The day

Je hebt kunnen lezen over mijn angsten rondom de bevalling. En nu het grote verhaal. 

The day.   De bevalling!

Het is 11 november 2.00 uur.  Net als elke zwangere vrouw moet ik voor de 800ste x die nacht plassen. (Ja niet liegen we moeten er heel vaak uit voor een plasje)  maar dit keer was het anders. Toen ik klaar was en op stond. Stond ik voor mijn gevoel ineens weer te plassen. Al hoewel het voelde niet al plassen maar het werd wel nat overal.  Ik ben weer gaan zitten en had even tijd nodig om dit te ver werken. 

Toch maar even een bakje gepakt. Even wat vocht opvangen voor als de verloskundigen morgen na ja over 5 uur of zo langs komt.  

20 minuten ben ik totaal verward geweest. Wat moest ik nu. Moest ik slapen, mijn vriend wakker maken ? Mijn ouders ? Ik wist het even niet. 

Toch maar vriend wakker gemaakt. Schat, het gaat toch echt wel een soort van beginnen. Want links of rechts om over 48 uur zijn wij papa en mama.   Of dat was het idee. 

Om 2.40 toch maar de verloskundigen gebeld. In mijn blog over angsten heb je kunnen lezen dat de mijn moeder en oma alle bij 3 bevallingen hebben gedaan zonder ook maar 1 wee  te voelen. Ik was dus super nerveus en rusteloos.  Meestal begint een bevalling niet met gebroken vliezen dus ik was bang dat ik misschien ongemerkt  best wel al ver was. 

Onze verloskundigen kwam rond half 4 snachts. Hartje luisteren, en even voellen. Maar toch echt nog maar 1 cm. Daarbij ook geen elke beweging te zien of voelen van  de baarmoeder zelf. Met de baby was alles goed. Alleen zonder of met minder vruchtwater was het een beetje krap. Dus terug naar bed en in de ochtend zou ze weer komen. 

11 november wat een rare en rottig dag was dat. Ik was zo nerveus, gespannen en opgewonden. Ze zijn een paar keer komen kijken. Maar het schoot niet op. Maar ik voelde ook helemaal niks. Dus mijn 2 angsten kregen langzaam de boven hand.  Tot net na 8 uur savonds. 

He he eindelijk ik voel iets..... 

Okej een heel heel heel klein beetje. Het voelde alsof ik over een dag of 2 ongesteld moest worden. Of te veel gegeten had zo iets. Maar ik voelde iets dus werd ik iets optimistischer.  

Maar helaas om 22.00 uur nog steeds geen vordering.  Dus wij gewoon naar bed.  All kom ik niet slapen.... 

Om 00.00 was het toch wat erger. Zeg maar dag 2 van je menstruatie pijn / ongemaak.  Dus onrustig ik heb weer gebeld.  En nog niks. 

2 uur snachts  nu stond ik toch wel echt te puffen. Ik had niet zo heel veel pijn maar het was ongemakkelijk en om de 2 minuten een halve minuut dus wij weer bellen.   En ja hoor 2 cm.  Ze komen om 7 uur terug zijden ze.... nou oké. 

Ik heb toen wel even flink gehuild. Het plan was nu namelijk 7 uur weer checken  en als er nog niks gebeurd was moesten we naar het ziekenhuis. 

En maar het ziekenhuis gaan wilde ik zo absoluut niet. Dat voelde zo niet goed. Maar we konden niet anders dus maar hopen dat hey toch ging doorzetten.

En dat deed het. Gelukkig. 

Om 4 uur hield ik het niet meer.  Ik was dood moe. Want ja, sinds mijn vliezen waren gebroken heb ik amper nog geslapen.  Mijn pijn grens ligt wel hoog maar het was gewoon ongemakkelijk en veel elke 2 minuten 1 minuut lang druk op je rug.....   dus heeft mijn vriend toch de telefoon maar gepakt. 

Verloskundigen kwam toch even voellen.  4 cm. Yes we gaan ergens komen. Ze is niet meer weg gegaan ik denk dat ze iets zag aan mij wat haar  liet blijven.   Het was nu tussen 5 en half 6.  En voor mijn gevoel ging alles ineens best wel snel.

Om 6 uur is de kraam hulp gebeld voor assistentie. Die kwam aan om 7 uur. En samen hebben de verloskinigen en kraamhulp de spullen die nodig waren uitgestald.   

Terwijl ik inmiddels op mijn zij de laatste weeën weg lag te puffen.  Om 7.20 heb ik door dat de weeën  toch echt anders zijn.   Nog even weg puffen laat de baby nog maar wat veder zakken. 

7.35 ik kan het niet meer inhouden en heb het gevoel dat ik naar de wc moet. Maar nee het is tijd ik mag gaan perse. 

Ik instaleer me in positie. En de verloskundige kijkt hoe het er daar beneden aan toe gaat. Tegelijk zegt ze mijn vriend dat hij  klaar moet gaan staan om de baby op te vangen. Want dat wilde ik. Hij zou ons meisje als eerste opvangen.

7.42  7minuten na dat ik mocht beginnen en 3 a 4 c persen later kwam onze dochter ter wereld. 

 12 november 2019  7.42  3660gr. 

En mama was in de wolken totaal niet meer moe vol adrenaline  en zonder kleerscheuren er van af kunnen komen.  Laat ons leven als gezin maar komen.