Soms is de ooievaar zo gek nog niet

Toen onze eerste zoon 2 jaar oud was, besloten wij de Mirena spiraal bij mij te laten verwijderen.
We zouden graag nog een kindje willen, een broertje of zusje voor onze zoon.
Al snel na het verwijderen van de Mirena was de uitslag van de zwangerschapstest positief! Ik was zwanger van ons tweede kindje.

Na de gebruikelijke eerste maanden van misselijkheid, vermoeidheid e.d. en last van m’n bekken heb ik een prima zwangerschap gehad.
Ik was uitgerekend op 17 september, omdat onze eerste ook iets eerder kwam (16 september uitgerekend, 9 september geboren) waren wij er op voorbereid dat de kids vlak na elkaar jarig zouden zijn. Misschien wel op dezelfde dag…
Maar op 9 september vierden wij de derde verjaardag van onze zoon. Nummer twee vond het wel prima bij mamma en het bleef rustig.

Op 12 september begon het wat te rommelen….beetje buikpijn. Samen met mijn man keek ik ‘s avonds nog naar “de Zomer Voorbij”. We kijken in bed, want m’n buik was toch wel onrustig. ‘s Nachts om 3 uur zijn de weeën regelmatig en bellen we met het ziekenhuis. Ook bellen we oma, want onze oudste kan natuurlijk niet alleen thuis blijven.
We brengen hem naar oma en onderweg probeer ik die k** weeën weg te puffen/zuchten weet ik veel. Bevallen vind ik geen pretje en ik was dus ook niet echt blij.

Natuurlijk keek ik wel uit naar het kleine mannetje wat toen nog in mijn buik zat, die ik binnen afzienbare tijd vast zal kunnen houden en kan knuffelen. Dat gaf me kracht om door te gaan. Aangekomen in het ziekenhuis via de EHBO door naar de verlosafdeling. Ik “installeerde” mij op/in het “mooie” bed met nog “mooiere” beensteunen en puf de ene naar de andere wee weg. Energielevel: snel dalend……
Mijn vliezen braken….wachten op de volledige ontsluiting zodat het “echte werk” kon beginnen.

Het duurt even maar toen mocht het….en toen voelde ik mijn rug opspelen (verleden: twee wervels gebroken & hernia). Wel G***********!!!! Waarom nou? Ging het door m’n hoofd…hele zwangerschap gaat het eigenlijk prima met mijn rug en nu laat m’n lijf mij in de steek.

Z’n haartjes waren te zien….maar m’n lijf wilde niet meer. Tevens bleek hij een sterrenkijker…dus: keizersnede. Ik werd naar de OK gereden. Mijn man kreeg een mooi pak aan en ik gaf hem mijn trouwring en daarna “verdween” hij achter een scherm…

Ben na de geboorte van mijn jongste nog even “wakker” geweest. Er werd met de gynaecoloog gesproken/besproken over het verwijderen van mijn baarmoeder i.v.m. bloedingen. Weet dat ik heb ingestemd met het verwijderen hiervan als het echt niet anders kon. Wij willen geen groot gezin en met twee gezonde jongens zijn wij heel gelukkig.
En daar eindigt voor mij het verhaal. Tot daar weet ik het…..het is dan 13 september ergens in de middag.

De tijd daarna is voor mij een hel geweest. Ik hoorde mensen praten tegen mij en over mij. Maar had geen idee wat er aan de hand was. Ik kon niet duidelijk maken dat ik hoorde wat er verteld werd en gezegd werd. Maar ik kon niets. Niet praten, niet bewegen. Oh wat was ik kwaad. Ging er vanuit dat het een hele nare droom was.

Op 20 september werd ik wakker en had toen zoiets van “Kom op, we gaan naar huis” maar dat ging niet. M’n lichaam deed niet wat ik wou. Even later zag ik huilende mensen om mijn bed. What the fuck happend? Ik had toch gewoon maar een nare enge droom gehad.

