Snap
  • Bevallingsverhalen
  • bevallen
  • spoedkeizersnee
  • #onderzoeken
  • Streptokokken

Toen er na dagen slecht nieuws, weer goed nieuws kwam.

In mijn vorige twee blogs is te lezen hoe mijn inleiding eindigde in een keizersnede en dat ik streptokokken type B had. 

-----

De arts was ongeveer 5 minuten weg, toen de verloskundige al naar mij toe kwam om te vertellen dat ik binnen een half uur de eerste controle had. Zij nam mij meteen mee naar de kamer, ging even snel wat doen en kwam mij halen met de rolstoel. Ik had meteen een spoedplek tussendoor gekregen. De eerste controle was een hartecho, deze had volgens de arts prioriteit en moest meteen. Dan mag je op een behandelbankje op je zij gaan liggen, wat een hele opgave is want had 2 dagen ervoor de spoedkeizersnede gehad, dus je buik is van binnen aan gorten. Tussendoor 'even' op je andere zij, dat was 20 minuten tanden bijten. Maar no problemo, het moest nou eenmaal. En he, wat is dit in vergelijking met weeën?

Na 20 minuten werd ik weer opgehaald door de verloskundige, terug naar de kamer gebracht. Ik mocht op bed gaan liggen, want we moesten wachten op de volgende controle. Ik lag 5 minuten en toen werd ik weer opgehaald, want ze hadden NU een spoedplek. Okido, gaan we weer. Ik moet zeggen dat het met deze verloskundige best gezellig was, gelachen en als een wervelwind het ziekenhuis door. Bij deze controle werden er foto's gemaakt. Foto's van mijn baarmoeder, longen, darmen, maag en eierstokken. Alles moest uitgesloten worden. Paar foto's verder, liggend en staand als een ballerina, mochten we weer naar de kamer toe. Ik weer op bed geinstalleerd, wat ik eigenlijk niet wilde, want ik wilde onderhand wel weer naar mijn zoontje toe. Maar de verloskundige gaf aan dat deze middag even in het teken van mij en de onderzoeken draaide, zij ging even voor mij bellen hoe het met de kleine ging.

De cardioloog zou ook straks nog komen, naar mijn hart luisteren. Met een half uur was de cardioloog er. Er waren geen bijzonderheden te horen en de hartecho zag er goed uit.

Aan het eind van de dag/begin van de avond kreeg ik te horen dat alle onderzoeken goed waren, de streptokokken was niet uitgebreid. Maar, ondertussen stonden mijn benen op ontploffen en leek ik weer 9 maanden zwanger, omdat mijn darmen niks meer deden. De arts kwam kijken en gaven aan dat het dan een illius zou zijn. Nou, ik was blij dat de onderzoeken goed waren, maar wel weer minder blij met dit nieuws. Ik moest een microlax.. De verloskundige wou deze toedienen, maar ik moest er niet aan denken dat iemand anders dat even in mijn achterste ging stoppen. Dus:'ik doe het zelf wel' zei ik. De verloskundige moest lachen, maar keek ook wat vreemd.

'ach, ik doe het normaal bij anderen, dus lukt het bij mijzelf ook wel'. Zo gezegd, zo gedaan. Het had alleen geen resultaat. In de avond deed mijn buik wel enorm zeer, kon amper bewegen en deed bijna meer pijn als de weeën. Toen moest ik een schoorsteentje. Jaja.. Dat betekend een katheterslang je gat in, zodat het lucht eruit gaat. No way! Dit heb ik een tijdje volgehouden, maar na een paar uur helse pijn, besloten dat ze het toch mocht doen. Daar ging ik, met de billen bloot.. Letterlijk en figuurlijk.

Nou, weer weinig resultaat. Ik besloot te stoppen met de morfine, aangezien dit verstopping verergerd. De volgende ochtend, na een pijnlijke nacht, moest ik een klysma. Weeeer met de billen bloot. Wie had gedacht dat ik kwam om te bevallen, zou leiden tot dit.. Maar goed, het moest. Geen resultaat.

Na een tijdje kwam de arts om te kijken hoe het ging. Het ging allemaal nog hetzelfde. Bespreken hoe de medicijnen ervoor stonden en ik gaf aan naar huis te willen, met zoon. Zij ging kijken of dat kon, weer bloedprikken. Waardes waren gedaald, maar de ab kuur was alleen in infuus vorm. 'je moet nog zeker een aantal dagen blijven', zei ze. Wat een domper..

Ondertussen deed de kleine het goed, monitoren weken niet af. Hij mocht terug! Oh, ik was zo blij. Eindelijk goed nieuws, heerlijk weer bij mij op de kamer, lekker knuffelen, naast mij slapen en naar hem kijken. De rest van de dag was rustig. Toen werd het zondag.. Ik heb volgens mij de hele dag gehuild. Ze zeggen kraamtranen, maar denk een combi kraamtranen en 'wat een verschrikking is dit'. Ik was er zo klaar mee, elke dag iets slechts te horen (die overheersen het goede nieuws), niet naar huis mogen, de kleine had krampen dus avonden en nachten non stop huilen, op de kamer blijven, alles uit handen moeten geven. In de avond zei een zuster: 'ik let op de kleine, jij met je vriend even naar buiten, frisse neus halen, ik koppel het infuus even af en zie je straks'. Ook al was het een warme neus halen, in de hittegolf van 40 graden, ik was zo blij even de kamer af te zijn.

Tot het maandag werd.. Er kwam een verloskundige mij wekken en een praatje maken. Na het praatje zei ze 'ik ga de arts bellen en ervoor zorgen dat je snel naar huis kan'. Rond 11 uur was de arts er met de verloskundige. Er werd gekeken naar mijn waardes, want er was weer bloedgeprikt. Deze waren eindelijk bijna goed. En er was nu een ab kuur die ik wél thuis kon innemen.

'je mag naar huis, met je zoon. Met regels, weinig doen, ab kuur slikken, 3x per dag temperaturen, bij 38gr terug komen etc etc.'

IK MOCHT NAAR HUIS! Ik ben meteen mijn spullen gaan pakken en ben vertrokken, met vriend en mijn heerlijke zoontje.

In de volgende blog vertel ik hoe het thuis ging. 

Snap