Trombose & massale longembolieen..

Daar lig ik dan.

Het is begin September 2017, zo’n 2 weken na de bevalling van Finne!

Na een miskraam, ziekenhuistraject om opnieuw zwanger te worden & een loodzware bevalling is op 27 Augustus 2017 na 38,5 week zwangerschap onze prachtige zoon Finne geboren.

Na een hele fijne kraamweek waarin we toen in die tijd nog allemaal visite mochten ontvangen & versteld staan hoe snel mijn lichaam weer leek te zijn hersteld van de bevalling kon ons geluk niet op. 

Zo’n 2 weken na de bevalling ging alles prima, de kraamverzorgster was weer vertrokken en wij waren helemaal klaar om samen met Finne ons leven in te vullen. 

Tot op die dinsdag waarin ons leven toch opeens een hele andere wending kreeg. 

Mijn man, Finne & ik zouden even op pad gaan. Onze ‘zomervakantie’ was begonnen & we wilden er even lekker op uit. Nog snel even naar boven om wat te halen & boven aan de trap werd ik erg kortademig. Niet zo gek dacht ik, zo na de bevalling. Mijn conditie was immers niet meer al te best. Even op de rand van het bed om bij de komen & hop weer door.

Eenmaal op de trap naar beneden, viel ik bijna & had ik bijna geen gevoel meer in mijn linkerbeen. Dat was het moment waarop mijn verpleegkundige ik dacht; hier gaat iets niet goed.

Ik roep mijn man en geef aan dat ik denk dat er iets niet helemaal goed is met mij. Mijn been doet pijn en heb er weinig gevoel in. Zittend op de bank, kijkend naar mijn been zie ik geen afwijkingen. Zou het dan toch mee vallen? Of zal ik toch de huisarts even inschakelen.

Hoe zorgzaam mijn hart is voor anderen & hoe bezorgd ik altijd ben als er iets mis is met mijn dierbaren, zo koud & keihard ben ik voor mijzelf. Ondanks dat ik in mijn baan als Verpleegkundige dagelijks contact heb met en samenwerk met een huisarts ben ik voor mijzelf helemaal niet iemand die snel naar de huisarts gaat. Ik denk dat mede ‘collega’s’ dit wel zullen herkennen.

Maar goed; ik besluit toch de huisarts te bellen en kan meteen langs komen. Waarschijnlijk omdat ze net als mij wel door hebben dat er iets mis is zo 2 weken na de bevalling. Stresssss want ik moet Finne snel nog in de maxicosi doen en wat een gedoe allemaal. We besluiten met z’n 3en naar de huisarts te gaan omdat mijn naïeve ik denk dat we dan gelijk door kunnen met wat leuks doen als er toch niks aan de hand blijkt te zijn! 

Ik word uit de wachtkamer gehaald en neem plaats bij een huisarts in opleiding. Hij stelt mij een aantal vragen en checkt mijn been op het bed wat aanwezig is. Liggend denk ik; zie je nou wel Syb. Er is niks aan de hand! Ik mag weer komen zitten & krijg een saturatiemeter op mijn vinger. Saturatie van 97% niks aan het handje, maar dan zie ik een pols van 132... in rust.. Hij vraagt of ik mij opgejaagd voel maar hij weer zelf ook het antwoord op de vraag als hij mij rustig ziet zitten.

De huisarts gaat weer aan zijn bureau zitten en ik volg hem. Hij legt mij uit dat hij een scorelijst heeft en op deze basis mij toch wil insturen op verdenking longembolieen & dat hij nu gaat vragen of mijn eigen huisarts langs komt om mij kort te beoordelen & akkoord te geven op zijn advies! Mijn eigen huisarts komt binnen & hij legt alles kort maar krachtig uit. Ze zegt; ik zou zeggen doorpakken..

Ik ben even de weg kwijt. Ik zit nog steeds op de stoel maar ik voel mezelf een beetje weg glijden van de plek waar ik op dat moment ben. Insturen? Naar het ziekenhuis? Longembolieen? Hoezo? Ik heb last van mijn been.. 

Er wordt overlegd of ik met de ambu moet worden gehaald of ik met Arjen (mijn man) mee kan rijden. Ik wil niet in de ambu. Ik heb Finne; waar moet Finne naartoe? Mijn altijd nuchtere man belt mijn moeder die heel dicht in de buurt woont & daar is onze zoon natuurlijk meer dan welkom.

