloskundige te bellen. Zij gaf aan dat ze het LUMC ging bellen, het geboortehuis waar ik sowieso wilde bevallen, om te vragen of ik langs kon komen voor een CTG. 

Rond 22:00 uur waren wij in het LUMC waarbij wij direct werden meegenomen naar een behandelkamer waar ik werd aangesloten op de CTG apparatuur en de verpleegkundige uitlegde waar wij precies naar keken. Want al die cijfers, lijntjes en piepjes.. Na ruim een uur aan de CTG te hebben gelegen kwam zij terug met het nieuws dat de CTG gelukt was en dat er niks vreemds te zien was. Vlak daarna kwam de dienstdoende arts binnen om een echo te maken en deze te beoordelen. Xem had genoeg vruchtwater, de placenta lag er goed bij, zijn blaas was gevuld.. Niks geks te zien dus. Gelukkig! Fijn! Dat is natuurlijk wat je wil horen. Geen enkele ouder zit erop te wachten om slecht nieuws te krijgen. Wel bevestigde de arts mijn onderbuikgevoel, Xem lag inderdaad wat stil. Maar, volgens hem geen reden tot paniek. Hij drukte ons wel op het hart om het aan te kijken en als het niet zou veranderen, we direct weer aan de bel moesten trekken. 

Zondag 6 december. 

In de namiddag waren we even bij mijn schoonouders op bezoek en daar kwam natuurlijk het verhaal van de dag ervoor ter sprake. Mijn schoonvader vroeg hoe mijn gevoel bij de hele situatie was. Hier gaf ik aan dat de woorden van de arts mij iets gerust hadden gesteld, want hé. Hij is een arts. Hij heeft hiervoor gestudeerd. Hij zal het weten. Maar dat mijn onderbuikgevoel nog steeds aanwezig was. Toen we thuiskwamen heb ik direct de verloskundige gebeld om aan te geven dat ik nog steeds geen verbetering opmerkte en zij stuurde ons, met onze vluchtkoffer, weer richting het LUMC.  

Daar aangekomen begon de hele riedel opnieuw. Weer een CTG. Weer een echo. Deze keer werd de echo gedaan door een vrouwelijke arts en óók zij bevestigde mijn gevoel. Xem lag wel erg stil. Zie je wel, dacht ik. Ik ben dus niet gek en voel dus aan alles dat het niet klopt. Of het mijn moedergevoel was? Geen idee. Maar het gaf mij heel veel rust dat ik het dus bij het juiste eind had. Vanaf toen ging het snel. Heel snel. Misschien iets te snel voor mij om alles te verwerken en ik merk dat ik de afgelopen dagen de bevalling - en vooral dit gedeelte - weer opnieuw beleef. De arts ging praten met de verloskundige en kwam al vrij snel terug met het nieuws: 'We gaan je opnemen en de bevalling inleiden'. Oké, díe zag ik niet aankomen.

Er werd om 20:30 uur een ballonnetje geplaatst en vlak daarna werden we naar onze kamer gebracht. Rolf en ik keken elkaar aan en het leek wel alsof we hetzelfde dachten. Wauw, oké. Híer gaat het dus gebeuren. Hier, in deze kamer, komt morgen ons kindje ter wereld.  

's Nachts werd ik een paar keer wakker door opvliegers. Althans, dat leken het. Ik had het koud en dan in ene weer heel warm, mijn buik rommelde en ik kreeg steeds meer krampen. Wat gebeurde er? Waren dit weeën? Gelukkig viel ik weer even in slaap tot 06:30 uur. Om 07:30 uur kwam de arts binnen, en dit bleek dezelfde arts als zaterdagavond! Wat een toeval. Hij was niet verrast om ons te zien, maar had ons niet nú al verwacht. Het ballonnetje bleek los te zitten, werd verwijderd en toen bleek dat ik al 3 centimeter ontsluiting had. Vlak daarna werden mijn vliezen gebroken en er werd een draadje op Xem zijn hoofd geplaatst om zijn hartslag goed in de gaten te kunnen houden. Ik dacht alleen maar: 'vandaag is dé dag, we gaan onze zoon ontmoeten!'

