4 jaar geleden
Te vroeg moeten komen
Prematuur M-L
Marie-Lou
Vandaag ben je even oud als de tijd dat je in me buik kon blijven. Je moest mijn buik verlaten op 28weken en 4 dagen. mama had pre-eclampsie(zwangerschapsvergiftiging) en was erdoor ziek, bloeddruk die schommelde, vochtophoping, eiwitten in urine, lever , nieren , rode bloedcellen, .. het begon allemaal te blokkeren en was voor mama’s gezondheid niet meer goed om je langer in mijn buik te houden.
De gynaecoloog zei ons “We kunnen nog paar dagen wachten maar jij zal zieker worden en je kindje is nu nog in goede gezondheid. Ze zal in paar dagen ook niet meer veel bijkomen en je vruchtwater begint te verminderen en ze zal plots in nood komen”
Om 10u was ik klaar om naar de oparatiekwartier te gaan. Alle nodige voorbereiding was gebeurt. 10u40 was je er, We konden je voor het eerst een paar seconden zien. Je had een vlotte start en begon zelfstandig te ademen. Je kreeg ter ondersteuning even zuurstof en medicatie om je te kalmeren en namen de dokters het even van je over zodat je goed kon uitrusten. Nadat ze met mama klaar waren kwamen we naast je couveuse staan en kregen we de uitleg wat ze met je hadden gedaan.
We waren opgelucht dat je op de wereld kwam maar toch hadden we een dubbel gevoel.
blij te horen "Proficiat met jullie dochter" maar wat er door ons hoofd ging was "wat nu, wat als, als het maar goed komt, ...
We hadden zoveel vragen waar we beetje per beetje antwoorden op kregen.
Voor het eerst op de neonatale zagen we je rond 15u30 alleen papa en ik. Je lag onder de lamp. Toen zagen me je borstkas enorm op en neer gaan. Het was even wennen om je daar te zien liggen in je mini babynestje met veel kabeltjes en getut van de machines. Je lag mooi te slapen en Regelmatig ging er een alarm af. Was bangelijk de eerste keren. De verpleging die verantwoordelijk voor je was nam alle tijd om info door te geven over je, Wat/hoe/waarom.. alles die aan je hangde uit te leggen. Wat we de eerste dagen veel aanhoorden was “het is een vechtertje, het zal een dul spook zijn, een karaktertje en dat van verschillende verpleging. Papa keek naar mama en we begonnen te lachen. Een blik en we begrepen elkaar.
We wisten niet dat een mens zo emotineel kon zijn. Het was een rollercoaster van emoties het was net alsof er een bom was ontploft. Wanneer het bezoek weg was hadden we pas tijd om even met elkaar te praten papa en ik en toen was het moment er ook dat we beseften wat er die dag allemaal is gebeurt. Het was enorm druk voor papa met zijn werk. Hij wist niet meer wanneer hij wat ging kunnen doen. Hij wilde hier bij ons zijn wanneer we hem nodig hadden en dat was hem ook gelukt. Het was een lastige periode voor papa. Gelukkig hadden zijn klanten er begrip voor.
We konden alleen maar dag per dag afwachten, je heel veel liefde geven, tegen je praten, verzorgen en erna knuffelen(huid op huid) voor een uur lang of meer want voor jou was het niet haalbaar om kort bij ons te komen liggen . Je had tijd nodig om tot rust te komen als je op ons lag. Je genoot er zo van en voor het eerst bij je papa te mogen kangeroen. Mama wilde dat je voor de aller eerste keer bij papa kwam liggen. Mama had je al kunnen voelen bewegen in haar buik en van het begin bij haar gehad nu was het de beurt voor papa.
Was een speciaal moment. We hebben er een filmpje van wanneer je voor het eerst uit je glazen huisje kwam.
Het doet toch pijn om te weten dat jij dit Moest doorstaan. Jij hebt gevochten, doorgezet om zo snel mogelijk mee te mogen naar huis en dat na 8weken ziekenhuis terwijl je 11 weken te vroeg was.
We zijn zo dankbaar voor alles wat de verpleging en dokters van AZ-JAN BRUGGE voor je hebben/kunnen doen. Met de liefde en verzorging heb je een vlot parkoer kunnen afleggen zonder tegenslag.
Jou lach, blik,uitstraling, hoe je bent doet ons smelten en wat vergeten wat je hebt meegemaakt.
Het thuis komen met je konden we eindelijk beginnen genieten van het samen zijn met ons drietjes. Maar toen begon ook pas het verwerken van alles en proberen een plaats te geven alles op z’n tijd.
Soms voelde ik me misbegrepen, lag ik in de knoop met mijn gevoelens. Wist ik niet meer wat ik wel moeste voelen. Maar wat ik zeker wel wist was dat jij ons hart in palmde, Niet te beschrijven hoe het voelde dat jij thuis was geen woorden voor dat warm gevoel die jij ons gaf. We waren van het eerste moment stapel op jou. Jij ons wondertje die we al zo graag zagen.