Terugdenken aan de dag....

Dat mijn zoontje geboren werd!

Na een 'hel van een zwangerschap', waarin ik opgenomen werd met weeën en een verkorte baarmoedermond, met slechts een zwangerschapsduur van 25 weken; kwam dan toch de dag dat mijn zoontje te wereld zou komen!

Na 14 weken  (ja, echt 14 heeeeleeee lange weken!), bedrust en diverse ziekenhuisopnames, was het mijn lichaam toch gelukt om mijn zoontje binnen in mijn buik te houden. Ik was inmiddels 38 weken en 6 dagen zwanger en he-le-maal op na die onzekere tijd en continue weeën. Mijn gynaecoloog vond het genoeg en de baby lag voor op de groei en werd nu al 8 pond geschat, dus ze besloot dat ik ingeleid zou worden.

Heel raar en toch een omschakeling, want HOE bijzonder is het als je thuis bent, je vliezen breken; man in paniek rond rent om DE tas te zoeken en je met weeën naar het ziekenhuis rijdt.... en dan nu; helemaal voorbereid (nog even snel alles geschoren haha) je 's morgens melden in het ziekenhuis met de weet dat je straks met je kindje naar huis gaat! Ik vond dat echt even wennen!

De dag begon heel relaxt, ik werd aan de CTG gelegd om de hartslag van de baby te volgen en ik genoot van de laatste keer dat ik het 'galopperende paardje' hoorde... Mijn vriend en ik maakten grapjes en tot zo ver ging alles goed.... Toen de gynaecoloog kwam kijken, had ik nog steeds 2 cm ontsluiting (wat ik dus al 14 weken lang had, vandaar de bedrust). Nét niet genoeg om het infuus aan te koppelen met weeënopwekkers, dus werd er een gel ingebracht om meer ontsluiting te krijgen. Na 6 uur wachten en lichte krampen verder, kwam de arts weer kijken, helaas! nog niets erbij! Nóg een keer gel ingebracht en toen kwamen de krampen wat heviger. Een uur erna al kwam de arts weer kijken en ja hoor; 1 cm erbij! Tijd om te vliezen te breken, want inmiddels was het aardig aan het rommelen in mijn mooie, dikke buik!

Vanaf toen ging het hard, héél hard! Ik ging van de ene weënstorm in de andere en ik wist niet meer hoe ik moest liggen, puffen of uberhaupt ademen... Ik was de weg echt kwijt en de gynaecoloog (in opleiding..) wist ook niet meer goed wat ze moest doen. Ik had al 2x pijnstilling (morfine) in mijn been gespoten gekregen, maar het sloeg totaal niet aan.

Er werd besloten om een ruggenprik te zetten, want ik moest nog wel even en ik was al helemaal op! Goed voorgelicht over de eventuele risico's van een ruggenprik was ik totaal niet, maar het enige wat ik hoorde was dat de pijn minder ging worden! Helaas lukte het de anestesist niet om de ruggenprik goed te zetten en na 4x misprikken (helse pijnen!) was het genoeg en werd het afgedaan als 'mevrouw, u bent zo moeilijk te prikken, het lukt niet'! Helaas de laatste optie van pijnstilling weg, maar wél de pijn van die misgeprikte prikken erbij!

Hierna ging het snel! Ik was op 8 cm ontsluiting en ik had enorme persdrang, wat nog niet mocht. Gelukkig was mijn steun en toeverlaat (mijn moeder!) gekomen en samen met mijn vriend heeft ze mij erdoor heen gesleurd! Ze bleven met me mee puffen, want ik was het allemaal zo kwijt dat ik de weeënstormen niet meer kon opvangen.

Toen kwam de volledige ontsluiting en mocht ik ein-de-lijk gaan persen! Wat een opluchting vond ik dat! Helaas mocht het niet baten, want mijn kleine mannetje zat klem en kon er niet uit... Inmiddels stonden er 3 gynaecologen in paniek aan mijn bed en werd er al 3x geprobeerd om (na een grote knip) de baby met een vacuümpomp ter wereld te krijgen.... Ik hoorde alleen de woorden 'spoed keizersnede' en 'OK klaarmaken'en toen zei ik dat ik nog 1x wilde persen, ik was al zo ver! Toen na mijn allerlaatste energie (en nog een keer vacuümpomp) was hij er ineens!

Hij werd (een beetje blauw!) op mijn buik gelegd en ik hoorde hem hard huilen en al mijn pijn was weg! Daar was hij... mijn lieve kleine mannetje! Met koorts kwam hij ter wereld en hij had het erg zwaar gehad. In latere blogs zal ik mijn kraamtijd vertellen!

Ik ben benieuwd of er meer moeders de bevalling als zo heftig hebben ervaren. En alvast sorry voor de a.s. moeders die dit lezen, maar het voelt fijn om dit van me af te schrijven en bedenk dat geen bevalling hetzelfde is :-).