We laten Finne achter bij mijn moeder & wij vertrekken naar de SEH zo’n 25minuten verderop. Eenmaal op de SEH word ik prima opgevangen. Ik krijg allerlei snoeren op en aan mij. Ik weet hoe alles werkt en hou dan ook mijn waardes goed in de gaten. Ik ben niet zo onder de indruk van mijn waardes; alles ziet er prima uit. Het is wachten op mijn bloedwaarden, wat zo’n 1,5 duurt.. De arts komt binnen & verteld dat mijn D-dimeer waarde verhoogd is & dat ze een scan willen maken. 

Zo’n 15minuten na het maken van de scan komt opnieuw de SEH arts binnen en neemt plaats naast mij. Gelijk bekruipt mij een gevoel dat er iets niet klopt.

Wat wij op de scan zien zijn embolieën, meerdere embolieën.. massale embolieën kan ik beter zeggen. En ook nog eens in beide longen. Ik brak gelijk; zag mijn leven voorbij flitsen en werd ontzettend angstig. Ik wist gelijk hoe gevaarlijk dit kon zijn. En Finne dan? Mijn lieve Finne die nog maar 2 weken oud is? Moet hij verder zonder mij? 

Ze verteld mij dat het nu er niet op lijkt dat de embolieën op een levensgevaarlijke plek zitten maar ik krijg wel gelijk medicatie, bloedverdunners. Ik moet dat ter plekke meteen innemen. En krijg ook meteen te horen dat ik word opgenomen in het ziekenhuis. 

 In het uur daarna is het een drukte met allerlei verschillende artsen aan mijn bed. De longarts, dermatoloog, gynaecoloog iedereen komt langs om mij te beoordelen. Uit een echo van been bleek dat er trombose zit hoog in mijn bekken wat naar mijn longen is geschoten.

In overleg met de longarts word ik opgenomen op de longafdeling omdat ik van mening ben dat ik daar thuis hoor. De mogelijkheid om op de gynaecologie opgenomen te worden samen met Finne was uiteraard de bedoeling omdat Finne nog zo klein was.  Het was een moeilijke beslissing want ik wilde Arjen zijn zoon ook niet afnemen. Ik wist zeker dat Arjen goed voor Finne kon zorgen en ik dan de tijd had om me alvast voor te bereiden op wat ging komen.

Ik verbleef een nacht op de longafdeling, starte met bloedverdunners & mijn been werd ingezwachteld door de dermatoloog. 

De volgende dag mocht ik het ziekenhuis verlaten vanwege dat ik aan het herstellen ben van de bevalling & ik dit het beste thuis kon doen waar ook onze pasgeboren zoon was. Ik vertrok naar huis om vervolgens 3x in de week terug te keren naar de longarts & dermatoloog voor beoordeling.

Na een aantal weken werden er steunkousen aangemeten welke ik minimaal 2 jaar moet dragen, wat vreselijk denk ik nog.. 

3 maanden later moet ik nogmaals door de scan, ik ben nog steeds niet helemaal de oude & slik trouw mijn medicatie maar blijf benauwd. Uit de scan komt naar voren dat mijn embolieën nog niet weg zijn. Daaropvolgend worden er verdere onderzoeken ingezet. Een fietstest met bloedafname uit de slagader & een perfusie scan. De uitslagen zijn allemaal niet helemaal zoals het hoort & wordt nogmaals 3 maanden behandeld met medicatie.

In die laatste 3 maanden gaat het steeds een stukje beter. Na 6 maanden ben ik dan eindelijk longembolieen & trombose vrij! Wat een opluchting, totdat ik een aantal dagen na mijn laatste bezoek aan  de longarts (6 maanden na het ontdekken van mijn embolieën) opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen heb...

In mijn volgende blog neem ik jullie mee in hoe ik het hele traject geestelijk heb beleefd & hoe ik daar (nu bijna 3,5 jaar later) af en toe nog steeds mee worstel. & uiteraard neem ik jullie ook mee hoe mijn 2 zwangerschap verliep & hoe dit ging met mijn trombose. 

X Syb