Tijn* deel 1: Het verhaal van Tijn* Hidde Damhuis

Dit is het verhaal van Tijn Hidde Damhuis. Ons zoontje. Geboren op 10 april 2018 om 4.12 uur met 26 weken zwangerschap en om 22.20 uur dezelfde avond overleden.

Het begon allemaal op zaterdag 7 april. Die ochtend werd ik wakker met erge last aan mijn onderrug. Ook was mijn afscheiding veranderd. Ik vond dat wel wat vreemd, maar nam een paracetamol en probeerde er verder niet op te letten. Lopen ging die dag wel lastig dood de pijn. Dus toen ik zondagochtend nog pijn had belde ik mijn verloskundige. Zij gaf aan dat ik waarschijnlijk bandenpijn had en die dag erna mijn urine naar de huisarts moest brengen voor de zekerheid. Op maandag ben ik gewoon gaan werken. De pijn in mijn onderrug was iets minder, waardoor ik ’s avonds ook naar zwangerschapsyoga kon gaan. Totdat ik die nacht rond 1:00 wakker werd met wat krampen in mijn rug. Het leek op menstruatiepijn. Maar dan steeds korte steken. Ik probeerde er niet op te letten en weer te gaan slapen. Pas om 2:50 greep ik in. Toen ging ik naar de wc en zag ik dat ik wat bloedverlies had. De verloskundige kwam heel snel naar ons toe en constateerde dat ik 6 cm ontsluiting had! Huh? Ik was aan het bevallen. Ze heeft een ambulance gebeld en mij zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht… Toen ik daar rond 3:30 uur op een verloskamer aankwam bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Ik mocht vrij snel persen. Bij de eerste pers braken mijn vliezen en spoot het vruchtwater door de verloskamer. Daarna nog een paar persweeën. En niet veel later was ons heel kleine en ontzettend mooie zoontje Tijn daar. Lieve kleine Tijn, die meteen in een couveuse werd gelegd en niet veel later met een couveuse ambulance naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht is gebracht. Naar de Intensive Care voor te vroeg geboren kinderen: De Neonatale Intensive Care Unit, oftewel ‘NICU’.

Een uur nadat Tijn naar het WKZ was gegaan, werd ook ik in een ambulance naar Utrecht vervoerd. Zonder Daan, want die zou thuis even wat spullen gaan halen en dan met onze auto naar Utrecht rijden. Ik was om 8.30 uur in het WKZ en ben meteen even bij Tijntje gaan kijken. Rond 9.15 werd ik weggestuurd omdat er onderzoeken op Tijn gedaan moesten worden. Niet veel later arriveerde Daan. Het duurde nog tot 11.00 voordat we weer bij Tijn mochten. Vlak daarna vertelde de neonatoloog ons dat Tijn een grote bloeding in zijn hersenen had gehad. Het is onduidelijk of dit voor, tijdens of na de bevalling is geweest. Wel was zichtbaar dat er schade was. Tijns rechter hersenhelft was zeker beschadigd en zijn linkerhelft mogelijk ook. Onze wereld stortte in door dit nieuws. Ons mooie kleine zoontje, onze Tijn zouden we niet levend mee naar huis nemen. We wisten dat hij heel klein en kwetsbaar was. Maar ik had stiekem echt de hoop hem ooit mee naar huis te mogen nemen. Voor hem te mogen zorgen. Hem te zien opgroeien. Maar door deze mededeling wisten we dat dit niet zou gebeuren. Tijns hersenen waren zwaar beschadigd. Het was de vraag hoe lang hij zou leven zonder levensverlengend handelen. En wij wilden absoluut niet dat Tijn zou lijden. Dus tijdens een tweede gesprek met dezelfde arts hebben we afgesproken dat Tijn alleen pijnmedicatie zou krijgen. Om het voor hem zo comfortabel mogelijk te maken.

Dezelfde avond mochten we om 19.00 in een apart kamertje op de NICU afscheid nemen van onze lieve Tijn. Er was een fotograaf van stichting Make A Memory aanwezig om foto’s te maken. We wisten dat dit Tijns laatste uren zouden zijn. Aan het eind van de middag waren ze begonnen met het toedienen van morfine omdat hij wat oncomfortabel leek te zijn. Mede daardoor ging Tijns energie achteruit. In het kamertje (wat ze ‘de box’ noemden) hadden ze een bed geplaatst. Daar mocht ik op gaan liggen zodat Tijn op mijn borst gelegd kon worden. Langzaam hebben ze de meeste apparatuur van hem losgekoppeld. Na een tijdje ging Tijn moeilijker ademen en ging zijn hartslag achteruit. Gelukkig leek hij het niet onaangenaam te hebben en lag hij ontspannen op me. Ons dappere mannetje heeft het nog lang volgehouden, het was een echt vechtertje. Maar om 22.20 uur is hij toch overleden. Met zijn papa, mama en knuffelkonijn bij hem. Omringd door liefde.