9 jaar geleden
Te Laat ............
Naar het ziekenhuis of thuis? That's the question
Ik heb de laatste 2 weken van mijn zwangerschap drie zweetmomenten gehad. Rondom mijn uitgerekende datum (25 augustus), rondom mijn dochters verjaardag (1 september) en rondom de ultimate day (9 september). Vlak voor de uitgerekende datum werd mijn man ziek. Snot, keelpijn en koorts. Naast dat ik hem straks hard nodig heb, heb ik geen zin om te bevallen met al die bacteriën in huis. Aargh! Wat nu?
Manlief moest in quarantaine op zolder. Ik wilde absoluut niet ziek worden, heb al mijn krachten voor de bevalling nodig. Uiteindelijk is hij 3 weken op de zolder gebleven, samen met de bacillen. Want ik ben niet ziek geworden.
De week erna werd mijn dochter 8 jaar. In het weekend vierde we haar verjaardag, waarbij iedereen voorspelde dat de baby op haar verjaardag, een dag later, geboren zou worden. Ik had me er al op toegelegd want was doodop van de dikke buik. Maar hoe ging ik dan doen op de ochtend dat ze jarig uit bed stapte? De slingers, kado's en taart overslaan? En bovendien, ik moest nog 30 cupcakes bakken als tractatie voor school! Die nacht heb ik enorm gezweet, en gelukkig bleef de baby nog even in de buik.
Een dag later waren we er allemaal klaar voor. De baby mocht komen. Manlief was al aardig opgeknapt, de jonge dame is gewoon lekker 8, en ik? Ik begon de zware buik wel zat te worden, kreeg last van mijn rug, en voelde me elke dag ietsjepietsje zwakker. Bovendien was dochterlief 4 dagen overtijd geboren, dus zou toch echt wel zo moeten komen. Woensdag een teleurstelling bij de verloskundig, baarmoeder was nog niet rijp genoeg en vrijdag een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis voor een CTG scan. Controle of de baby het nog wel goed had in mijn buik. Manlief en de verloskundige in het ziekenhuis wilde dat ik meteen bleef. Laat maar komen die baby! Ik peinsde er niet over. Al die apparatuur, die klinische omgeving, het bed waar je niet vanaf kon. Ik zag het niet zitten. De dag erna moesten we terugkomen voor nog een CTG scan. Ik mocht wachten tot 9 september, dan zou ik ingeleid worden. Nog 3 dagen te tijd....
De zondag ging voorbij, de maandag ging voorbij. We brachter dochterlief onder bij de overbuurvrouw en pakte ons tas om op dinsdagochtend vroeg te vertrekken naar het ziekenhuis.
Weer had ik last van voorweeen. Ik was zenuwachtig. Zweetachtig. Ze bleven die weeen. Deden niet zeer, maar wel om te 2 minuten. Het was 24h. Ik kon niet slapen. Ben de weeen bij gaan houden. Om 13.30 waren ze er nog steeds om de 2 minuten. Op dat moment plaste ik een dikke plens bloed, en was ik het zat. Ik ga nu de verloskundige bellen. Dit is mijn kans. Als ik een thuisbevalling doe, moet het nu!
Ze kwam, vertelde dat het een bloedprop was, en controleerde me. 3 cm. Nog niet echt een groot teken. Bij de verloskundige de dag ervoor had ik 2 cm ontsluiting. Maar er gebeurde tenminste iets. Toch?
Ze ging weer weg en ik moest bellen als het erger zou worden. Een uur later, om 04.00 zat ik alweer aan de telefoon. De weeën worden wel wat erger. Ze kwam. 4 cm. Schoot nog niet op. Samen besloten we de vliezen door te breken, want daar zouden ze toch in het ziekenhuis mee starten. Het was nu of nooit.
En toen kwam het op gang. Het was volle maan. Om 09.00 sochtends kreeg ik persweeen, en maakte we manlief wakker. Om 10.38 is Helder geboren. En Helder dat ze was. Prachtig! Wat een opluchting!