Om 09:15 uur werd er een infuus aangelegd met een zoutoplossing en weeën opwekkers. Eerlijk is eerlijk, het was in het begin nog goed te doen. Ik had in mijn geboorteplan aangegeven dat ik graag in bad wilde bevallen, maar aangezien de bevalling was ingeleid en mijn vliezen al waren gebroken, was dit helaas niet meer mogelijk. Wel had ik een douche op mijn kamer en was het geen probleem om daar continu gebruik van te maken. Tussendoor kwam de verpleging continu kijken hoe het met ons ging. Rolf liep om de haverklap naar de koffieautomaat om drinken voor ons te halen, terwijl ik steeds meer de weeën weg aan het puffen was. Vlak daarna gaf ik aan onder de douche te willen plaatsnemen en daar heb ik ruim 2 uur gezeten. Heerlijk! Dat warme water op mijn buik was echt een genot en kon me daardoor heel goed op de weeën concentreren. Om 15:00 uur 's middags zat ik nog maar op 4 centimeter. 4 centimeter! Ik geloofde mijn oren niet. Voor mijn gevoel werd dit een honderd jaren plan en ging het dus nog een eeuwigheid duren voordat onze baby geboren zou worden. Daarna werd de dosis wederom verhoogd en ging het allemaal snel. Veel te snel. 

Ik had het bloedheet en raakte in paniek. Man! Wat een pijn! Ik keek Rolf aan en smeekte om pijnstillers, want die had ik nog steeds niet gekregen. Ook niet om gevraagd. En in mijn geboorteplan had ik aangegeven dat ik niet tegen morfine kan - daar word ik heel erg misselijk van - en doodsbang te zijn voor de ruggeprik, dus die sloeg ik liever over. Maar nu.. Ik wilde een ruggeprik! En snel! Godzijdank zette Rolf mij weer even met beide benen op de grond en herinnerde mij eraan dat dit iets was wat ik absoluut niet wilde, dus waarom nu wel? Wilde ik dan niet liever morfine overwegen? 'Ja', was mijn antwoord. Dan maar alles onder kotsen.. Kon mij het schelen. Die pijn moest ophouden en mijn kind moest eruit. 

Vlak daarna gaf ik aan te moeten persen. Ik had het zo zwaar en wist niet meer waar ik het zoeken moest. De verpleegkundige gaf aan dat ik nog niet mocht persen omdat ik nog niet genoeg ontsluiting had. Man oh man.. Wat gaf dát een stress! Ik was compleet in paniek en gaf bij Rolf aan dat ik dit niet meer trok en NU morfine wilde. De verloskundige kwam om 16:00 uur toucheren en wat bleek.. In een uur tijd was mijn ontsluiting ruim verdubbeld en zat ik op 9 centimeter! Ik kon dus geen pijnstillers meer krijgen, want ik mocht bijna beginnen met persen. Eindelijk! Eindelijk de laatste weg afleggen voor de ontmoeting met onze zoon!

Om 16:45 uur was het moment daar.. Mijn buik ging meewerken met de weeën om de baby eruit te willen werken. Dit was hét signaal voor de verloskundige dat ik mocht gaan persen. Maar uiteindelijk ging dit natuurlijk ook niet zonder slag of stoot. Na een tijdje persen - geen idee hoe lang ik al bezig was - bleek dat Xem een sterrenkijker was én dat hij een afwijkende hoofdligging had. Een aangezichtsligging. Dit zorgt voor een moeilijkere bevalling en vergroot de kans op complicaties, aangezien de doorsnede van het gezicht groter is dan de doorsnede bij de achterhoofdsligging. Top wel.

Tijdens het persen dacht ik dat ik dood ging.. Wát. Een. Pijn. Maar echt. Ik heb letterlijk om mijn moeder geroepen. Tegen Rolf gezegd dat ik er klaar mee was en iedereen de kamer uit moest gaan. Ik wilde niet meer. Was op. Klaar. Maar toen de verloskundige de magische woorden 'nog 5 keer persen' uitsprak, vond ik ergens nog een sprankje hoop. Ze gaf wel aan dat ik een knip kreeg om de baby meer ruimte te geven - ik was onderhand al anderhalf uur aan het persen - en er werd gebruik gemaakt van een kiwi om de bevalling te versnellen. Ze zagen namelijk ook dat ik aan het einde van mijn Latijn was en Xem al een tijdje vast zat in het geboortekanaal.  

En daar was hij.. Op 7 december om 18:17 uur werd er een prachtig mannetje van 3270 gram geboren met een ietwat ingedeukt gezichtje. Onze lieve, kleine Xem!