Tweede bevalling makkelijker? Helaas niet!

Drie weken geleden ben ik bevallen van mijn tweede zoon. En waar iedereen zei, een tweede bevalling gaat makkelijker als de eerste viel dat bij mij even vies tegen.

Mijn eerste zoon kwam in zes uur ter wereld, met hevige rug weeën en een vacuümpomp. Wel zonder pijnstillers, maar vond dit wel heftig en maakte ook niet alles bewust mee.

Deze bevalling liep toch anders. Om half 12 in de ochtend had ik een controle bij de verloskundige.  Alles zag er goed uit, en ze stelde voor om te voelen of er al ontsluiting was. Ze kon ook gelijk een beetje strippen dus wie weet ging dat iets op gang brengen.

Om half 2 merkte ik dat het gerommel toch wel erg regelmatig was. Een half uur later maar man gebeld op zijn werk dat het aan het beginnen was, de weeën kwamen elke vijf minuten maar waren nog goed te doen. Hierna ook maar de verloskundige gebeld,  en die was er rond half vier. Bij een nieuwe check bleek ik drie centimeter ontsluiting te hebben.  Gezien het feit dat de vorige in zes uur er was konden we gelijk naar het ziekenhuis. 

In het ziekenhuis werden mijn buik weeën rustig aan rug weeën. Na een lange douche een nieuwe controle rond 19.00 uur. Nog maar 4 centimeter! Wat een tegenvaller!  Twee uur later, met steeds meer pijn, had ik het niet meer en kwam er een nieuwe check.  Nog steeds 4 cm. Er kwam een tweede verloskundige voelen en zij merkte dat zoonlief nog te hoog lag waardoor er geen druk kwam op de baarmoedermon.  Hierdoor hadden de weeën eigenlijk geen goede werking.  

Besloten werd om me aan de weeën opwekkers te zetten zodat mijn weeën sterker werden. Mijn pijn niveau had echter wel de top bereikt dus ik wilde graag pijnstilling. Na een korte voorlichting koos ik voor een ruggenprik.  Dit mocht pas na een half uur aan de CTG,  dus daar lag ik. Mijn infuus wil al niet lukken omdat ze geen bloedvat vinden maar na drie pogingen zit deze er in. Na een half uur komt de anesthesioloog binnen en wordt de ruggenprik gezet. Dit gaat vrij rommelig maar het interesseert me niets als die maar gaat werken. Tegelijkertijd met de ruggenprik worden ook mijn weeën opwekkers door het infuus geknald. 

Ik lig elke wee te wachten dat er geen pijn komt, maar dit gebeurt niet. Ik gil dat hij niet werkt en niemand geloofd me. Er wordt gezegd dat dat nog komt, niet kan en ik echt al iets moet voelen. (Achteraf blijkt inderdaad dat de ruggenprik niet goed zat en niet werkte) Kribbig zeg ik dat de belofte was dat ik juist niets meer voel. Na 45 minuten ( al voelt het als 45 uur!) krijg ik persdrang. 

Op dat moment was alleen mijn partner in de kamer met de verpleegkundige en een inpakkende kraamverzorgster.  Ik was door de ruggenprik namelijk overgedragen aan het ziekenhuisteam dus mijn eigen verloskundige was al weg, en de kraamverzorgster moest ook weg. De verloskundige van het ziekenhuis was net bij een andere dame aan het kijken. De verpleegkundige zegt dat ik echt niet al persdrang kan hebben,  maar ik zeg dat ik het zeker weet. Ze kijkt op dat moment naar mijn buik en stuift de kamer uit. Op dat moment komt precies mijn eigen verloskundige langs op de gang richting huis en wordt snel naar binnen getrokken.

Met de eerste bevalling heb ik nooit gevoeld hoe een hoofdje kan staan,  want toen werd de vacuüm ingezet. Dat is nu niet nodig, maar wat zou ik dat graag willen.  Voor mijn gevoel ben ik een uur aan het persen,  maar dit blijkt zeven minuten te zijn. Het staan van het hoofdje doet zo'n pijn dat ik probeer te vloeken maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor zo snel.  Gelukkig is iemand zo slim nog een camera te pakken om alles vast te leggen.

Om 23.18 komt onze zoon dan als verassende sterrenkijker ter wereld, in de uitgestrekte armen van zijn mama. Op dat moment vergeet je echt niet de pijn, maar het was het zeker waard!