That mom killerbody

Mijn bevalling eindigde in een ongeplande keizersnede. Iets wat ik van te voren echt niet wilde, maar het was nodig. Niet per se voor Lowen, maar voor mij. Ik was op en Lowen zou niet gaan passen door het geboorte kanaal. De hele operatie is als een waas aan mij voorbij gegaan, omdat ik helemaal op was van alles daarvoor. Maar sommige dingen herinner ik me nog goed. Zoals de ruggenprik die mislukte de eerste keer en dat dat pas duidelijk werd toen ik geknepen werd en "auw" riep. Alles moest toen opnieuw gesteriliseerd worden en de anesthesist zei "kan gebeuren". Hoe dat getrek aan mijn lijf voelde, wat vooral heel dof en gek aanvoelde, maar gelukkig totaal geen pijn deed. Hoe ik nog grapte dat ze alles maar meteen strak moesten trekken en hoe mijn man zat te kletsen met de chirurg wiens OK ik in beslag had genomen. Maar uiteraard is het eerste huiltje van Lowen de mooiste herinnering aan die hele operatie, want naast een operatie is een keizersnede ook een bevalling. Een operatie waarbij je als resultaat mama wordt van een klein lief hoopje mens.

Die hele operatie op zichzelf viel mij reuze mee en ik vond het totaal niet eng. Mijn herstel daarin tegen heeft wel wat hobbels gehad. Ik had veel bloed verloren en was dus erg verzwakt. Die eerste keer opstaan vond ik doodeng. Bang dat de wond zou scheuren en al mijn ingewanden eruit zouden vallen (totaal niet realistisch, maar he ik ben nog nooit geopereerd). Ze raden aan om bij het opstaan je buik vast te houden ter ondersteuning en dat deed ik dus. Er viel allemaal bloed op de grond en ik schrok enorm. Maar dit was gewoon van het vloeien en omdat ik geen ondergoed aanhad van de bevalling. Ook verteld dus niemand je dat je darmen weer op gang moeten komen en dat dit gepaard gaat met een hoop geknetter hahahaha.

Toch geneesde de wond zelf snel en na een week zat ik er al aardig bij als de oude ik. Het herstel ging voor mijn gevoel best snel en pijnloos. Ik kon al redelijk snel weer een stukje lopen. Echter bij 6 weken begon de wond wat te ontsteken wat best zeer deed. Gelukkig was de ontsteking oppervlakkig en door 2 keer per dag te spoelen met de douchekop was dat snel weer weg (gelukkig maar want ik wilde liever niet weer onder het mes). Tot mijn eerste ongesteldheid heb ik weinig pijn gehad aan de wond. Maar nu elke maand als ik ongesteld moet worden doet de wond zeer. De eerste keer waren daar plots steken zo hevig dat ik Lowen met moeite kon tillen. Niet heel fijn dus maar het went. Ook voelt het alsof mijn darmen niet meer op de "juiste" plek liggen wat gek aanvoelt. Het is vervelend, maar ik weet dat ook bij een vaginale bevalling er een kans is op zulke ongemakken en je ook dan niet per se ongeschonden eruit komt. Grappig genoeg ben ik juist wel af van een gevoelige blaas dat super fijn is.

9 maanden een baby in je buik, dat groeit en gevoed wordt samen met die bevalling laten zeker hun sporen na. In mijn geval met een litteken ter herinnering. Mijn lichaam is op verschillende manieren veranderd, maar wat ben ik trots op mijn lichaam, op wat het gepresteerd heeft. Hoe het 9 maanden een veilige plek was voor Lowen om in te wonen en te groeien tot een heel mooi lief klein mensje. En het litteken is mijn herinnering aan hoe sterk dat lijf van mij eigenlijk is! Dus voor al die mama's wil ik zeggen:

Ik snap dat je je onzeker kunt voelen soms door die veranderingen en dat je moet wennen aan je "nieuwe" lichaam, maar wees er ook trots op. Het heeft zoveel doorstaan en het heeft je je mooiste bezit gegeven. Your body rocks net als jij!❤