Snap
  • Bevallingsverhalen

Strijd tussen goed en kwaad

Bevallen, het wonder van nieuw leven, het moment waarop je ontmoeten mag, de belofte van nieuw leven! Bevallen, de strijd tegen de pijn!

Weer thuis, hoog op mijn roze wolk! Wat een ontzettend mooi meisje is Hannah, wat een ontspannen klein en gaaf wezentje is er aan ons toevertrouwd. Wat een onwerkelijkheid dat zij in mijn buik heeft gezeten, daar waar ik alleen maar angst en het doodse heb ervaren, heeft dit mensje zich tot het volmaakte meisje gevormd!

Hoog op mijn roze wolk, maar er trekt een ontzettend zwarte sluier door mijn hoofd, die me wijst op alles wat verkeerd is gegaan, op alles wat ik verkeerd heb gedaan!

De last die ik ben geweest voor alle disciplines, de ruimte die ik ingenomen heb, die daardoor niet door anderen ingenomen kon worden.

Bevallen, voor mij een ervaring die ik koester en me ontzettend veel heeft gebracht, nog anders dan drie perfecte kinderen, namelijk eenmaal, nee tweemaal een diep respect voor mijn lijf, iets waar ik anders alleen een diepe haat voor heb.

Zo keek ik nu ook uit naar die dag, dat we aan die helse maar ontzettend bijzondere klus mochten beginnen. Met wat spanning, want ik weet nog best hoe heftig het is geweest, hoeveel pijn het deed en hoe ontzettend naakt je bent.

Wat keek ik uit naar die kracht die je ervaart om dwars door die pijn heen te komen en nieuw leven geboren voelen worden!

Alleen dit keer was alles anders. Ik kwam niet op die wolk terecht waar ik kon strijden met die golven van pijn, ik kwam niet in die kracht van vechten voor het nieuwe leven. Ik kwam uit op een intens gevecht tegen mezelf. Ik kwam uit op een paniek waarin ik me niet gezien voelde, verraden voelde door mezelf en door mijn lijf.

Ik kan alleen maar in paniek terug kijken naar dat laatste stuk, de angst die ik voelde, de pijn die me inhaalde en deed beseffen dat ik hier niet tegen op gewassen was. Alleen er was meer, teveel mensen die getuige waren van mijn paniek, teveel mensen die mijn naaktzijn zagen, nog anders dan het letterlijke. Naakt in de breedste zin, namelijk mijn vies zijn, mijn zwakte en mijn onvermogen dat te doen, wat zoveel vrouwen kunnen.

U vroeg mij, wat mijn naam was, u keek me in de ogen en was vriendelijk streng op het moment waarop ik alleen nog maar weg wilde kruipen. De paniek was er niet minder om, de teleurstelling ook niet, maar de weg naar het daadwerkelijke einde, de geboorte van ons meisje, werd daardoor wel ingezet.

Er was een moment waarop u zei dat ik haar zelf kon zien, als ik over mijn buik heen zou kijken. Wat moet ik harteloos hebben geklonken, want de gedachte naar mezelf te kijken, leek en lijkt me afgrijselijk! Geen spijt van, maar wel last van dat ik het niet anders kon zeggen en dat ik het niet kon.

Er is een foto, waarop u haar boven mijn buik uittilt, en het zal zeker mijn interpretatie zijn, maar uw blik op ons meisje heeft me geraakt. Geen blik van slechts beroepsdeformatie, maar echte vreugde en een soort trots op dit nieuwe wezentje wat u geboren heeft laten worden.

U vroeg of er dingen waren die we moesten bespreken, tijdens het hechten. Voor mij een moment waarop ik liever niet terug denk, en mijn enige wens was om diep onder een deken te kruipen met dat kleine mensje en even te vergeten wat er was gebeurd.

Mijn eerste neiging was en is om hard weg te lopen, u niet weer onder ogen te komen. In gesprek met de verloskundige in mijn kraambed, realiseer ik me hoe verdrietig en bang ik ben, terugkijkend op deze bevalling.

Haar advies is, ga het gesprek aan, maak naast je eigen beleving je plaatje compleet door ook uw verhaal over alles te horen.

Al schrijvende, realiseer ik me ook, dat u misschien helemaal geen herinnering heeft aan dit alles. Dan is het voor mij toch van belang u dit alles toch te vertellen, zodat u weet, dat mijn excuses, die ik tijdens de bevalling ook maakte, gemeend was, voor mij van belang was, en waar ik van wilde dat het gehoord werd. Dus voor nu, sorry...

8 jaar geleden

Dit klinkt voor mij heel erg alsof je een kraambedpsychose hebt gehad. Voel je vrij om mij een pb te sturen ik weet hoe je je voelt