Tisean-Imané

Ik wist al heel jong dat ik een kindje wilde, namelijk toen ik 14 was. Vraag me niet waarom, een echte logische reden had ik niet, maar ik was vastbesloten om voor mijn 16e een kindje te krijgen. Iets wat toen nog niet voor mij het moment was, dus op mijn 16e verjaardag beloofde ik mezelf dat het dan voor mijn 18e zou zijn. Dingen zoals met wie en hoe ga ik dat bekostigen en waar gaan we wonen, waren niet eens dingen waar ik ook over na dacht.

Al met al raakte ik toch zwanger op mijn 17e! De vader van mijn kindje, stond er gelukkig ook achter en hij kwam bij mij en mijn ouders, die nadat ze van de schrik bekomen waren, ook achter me stonden, inwonen.

Het was de dag van de laatste controle bij de verloskundige. Ik stond op en moest urine opvangen om in te leveren. Toen ik op het toilet zat, zag ik in m'n slipje twee groene druppels, instinctief hield ik het potje onder mij en ving nog net een klein beetje groene vloeistof. Ik liet het mijn moeder zien en die sloeg gelijk op tilt, 'nu bellen!' riep ze.

De verloskundige daarentegen bleef kalm en zei aangezien ik nog geen weeen had, ik gewoon om acht uur kon komen. Zo gezegd, zo gedaan, toen de verloskundige zag dat ik een beetje groen vruchtwater had opgevangen, stuurde ze me gelijk door naar het ziekenhuis.

Samen met mijn moeder reden we naar het ziekenhuis, het besef was er nog niet dat ik binnen 24 uur zou bevallen, ik voelde me nog kiplekker.

Terwijl ik aan al die toeters en bellen lag, viel het me op een gegeven moment op dat er een getal steeds van laag naar hoog ging en weer terug. Ik vroeg de verpleegster wat dat was en ze keek me raar aan. 'Voel je niks dan?' ik schudde mijn hoofd en ze zei me dat dat de weeën waren, die werden geregistreerd.

Ik had nog nergens last van en nam het er maar van, al die enge bevallingsverhalen leken nu alleen maar een ver van mijn bed show. Omdat ik al vijf centimeter ontsluiting had, maar nog steeds geen weeën en m'n vliezen nog niet waren gebroken, besloten ze dat maar te gaan doen. Vanaf dat moment dat het vruchtwater eruit was, kwamen de echte weeën.

Toen ik naar de verloskamer was verhuisd, kwamen mijn vader en broertje erbij. Ik heb drie kwartier zonder pijnstillers zelf mee kunnen persen, maar omdat ze mijn eerste was en ik nog zo jong was, haalden ze de vacuümpomp erbij. Ik was zo in een roes dat ik mijn gezicht maar wegdraaide en alles over me heen liet komen. 'Druk maar mee als je weer een wee hebt' hoorde ik iemand zeggen. Op automatisch piloot deed ik wat me gezegd werd en ineens werd er een klein glibberige baby op m'n borst gegooid. Ik keek op, benieuwd naar haar gezichtje en enigste wat ik nog zag, was een volle bos haar en twee joekels van een handen, die ze voor haar snoetje hield. Voorzichtig haalde ik haar handje weg en begon te lachen, 'Sjemig, wat lijk je op je vader'.

Op 4 juni 1998, rond een uur of 1 in de middag, een maand voor ik 18 werd, beviel ik van een mooie gezonde dochter, die ik Tisean-Imané heb genoemd. Haar vader, die destijds schilder was, heeft de, in totaal durende bevalling vanaf het vinden van groen vruchtwater, gemist, omdat hij vanuit Zeeland met de trein moest komen.

Op dat moment dacht ik dat we voor altijd samen een gezinnetje zouden zijn, niet wetende dat dit het begin zou zijn van mijn roerige leven.

Volg mij om te lezen hoe mijn leven verder ging vanaf dat moment...