The start of Sofie!

Vrijdag 2 december 2016

4,5 week voor mijn uitgerekende datum op 07-01-2017. Deze dag ben ik als gewoonlijk aan het werk in de kapsalon. Ik heb het al een tijdje best zwaar. Maar ik ben een moeilijke opgever en zet alles, op alles om tot 4 weken voor mijn uitgerekende datum door te werken. Eind deze middag had ik toch echt het teken dat ik moest stoppen. Ik werd licht in mijn hoofd en kon bijna niet meer op mijn benen staan. Luister naar je lichaam zou je zeggen. Maar nee hoor eigenwijs dat ik ben, sta ik de volgende ochtend gewoon weer op de werkvloer. Nog 1 weekje dacht ik, dat lukt nog wel. Deze dag was harken naar de eindstreep. Ik was helemaal gesloopt. Vrienden komen deze avond nog bij ons eten. En ik ga om 00.00 uur ongeveer naar bed.

Zondag 4 december 2016

Om 5.00 uur word ik wakker van een kramp in mijn buik. Ik denk dan nog, komt vast van het pittige avond eten. Ik val weer in slaap. Om 7.30 uur word ik een beetje paniekerig wakker. De krampen zijn heviger. Ik besluit te tellen hoeveel er tussen elke kramp zit. Dan zit er maar 1,5 minuut tussen iedere kramp. OMG! 

We besluiten de verloskundige te bellen. Ik spring ondertussen onder de douche. We moeten rustig aan naar het ziekenhuis komen. Ze zegt er bij dat we ons waarschijnlijk niet druk hoeven te maken. Zullen voorweeën zijn. Maar we moeten voor de zekerheid wel onze vluchtkoffer meenemen. Gelukkig had ik deze die week ingepakt! Eenmaal beneden waren de krampen zo erg, dat ik mijn schoenen niet meer aankreeg.

Toen had ik al wel het gevoel dat dit geen gewone krampen meer waren. Rond 8.30 uur waren we in het ziekenhuis. Er waren meteen controles. Al snel bleek dat ik wat vruchtwater verloren was en ook al 4 cm ontsluiting had. Ik ging vandaag nog bevallen! Ik liet alles maar op me af komen. Ik was nog helemaal niet met mijn bevalling bezig en was dus ook niet bang om te bevallen. 

Het ging als een roes aan me voorbij. Ik weet alleen nog dat ik moest persen zonder persweeën en dat dit niet te doen was. Om 10.30 uur was daar onze Sofie Cornelia, 2735 gram was ze. Ze was klein, maar niet mega klein. Ze wordt na 10 minuten bij mij weggehaald voor onderzoek. Mijn vriend verliest haar geen moment uit het oog. Hij mocht haar van mij geen moment uit het oog verliezen. 

Ik moest nog gehecht worden onder narcose. Dit vond ik op dat moment niet erg, omdat ik zo intens moe was. Ik kon niet slapen, maar ook mijn ogen niet open houden. Adrenaline noemen ze dat denk ik! Ik moet voor mijn gevoel lang wachten, totdat ik onder narcose ga. En daar ga ik eindelijk. Even slapen, en daarna uitgerust knuffelen met Sofie, dacht ik!

In mijn volgende blog lees je hoe het ging met Sofie na het ontwaken uit mijn narcose.

Bedankt voor het lezen!

?