Tweelingzwangerschap

Hoi allemaal, daar was ik weer!!

Eigenlijk mag ik niet echt klagen over mijn zwangerschap, tot 29 weken. 

Ik ben week 7-8 een beetje misselijk geweest, wel wat moe maar agh is dat benoemenswaardig?

29 weken gingen eigenlijk prima, daarna nam het een beetje een gekke wending...

Ik weet t nog heel goed, ik had al lekker vakantie en mijn verlof zou officieel 7 september beginnen (met 30 weken). maandag 3 september 2018, ging nog ff gezellig naar mijn werk wat kletsen. Smorgens had ik nog gebeld met het ziekenhuis dat ik wat last had van een harde buik. Er werd mijn verteld het even aan te kijken, prima 1e zwangerschap het zou wel. 

Nadat ik van mijn werk kwam zat het me toch niet helemaal lekker, ik zei tegen michel dat ik toch nog een keer ging bellen. Liever dubbel check was mijn gedachten.

Aangekomen in het ziekenhuis aan de CTG. Wat zaten we tegen elkaar te mopperen dat het zo lang duurden en we hadden honger. We hadden 16u een afspraak en 16.40 lag ik er nog aan.

De zuster kwam en vroeg of ik last had van de weeen, ik denk dat ik haar heel gek heb aangekeken. Zij zag weeen op het scherm? Maar ik voelde helemaal niks, weeen moesten toch pijn doen?

Ik mocht door naar t volgende kamertje, bij de gyneocoloog. "ik wil je even onderzoeken" 

Prima...

" Ik heb niet zo goed nieuws, je hebt al 5 centimeter ontsluiting. We gaan je opnemen, je mag niet meer naar huis" 

Michel en ik konden elkaar alleen maar even aanstaren, Michel begon allerlei vragen te stellen maar er moest nu eerst gehandeld worden werd er gezegt.

Ik werd naar een bevalkamer in ASZ gebracht, maar bevallen wilden ze hier niet hebben. ASZ is niet gespecialiseerd genoeg, hier is het pas vanaf 32 weken.

Terwijl er naar een ander ziekenhuis werd gezocht werd ik aan allerlei toeters en bellen gelegd. Magnesium, weeenremmers, longrijpers.

Er zijn in die korte tijd zoveel plaatsen opgenoemd waar ik waarschijnlijk heen ging, maar toch geen plek.. Het werd uiteindelijk Leiden

Terwijl we wachten op de ambulance word er nog even een infuus geprikt, de zuster staat te klooien en had het idee dat ze iets wat nerveus was. Na 4x prikken zat die dan eindelijk, althans dat dachten we want dat was dus niet t geval en mn hand was helemaal opgezwollen en aan t branden, agh kon er ook nog wel bij.

Rond 20.15 is eindelijk de ambulance er, michel spreekt af om erachteraan te rijden met een paar spullen. 

In de ambulance gaat een verpleegster en een gyneocoloog mee... "Ja alles staat klaar, kan er in ieder geval 1 geboren worden in de ambulance' 

Ik dacht, ja wat dacht ik eigenlijk... Mijn man is niet in de ambulance, ik kan, nee ik mag niet bevallen in die ambulance.

21.30 komen we aan in leiden, in een bevalkamer. Er word zoveel verteld, michel komt niet veel later aan, met mn zwager en schoonzus. Eigenlijk met de gedachten dat michel misschien wel vanavond weer terug moest rijden, denk dat we toen nog niet echt besefte wat er allemaal gebeurde ofzo.

In de kamer stond alles klaar voor de bevalling, tot 2.30 bleven er mensen in en uit lopen. Ik mocht eindelijk van de CTG.

De volgende morgen stond er weer een horde dokters, co-assistente , verpleegkundige... Ja bij mij was t rustig niks aan t handje

Donderdagochtend werd ik uit de kamer gehaald, naar een normale kamer. Ze wilde ons niet naar huis sturen, maar de bevalkamer wel vrij laten. Prima, ik zat de hele dag maar op bed of op de stoel, want teveel doen mocht ik ook niet.

