Van droom naar complete nachtmerrie (deel 2)

(Voor ik verder ga in het verhaal wil ik eerst de situatie in ons huis schetsen).

Inmiddels waren er twee verloskundigen, één kraamverzorgster, mijn man en ik aanwezig in ons huis. Ik zat in een bevalbad midden in de woonkamer en mijn man zat voor mij op de grond. De verloskundigen en de kraamverzorgster zaten dichtbij ons op de bank. Op deze manier hadden wij de ruimte samen maar hadden zij ons wel in het zicht. De verloskundige kwam tussendoor af en toe naar de hartslag van de baby luisteren. Op de eettafel hadden wij een matras gelegd. Op het matras zou de placenta geboren worden.)

Kleine flashback

Na ongeveer twee minuten persen zei ik de verloskundige dat ik het gevoel had dat ik hard aan het persen was maar de baby niet daalde. De verloskundige noemde dat ik dat niet zou kunnen voelen en langzaam mee mocht blijven persen. Ik voelde mij er niet goed bij en wilde voelen of ik iets voelde. Maar in plaats van een hoofdje voelde ik een lang stuk navelstreng. Dit was het moment dat ik realiseerde dat het helemaal mis was. Ik haalde diep adem en noemde dat ik ongeveer drie á vier cm navelstreng in mijn handen vast had...

Het tweede deel van mijn bevallingsverhaal

De verloskundige schrok en vroeg mij of ik langzaam wilde opstaan. Toen ik stond bevestigde de verloskundige dat het inderdaad de navelstreng was wat ik voelde. Ze zei mij dat ik niet langer meer mee mocht persen maar mijn weeën moest gaan ‘wegpuffen’. Dit vond ik behoorlijk lastig gezien de persweeën steeds nadrukkelijker aanwezig waren. Ik moest uit het bad en op de tafel gaan liggen. Aan de verloskundigen kon ik merken dat dit niet goed was maar ze bleven beide rustig. Doordat beide verloskundigen rustig bleven kreeg ik weer hoop, hoop dat het toch nog goed zou komen. Één verloskundige liep naar de gang om daar vervolgens de ambulance te bellen, de andere verloskundige probeerde samen met de kraamverzorgster mijn blaas vol te pompen. Dit deden zij met een zoutoplossing in de hoop de baby weer iets omhoog te kunnen duwen. Op die manier hoopte zij dat er ruimte ontstond om de navelstreng terug te duwen.

Helaas lukte het niet. De verloskundige heeft geprobeerd de baby zelf omhoog te duwen met haar hand. Met haar andere hand probeerde ze de navelstreng langs mijn bekken terug omhoog te duwen. Er was helaas een lang stuk navelstreng uitgezakt waardoor dit niet lukte. Keer op keer voelde ik de navelstreng terug uitvallen.

Inmiddels arriveerde er 2 ambulances en stond ons huis vol met hulpverleners. Ik probeerde rustig te blijven maar ik voelde dat ik steeds meer paniek kreeg. De verloskundige vertelde mij dat er nog hartslag was maar dat de baby het moeilijk had.

Eenmaal in de ambulance.

Ik lag achterin met naast mij de ambulancebroeder en de verloskundige. De verloskundige duwde nog steeds met een hand de baby omhoog. Met haar andere hand probeerde zij de hartslag van de baby te horen. Mijn man zat voorin de ambulance maar dit kreeg ik niet meer mee. Ik dacht dat mijn man mij niet kon horen. De paniek sloeg toe. Ik had extreem veel pijn, de persweeën werden erger en erger. Ik had geen idee waar ik aan toe was en dit maakte mij bang. De angst voor wat mij te wachten stond als wij in het ziekenhuis aankwamen was groot. Ik heb gesmeekt aan de verloskundige of zij mij kon vertellen wat mij te wachten stond. Nog meer pijn als dit kan ik niet aan.

Ze vertelde mij dat er nog steeds hartslag was en zodra wij in het ziekenhuis komen er eerst een echo gemaakt wordt. Op basis van de echo word het waarschijnlijk een vacuümpomp of een spoedkeizersnede.

Door het idee van een vacuümpomp zonder verdoving raakte ik in een grotere paniek.

Op dit moment dacht ik niet meer aan de baby maar kon ik mij alleen nog maar focussen op de pijn.

Ik kon niet meer, de fysieke pijn was ondragelijk en het vooruitzicht was niet goed. Ik smeekte de verloskundige of zij mij konden verdoven, verlossen van de pijn. Er gingen veel gedachtes door mijn hoofd maar dat het deze afloop zou hebben had ik nooit gedacht.

Wordt vervolgd...