Snap
  • Bevallingsverhalen

Sommige mensen wil je nooooit meer zien!

Heb je ook weleens dat je bepaalde mensen gewoon niet tegen wilt komen? Ik heb dat wel. Met een bepaald persoon

Heb je ook weleens dat je bepaalde mensen gewoon niet tegen wilt komen? Niet zozeer dat je ze niet leuk vindt, maar meer uit schaamte of omdat je niet aan bepaalde momenten herinnerd wilt worden. Ik heb dat wel. Met een bepaald persoon: De gynaecoloog.

En niet tegenkomen is knap lastig aangezien ik werk bij een zorgorganisatie en deze meneer hier regelmatig tegenkom. Op zich niet zo’n probleem. Wanneer ik hem zie, kijk ik gauw de andere kant op en probeer hem zoveel mogelijk te ontwijken.

Afgelopen donderdag lukte dat niet. Met mijn lunch op een dienblad zocht ik een tafeltje in het bedrijfsrestaurant, ging rustig zitten en wachtte totdat mijn collega’s ook zouden aanschuiven. En daar kwam hij aangelopen, De gynaecoloog (ik geef hem even de naam Dr. Boon, dat schrijft wat makkelijker). Hij liep richting mijn tafel. Ik werd zo zenuwachtig en begon overal te zweten. Zijn blik kon ik niet ontwijken en ik keek hem aan. Hij lachte naar me en er kwam een halve ‘hallo’ uit. Het klonk niet enthousiast of vrolijk, maar eerder een beetje zielig misschien wel medelevend. Of dacht ik dat maar?

Wat een confronterend moment was dat. Direct speelde in mijn hoofd een korte film van de momenten na mijn tweede bevalling in het ziekenhuis. Ik was thuis bevallen dat ging allemaal prima. Mijn placenta wilde alleen niet loskomen en hoewel de verloskundige thuis van alles had geprobeerd om dat ellendige ding naar buiten te krijgen, lukte dat niet en werd ik per ambulance naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen stond er een team klaar om mij onder handen te nemen. Drie mannen en een verpleegkundige. Een van die mannen was Dr. Boon, wat die anderen daar deden?

Na een bevalling zie je er niet appetijtelijk uit, maar na 2,5 liter bloedverlies al helemaal niet. Ik lag daar dus op een bedje voor pampus met alleen een lang shirt aan en een geïmproviseerde onderbroek. (Even over de onderbroek. Ik moest vanuit huis direct de ambulance in en had alleen een lang shirt aan. Verder was ik bedekt met opgedroogd bloed en er stroomde nog volop bloed uit me. Ik moest iets aan daar beneden. De verloskundige heeft toen thuis zo’n enorme donkergrijze pedaalemmerzak gepakt, twee gaten er in geknipt waar mijn benen doorheen konden en tada daar was mijn onderbroek.) Dr. Boon dus. Hij deed het woord en informeerde mij wat er ging gebeuren. Ik kan je vertellen dat ik alleen zijn mond zag bewegen en wat daar uitkwam is helemaal langs me heen gegaan. En daar ging hij. Met z’n handen begon hij op mijn buik te drukken, harder steeds harder. Het werkte niet. De placenta zat hartstikke vast. Toen kwam zijn logge lijf erbij en drukte nog harder. Ik schreeuwde… shit hey wat deed dat zeer. Uiteindelijk is de placenta curatief verwijderd. Wat inhoudt dat Dr. Boon met zijn hand mijn baarmoeder is ingegaan om de placenta los te halen van de baarmoeder.

Na de behandeling en eenmaal uit de narcose is deze gynaecoloog nog even bij me komen kijken. En wat ik toen allemaal uitgekraamd heb tegen hem?? Pfff ik voelde me helemaal high van de narcose, had het ijs- en ijskoud en riep de raarste dingen zoals ‘Jahaaa dat heb je nu al 3 keer gezegd’, ‘ Dat hoef je niet te vertellen, dat weet ik al’, ‘Ik voel me prima, kan ik naar huis?’ en dat alles bleef ik herhalen.

Ik ben Dr. Boon hartstikke dankbaar, want het ging even helemaal niet lekker allemaal en hij was er. Midden in de nacht. Met zijn out-of-the-bed-kapsel, een iets te strak shirtje in zijn broek en zijn bril scheef op zijn neus heeft hij die verrekte placenta los weten te halen.

Maar als ik hem tegenkom beleef ik alles weer opnieuw en hoewel ik normaal niet snel van mijn stuk gebracht ben, schaam ik me rot wanneer ik hem tegenkom. Hij, de man die mij normaal gesproken ziet als vrouw die af en toe ook rondhuppelt op de werkvloer, is de enige man op aarde (op Dennis na) die mij op mijn meest beroerdst heeft gezien. Met een vuilniszak om mijn billen nota bene! Hij, die met al zijn kracht in mijn buik heeft staan drukken en drukken en terwijl ik van de wereld was tussen mijn benen heeft zitten wroeten. De man die mij zo goed heeft geholpen en waarnaar ik als dank de meest bizarre dingen heb geroepen… Lijkt me duidelijk dat ik deze meneer liever niet meer zie.

Bedankt lieve Dr. Boon, maar ik neem voortaan mijn eigen boterhammen mee en eet ze lekker op achter mijn computer. No Fence!


9 jaar geleden

Nee die zou ik dan ook niet meer willen zien.....die gedachte stop je liever snel weg! En weg blijven. Wel fijn dat de placenta er uiteindelijk uitkwam en moet wel toegeven dat ik moest lachen over je geimproviseerde onderbroek! (Sorry)