Maar nee, het was geen droom.
Wat er was gebeurd werd me snel duidelijk…die zelfde dag zat mijn gynaecoloog en een deel van het “team” dat bij mij was geweest op de OK, radiologie en IC om mijn bed heen. Mijn gynaecoloog deed het verhaal…..

Zal het hier kort vertellen, zonder medische termen.
Hij vertelde dat ik moeder was geworden van een gezonde zoon. De keizersnede was op zich goed gegaan, mijn baarmoeder wilde niet sluiten en was extreem uitgescheurd. Had behoorlijk bloedverlies gehad. Heb dus een behoorlijke bloedtransfusie ondergaan. (in totaal 31 zakken bloed, 12 zakken plasma & 8 zakken trombocytenconcentraten. *1 zak is 300ml) Het bloeden wilde alleen niet stoppen. Op de afdeling Radiologie gingen ze via m’n lies kijken of ze het via een bepaalde handeling konden stoppen. Op deze afdeling kreeg in mijn eerste hartstilstand (waarschijnlijk een combinatie van allerlei medicatie, in en uit narcose brengen en waardes van het toegediende bloed). Ze hebben mij gereanimeerd (anders kon ik dit blog ook niet schrijven).
Terug op de IC afdeling kreeg ik mijn tweede hartstilstand, en ook hier werd ik succesvol gereanimeerd.
Uiteindelijk is mijn baarmoeder verwijderd.
Op 16 september hebben ze de slaapmedicatie gestopt, normaliter wordt je dan binnen 24 uur wakker.
Een spannende tijd breekt aan voor alle mensen om mij heen. Zou ik wakker worden en hoe….
Uiteindelijk ben ik dus 20 september pas wakker geworden. Heb een week in coma gelegen, de nare droom was dus gewoon werkelijkheid. Die mensen stonden aan mijn bed, waren verpleegkundigen van de Intensive Care.

Bij het wakker worden zaten natuurlijk verschillende slangen in mijn lijf. Zuurstof, zondevoeding, infuus….
Het enige wat ik er tijdelijk aan over heb gehouden was nierdialyse, 3 maal per week 4 uur lang. Want mijn nieren die deden niets meer.

Van de Intensive Care, ging ik naar de Medium Care en na een paar dagen mocht ik “verhuizen” naar de verpleegafdeling van de verloskunde.

Het was een komen en gaan van doctoren, verpleegkundigen, artsen in opleiding, verloskundigen en noem het maar op. Iedereen die op wat voor manier in die week (13 tot 20 september) iets met mij te maken had gehad kwam kijken hoe het met me ging.

Velen noemde mij het 8ste wereldwonder, omdat ik na dit alles er zo goed uit gekomen was. Best heftig als jij in een ziekenhuisbed ligt, overal hulp bij nodig hebt en zij noemen je een wonder. Dat kon er bij mij eerst nog niet echt in.

Op de verpleegafdeling was onze jongste overdag bij mij. Natuurlijk in de ogen van de geleerden heel goed, want zo kun je werken aan de o zo belangrijke moeder & kind-band. Maar om heel eerlijk te zijn werd ik er diep ongelukkig van. Zelf kon ik hem namelijk niet vast houden, dit door een behoorlijk gekneusd borstbeen vanwege de twee reanimaties. Wat is er dan erger dan je kind niet te kunnen troosten en kunnen vasthouden als het huilt. Laat staan de fles te kunnen geven etc. etc. etc.
Had namelijk ook geen controle over mijn armen, had zelfs moeite met het naar m’n mond toe brengen van een bekertje, als ik die al niet stuk geknepen had voor ik bij mijn mond was.

Na dit aantal dagen aangekeken te hebben, hebben mijn man en ik besloten dat het beter voor onze jongste zou zijn als die thuis was. Hij was immers niet ziek en de afdeling was er niet op berekend een kind te moeten verzorgen omdat de moeder zelf niets kan. Op dat moment kon ik nog niet eens zonder hulp uit bed.

