Tweede zwangerschap/bevalling

Na een jaar de kleine meid tussen ons in te hebben gehad, besloten we dat het tijd was dat ze naar haar eigen kamer ging. Ik weet niet alle details meer, maar ze ging er beter van slapen. Ook ging ze vrij snel lopen en werd alles nog wat makkelijker. En dan gaat het weer kriebelen. Dus spiraal eruit en ervoor gaan! Althans vriendlief had zoiets van het komt vanzelf en deze ongeduldige dame wilde aan de slag. 

Al vrij snel voelde ik me flink ziek. Zou dit het zijn? Ik durfde geen test te doen. Liet laat op de avond vriendlief de test kijken en die zei dat het niks was. Maar wat ik niet wist dat hij me een foto had gestuurd met een positieve test. Ik was in de wolken! In de weken erna voelde ik me ellendiger worden en ik wist niet goed hoe ik dit vol moest houden. Kan het niet uitleggen, maar naast misselijk voelde ik me gewoon ziek. Het is gelukkig beter gegaan, maar ik ben de hele zwangerschap misselijk geweest en dit keer hielp medicatie helaas niet. Eten wel, dus ik at vele kleine beetjes.

Het vertellen besloten we met kerst te doen door de kleine meid een pyjama aan te trekken met ‘ik word grote zus.’ Genoten van de verbaasde gezichten. Ook op de foto gezet en niet iedereen had het door. Pas toen ik later een zwanger foto op fb plaatste, wisten mensen het.

Er was een kink in de kabel, namelijk hij had een baan op de 1u45 afstand aangenomen en sliep twee nachten in de week in een b&b. Toen hij met 6 maanden zwangerschap wist dat hij mocht blijven, gingen we op mega huizenjacht. Midweek daar verblijven en vier huisbezoeken afgelegd. Een huis was ik op de foto’s verliefd op en ook in het echt. En ondanks dat ik zei nooit in een gat zonder supermarkt te gaan wonen, koos ik daar toch voor.

Pas 1 augustus zouden we de sleutel krijgen. Drie weken na de uitgerekende datum..ondertussen was alles toch wel een uitdaging. Misselijk, maagzuur en duizend andere klachten. Een dreumes die mij met dikke buik eruit rende (en dus ook wegrende!); verhuisdozen inpakken dus toen ik met 36 weken met verlof mocht, genoot ik. Je kon ook maar beperkt inpakken omdat je toch veel nog nodig had, maar ik moest wel aan de slag.

We hadden een pretecho gedaan; waarbij het leek alsof de echoscopiste zich versprak. Ze leek niet te snappen dat we het niet wilde weten. Dus vanaf dat moment zijn we eruit gegaan dat we nog een kleine meid op de wereld gingen zetten. We waren helemaal blij met onze gekozen naam:).

5 juli 1:20. Zou dit het zijn? Krampen in mijn buik. Ik besloot de timer aan te zetten. Hmm met regelmaat en het was nog prima te doen, maar ik merkte dat hij onrustig sliep door me. 2:50 ik besloot beneden tv te gaan kijken. Dat ging een uur goed en toen werd de pijn echt heviger en appte ik vriendlief. Nog een uur weeen met moeite op de bank opvangen en toen besloten we dat ik onder de douche ging en hij de straal op mijn rug zette. Dochterlief sliep nog. Ik wist niet goed waar ik het zoeken moest met die rugweeen, maar hij zei dat het vast nog langs zou duren. Ik voelde me bezwaarde de verloskundige zo vroeg te bellen, maar ergens tussen 6-630 toch maar gedaan. Ze kwam uit een andere bevalling en was niet zo happy. Was ook niet mijn eigen verloskundige. 

Ik begon op 3 cm toen ze kwam. Ik moest een beslissing nemen, ziekenhuis of niet. Ik wilde zo graag pijnstilling, maar de autorit en de vorige ervaring deden me twijfelen. Bij elke wee moest ik zitten om de pijn op mijn toch al zwakke rug op te vangen en liggen direct erna. Maar als ik te snel ging liggen, deed dat ook gruwelijke pijn. Ik liet ook aardig wat oerkreten horen, want de buurvrouw appte of het ging.

Rond 7 werd de kleine meid wakker. Mijn centimeters gingen harde dan de vorige keer en de beslissing werd voor mij gemaakt. Ik mocht niet meer naar het ziekenhuis. Mijn vriend zorgde voor ons dochter en ik ging zo goed en kwaad al het kon de weeen op. Op een gegeven moment voelde het alsof mijn vliezen braken en beeb een stukje omlaag viel in mijn buik. Volgens de vk kon dat niet, maar poeh dat deed pijn.

Ik mocht al met 8 cm wat meepersen en dat was een heel fijn gevoel. Vriend had inmiddels mijn moeder gebeld, maar ze hadden samen afgestemd dat ze wel eerst kon wandelen met de hond. Slimme vriend... om 7:50 moest hij komen, want het was zo ver. Ik mocht persen. Hij hield een been en een been op de verloskundige en persen maar. Vk zei tegen me: als ik zeg stoppen met persen, moet je stoppen. Ik zei ja, maar mezelf kennende was het nee haha. Op het eind was de kleine meid achter de tv vandaan gekomen en kwam kijken wat er was. Ze durfde niet binnen te komen. Al na 17 minuten schoot baby 2 naar buiten en kon zij binnen komen. En het was een jongetje!!! Welkom Ravi; bedankt voor de betere bevalervaring!