Totaal onverwachts bevallen bij 32+6 door gesprongen appendix

Mijn vrouw en ik waren zwanger van ons tweede kindje. Net zoals bij de oudste verliep de zwangerschap probleemloos en met amper kwaaltjes. De bevalling van de oudste liep niet helemaal van een leien dakje, maar zoals het cliché wil, achteraf vergeet je de pijn en kijk je met een warm gevoel terug op het verwelkomen van je kind. Ik hoopte wel dat de bevalling van de tweede vlotter zou gaan. Vlotter ging het, maar niet zoals ik hoopte en dat warme gevoel heb ik niet als ik terugdenk aan 5 december 2019 (yup, geboren op sinterklaas, en dat terwijl ik zo blij was dat hij niet zoals zijn zus in december was uitgerekend haha).

Ik was 32+5 dagen zwanger toen ik in de nacht last kreeg van buikpijn. Ik herkende de pijn als darmkolieken. Erg pijnlijk, maar ik had het al vaker gehad en wist dat het met even afzien en veel paracetamol uiteindelijk over zou gaan. In de middag was de pijn zo behoorlijk dat werken niet meer lukte en ik toch maar besloot om langs de huisarts te gaan. Ook hij zag niets alarmerends en dacht aan dezelfde darmkolieken. Hij liet nog wel bloed prikken in mijn vinger, maar mijn ontstekingswaarden waren laag. Het advies was paracetamol en als het niet overging de volgende ochtend urine inleveren. Dat is er niet meer van gekomen. Ik had gelukkig redelijk geslapen, maar toen ik me de volgende ochtend om half 7 omdraaide in bed voelde ik plots een hele erg pijnscheut rechtsonder en kon ik amper nog bewegen. Liggen ging ook niet meer. Mijn buik was keihard en gespannen. Ik probeerde in de douche te komen, in de hoop dat het warme water me zou ontspannen. Dat hielp helaas niet, en ik kwam bijna niet meer overeind. Ik gilde om mijn vrouw. Normaal gaat ze al vroeg werken, maar nu was ze godzijdank nog thuis. We hadden die ochtend namelijk een afspraak bij de verloskundige om de bevalling te bespreken (hoe ironisch!) Ik kon alleen maar janken van de pijn. Bij de HAP namen ze niet op, dus mijn vrouw heeft dan 112 gebeld. In de tussentijd raakte ik met moeite in mijn sokken en slaapjurk. Ik had zelfs geen onderbroek aan. Toen waren ze daar, twee ambulanciers die de nog met plastic beklede trap opkwamen (we zaten nog middenin een zolderverbouwing). Veel vragen, bloeddruk meten en een infuus prikken en dan met veel moeite aan hun arm de trap af. Ik moest beneden op een brancard gaan liggen. Auw wat deed dat zeer. Mijn vrouw gooide nog snel mijn telefoon en ziekenhuiskaart op de deken en daar ging ik. Mijn vrouw kon niet mee, want onze dochter lag nog te slapen (geen idee hoe zij niet wakker was geworden van al de commotie en mijn gehuil) en moest naar de opvang worden gebracht.

8u00

Nou een ritje in de ambulance kan dus ook van mijn bucketlist af. Onderweg deed al het hobbelen ook heel erg zeer aan mijn buik. Ze overlegden of ze me naar chirurgie of verloskunde zouden brengen en het werd dat laatste. Dat vond ik maar raar, want dit had toch niets met de baby te maken. Zo voelde het gewoon niet. Bij aankomst was iedereen erg lief, ook al kon ik niet veel zeggen door de pijn. Er stonden veel mensen in de kamer. Iemand hield mijn hand vast en probeerde me te kalmeren. Ik kreeg een echo, maar ze kregen de placenta niet zo goed in beeld. Toen moesten ik met de benen in de beugels. Auw auw auw. Er kwam een eendenbek en er werd een uitstrijkje genomen. Daarna nog inwendige echo. Geen ontsluiting en baarmoederhals was lang. Ondertussen kreeg ik een nieuw infuus, werd er bloed geprikt, temperatuur gemeten, had ik banden om mijn buik en kreeg ik een katheter in. Alles was goed, alleen had ik een knetterharde buik. In 1e instantie zeiden ze dat baby oké was en ze verder gingen zoeken wat het kon zijn. Maar toen kwam een andere gynaecoloog en die maakte weer een echo. Dat duwen deed ook zeer. Ze waren bang dat de placenta loskwam, maar konden het niet goed zien. Toen ze zeiden dat ze een spoedkeizersnede wilden doen, schrok ik me rot. Dat zag ik echt niet aankomen. De baby deed het wel goed, maar ze wilden niet riskeren dat hij plots zonder zuurstof zou zitten.

8u50

Wat een ommezwaai was dat. Daar lag ik dan compleet in paniek. Ik kon nog net mijn vrouw appen dat ze NU moest komen. Onze dochter was ondertussen gelukkig afgeleverd bij de opvang. En toen ging het zó snel. Ik werd meteen met grote spoed naar de OK gereden. Ik zou mijn vrouw nog mogen zien, maar zij was niet op tijd en ze zeiden dat ze me onder narcose gingen brengen. Weer een shock. Dit wilde ik helemaal niet. Ik kreeg een masker op en daar ging ik...

10u

Niks heb ik van je geboorte meegekregen. Erg gek is dat. Ik werd wakker en weg was mijn buik en mijn baby. Ik dacht echt dat ik gedroomd had. Ik hoorde dat het goed ging met mijn zoontje en hij om 9u27 was geboren. Hij is geboren bij 32+6 weken zwangerschap, maar woog gelukkig al 2,5 kg. Er werd me verteld dat het niet mijn placenta was, maar mijn appendix die dus blijkbaar was ontstoken en die ochtend was geknapt. Toen ze me opensneden vonden ze een hele buikholte vol pus. Het was dus goed dat we een ambulance hadden gebeld. De huisarts heeft achteraf nog gebeld voor een gesprek, omdat hij zich schuldig voelde dat hij niet de juiste diagnose had gesteld. Als mijn appendix op tijd was verwijderd, had de vroeggeboorte kunnen worden voorkomen. Maar met mijn lage ontstekingswaarden was hij op het verkeerde been gezet. Ik neem het hem dan ook niet kwalijk.Toen mocht ik eindelijk naar mijn zoontje toe en zag ik onderweg mijn vrouw in de hal. Zij was zich ook rot geschrokken toen ze aankwam en bleek dat er best een gevaarlijke situatie was geweest en ons zoontje plots was geboren. Ook zij heeft hem niet geboren zien worden, ze was net een paar minuten te laat op de OK. Maar ze kon de controles meevolgen en zag hem nog zonder snoertjes. Ik was heel blij dat we elkaar konden vertellen wat er allemaal was gebeurd.

Zo gek om hem zo te zien in een couveuse met al die snoertjes en een CPAP op zijn gezichtje. We kregen beschuit met muisjes en een sinterklaasgedicht van het ziekenhuis. Gelukkig kwam mijn moeder onze kant op om onze peuter op te vangen ’s avonds. Ik begon met kolven en kon ’s avonds eindelijk mijn zoontje voor het eerst even vasthouden. Het was een onwerkelijke tijd. Morgen plaats ik een nieuwe blog over mijn emoties hierbij en hoe het verderging.