Na een aantal dagen mocht ik ook naar huis.
Ben toen twee weken thuis geweest…. Mijn nieren gingen weer wat doen, dus mijn urine-productie kwam ook weer op gang. Het is “gebruikelijk” dat nieren dan weer heel veel gaan produceren, en dat gebeurde dus ook. Zelfs zoveel daar was niet tegen op te drinken. Ik plaste toen zo rond de 3 liter per dag.

Drie maal per week werd ik door de taxi opgehaald voor dialyse in het ziekenhuis. Kan je zeggen, je hebt weken van 4 dagen. De dagen van dialyse daar heb je niets aan, het sloopt je. Ook als je ijzer en epo toegediend krijgt, na zo’n 4-urige “sessie” was ik op. Slapen dat was alles wat ik deed.

Doordat ik thuis was en dus de tijd kreeg (geen doctoren e.d. aan je bed) om alles op me in te laten werken, kreeg ik last van “stress” laten we het zo maar noemen. Ik kreeg een golf van emoties te verwerken en dat ging even niet. Een lijf dat nog niet doet wat je wilt en dan emoties, ik kan je vertellen dat werkt voor mij heel slecht samen. Zelfs zo slecht dat ik ging braken. Niet een beetje….maar gewoon vaak. Zelfs zo erg dat ik in de nacht van 17 op 18 oktober om het halfuur-drie kwartier over moest geven. Daarnaast bleef ik 3 liter plassen. Als je dan geen vocht binnen kunt houden…..1 en 1 is 2 toch? Met uitdrogingsverschijnselen terug naar het ziekenhuis.

Via de EHBO het ziekenhuis weer in.
Werd opgenomen en kreeg infuus van 3 liter “zout/zoet-water” zeg maar….weet dat het anders heet, maar ik kom er nu even niet op en het maakt voor het verhaal niet uit.
Daarnaast moest ik proberen zoveel mogelijk te drinken want die nieren die gingen “vrolijk” door met produceren.
Op donderdag ging ik het ziekenhuis dus in en ik had voor het laatst iets gegeten maandagochtend, op de dialyse-afdeling in het ziekenhuis.
Het drinken ging na een dag wel weer, maar het eten….bah ik moest er niet aan denken. Ook het braken werd niet minder. Nu was het niet alleen stress maar ook vooral heimwee naar huis, ik wilde helemaal niet meer in het ziekenhuis zijn. Had ik daar al niet lang genoeg gelegen?
Al met al heb ik daar nog ruim een week gelegen, op 26 oktober mocht ik naar huis.
Tot die tijd nog steeds geen hap gegeten, maar wel gedronken. In de nacht van 24 op 25 oktober is het infuus eruit gegaan.
Maar dialyse was ook niet meer nodig. Mijn nierfuncties herstelden zich uitzonderlijk goed, en op 22 oktober is op de dialyse-afdeling de lange lijn verwijderd.

Eenmaal thuis gaat het herstel een stuk beter, al is het heel zwaar en heel heftig een tweemaal bijna doodervaring te moeten verwerken terwijl je wilt genieten van je kinderen. De jongste vasthouden, de fles geven, want dat had ik toen nog niet gedaan. Mijn zoon was toen ruim een maand oud. De tijd van een eerste keer in bad, zijn eerste flesje, het eerste huidcontact na de geboorte. Nee, ik heb deze herinneringen niet. Herinneringen waar je als kersverse moeder heel veel waarde aan hecht.

In februari werd ik geheel “gezond” verklaard, mijn nierfunctie was toen volledig hersteld. Het dossier in het ziekenhuis ging dicht.

Psychisch was ik er nog lang niet, durfde niet te gaan slapen omdat ik bang was om dood te gaan. Nu, 2 jaar later gaat het beter. We zijn er nog lang niet, maar ik kan weer slapen en genieten van het leven.

Tijdens een bijeenkomst van doctoren in opleiding over nierfalen na de bevalling, zei de specialist in opleiding die de bijeenkomst had georganiseerd.

Soms in de ooievaar zo gek nog niet, dat is in mijn geval zeker waar!