Toch even mijn bevallingsverhaal

Eindelijk was het zover...

Op 21 november 2012 moest ik mij om 07.15 uur in het ziekenhuis bij de verloskundigen melden.
Ik zou worden ingeleid.
Het liefst wilde ik thuis bevallen maar na 42 weken vond ik het ziekenhuis een prima alternatief.
Ik wilde graag mijn kleine wondertje in mijn armen hebben in plaats van in mijn buik.

Eindelijk! Ik had na 42 weken welgeteld 2 cm ontsluiting.
Om 07.40 uur heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken en kreeg ik Oxytocine toegediend. 

Tegen 14.45 uur had ik 6-7 cm ontsluiting en kreeg ik Pethidine om de scherpe pijn iets te verlichten.
Nou, die Pethidine hadden ze net zo goed niet kunnen geven want de persweeën waren gewoonweg extreem.
De verloskundige vertelde mij dat mijn lichaam niet wist wat nou de bedoeling was en door Oxytocine worden weeën eigenlijk onnatuurlijk ingezet. Hierdoor konden de weeën heftiger zijn dan op natuurlijke wijze.   

Tijdens we weeën probeerde ik de pijn weg te eten met koekjes en het oplossen van puzzels. 
Mijn man ging regelmatig buiten roken en de families op de hoogte houden over het verloop.

Eindelijk, om 16.36 uur mocht ik beginnen met actief persen. 
Na 83 minuten (17.59 uur) was daar onze mooie en bovenal gezonde zoon Tygo.

Ongeveer anderhalf uur na de bevalling waren mijn ouders, broertje en schoonzus al in het ziekenhuis op kraamvisite.
3 uur na de bevalling was daar het grootste gedeelte van mijn schoonfamilie. Mijn man komt uit een gezin van 6 kinderen en onze Tygo was het 6e kleinkind.
De verloskamer stond dus behoorlijk vol.

Om 22.30 uur mocht ik gelukkig naar huis met ons wondertje, ik wilde echt niet in het ziekenhuis blijven.
De voorwaarde was dan wel dat onze kraamverzorgster nog wel even kwam om ons mannetje in bed te leggen.

Voordeel van veel in één keer op bezoek krijgen was wel dat mijn kraamperiode heerlijk in alle rust is verlopen waardoor ik maar ook zeker Tygo lekker veel rust hebben gehad.