Die avond had ik last van mn rug, blijkbaar had ik weer weeen. Ik werd weer verplaats naar een bevalkamer, maar ook weer voor niks. 

Intussen hebben we zoveel informatie gekregen over prematuren, de bevalling, het ziekenhuis.

Die vrijdag had ik al aangegeven dat ik heel erg last had met plassen, maar er werd weinig aan gedaan. Paracetamol.

Zaterdag 8 september was toch wel de "zwartste" dag van mijn zwangerschap.

Koorts, ik voelde me zo ziek. De hartslag van de kindjes waren zo hoog dat ik bang was dat ze gehaald moesten worden. 

Ik bleek een urineweginfectie te hebben, met een bloedvergiftiging en zat tegen een nierbekkenontsteking aan. Gelukkig na een goede antibiotica was ik snel weer mezelf, maar was echt een hoopje niks...

Michel zou die dag eigenlijk naar huis gaan om maandag toch maar weer te gaan werken, maar gelukkig kon die nog bij me blijven.

De dagen gingen door en eindelijk mocht ik naar huis Donderdag 13 september... Bedrust

Michel was erg streng voor me, een rondje met de hond was al teveel. Hij deed alles voor ons. Trots op hem!

Dinsdag 18 september, bloedverlies. Gelijk naar het ziekenhuis, mijn vader ging mee.. eigenlijk wist k wel dat k dan weer moest blijven maarja zekere voor t onzekere. 

En idd weer een nachtje "chillen". De volgende dag weer lekker thuis. 

Die vrijdag 21 september had ik dan de 32 weken bereikt, dat was mijn doel. Laten we nou die 32 weken behalen, wat was dat fijn.

Aangezien ik al 3 weken liep met 5 cm ontsluiting, had ik wel een idee om eerder te bevallen maar ik had goede hoop om ze langer te dragen.

Niets was minder waar, 23 september had ik de hele dag al last van een harde buik.

Eindconclusie...

ruime 6 cm, beginnende 7cm. Niet meer naar huis tot je bevallen bent!

zondagnacht begon mn buik wel echt te rommelen. Ze hebben me nog weeenremmers gegeven, maar op de monitor waren er echte pieken te zien. 

"hun zijn er klaar voor"

Smorgens ging ik gewoon nog even lekker ontbijten... De zuster zegt nog " jou pijngrens is gewoon erg hoog he, want volgens mij voel je wel wat" Ik antwoord erop: "Ik voel wel wat, maar voelt meer als menstruatiepijn"

Nog steeds is het een raadsel waarom ik bijna niks voelde, het is serieus waar ik heb tot de 8 cm niks gevoeld. Ik weet nog dat ik rond 14u wel echt wat ging voelen, toen moest ik ze wel wegpuffen en ik was tussendoor met mn vriendin aan t appen. Zij zei ook" ik kon dat helemaal niet, hoe dan" 

Als we het hier nu nog over hebben moeten we er nog om lachen.

15.15 word ik gecheckt, 9.5 cm

 " we gaan je versterkers geven, want als jij bijna niks voelt komt er niks van. Kan nog wel 2uur duren voor je vliezen breken"

Oke het gaat nu dus echt gebeuren...

half 4 had ze het infuus aangesloten, prima 2uur later toch?

15.40... " Schat, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken..."

iedereen stormde me kamer binnen, het ging gebeuren. Bij couveuse 1 stonden er 2. Bij couveuse 2 stonden er 2. Ook 2 gyneocologen en 2 zusters.

Tja kamer was wel vol...

16.00 mocht ik gaan beginnen, 16.25 werd onze dochter Lotte geboren met 1825 gram. 6 minuten later was Cas er met 1925 gram.

De bevallingdetails laat ik achterwegen, maar voor mijn bevalling hoef ik het niet te laten.

Omdat ze met 32.3 geboren zijn moesten ze in de couveuse en werden ze eigenlijk gelijk meegenomen.

Maar wauw wat zijn ze bijzonder..

 Onze wonders

*volgende keer vertel ik hoe het verder verliep?