Soepele thuisbevalling (van 9 uur) met een zuur einde

In de laatste weken van mijn zwangerschap had ik last van nesteldrang. Ik moést het huis schoon hebben voor het geval dat de verloskundige langs zou komen. Ik wou graag thuis bevallen en kon het idee van een rommelig huis niet voor me zien. Dus de laatste weken ruimde ik het huis op en maakte het schoon, voor ik naar bed ging. Behalve op zondag. Dit is onze ultieme relax dag. En je raadt het al, mijn weeën begonnen op een zondag. Het begon met harde buiken rond 21:00. Voorgaande weken had ik hier regelmatig ‘last’ van. Vaak was dit een teken dat ik rustiger aan moest doen. Om 23:00 besloten we naar bed te gaan. Langzaam begonnen er voorweeën op te komen. Ook dit had ik de laatste weken regelmatig, dus tot nu toe was het nog een normale avond voor ons. Het waren zachte samentrekkingen van de baarmoeder. Vergelijkend met ongesteldheidskrampen. Soms onprettig, maar niet pijnlijk. Vaak kon ik er gewoon mee inslaap vallen. Lennart besloot te gaan slapen en gaf aan dat ik hem wakker kon maken als de voorweeën zouden doorzetten. Een zin die hij al vaker had gebruikt afgelopen dagen. Ik viel al half inslaap tot ik om 01:30 wat nattigheid voelde op het matras. Ik begon te twijfelen, was dit nou vruchtwater, urine, afscheiding of compleet wat anders? Het waren maar een paar druppels. Als het vruchtwater was, zou er ongetwijfeld nog meer komen. Dus ik besloot de woonkamer op te gaan ruimen en schoon te maken. Áls de baby vandaag zou komen, is het huis in ieder geval opgeruimd. Tijdens het opruimen kwam er een uur later (eindelijk) meer vruchtwater vrij. Nu wist ik zeker dat het vruchtwater was en binnen vierentwintig uur zouden de weeën moeten beginnen. Mijn onregelmatige voorweeën veranderde in onregelmatige échte weeën. Hoe merk je het verschil? Deze weeën zijn onprettig en doen wél pijn.

Ik besloot de verloskundige wakker te bellen, om 02:56, om te vragen wat ik het best kon doen. Wakker blijven of proberen slaap te pakken. Ik had twee favoriete verloskundigen in de praktijk en lucky me kreeg één daarvan aan de telefoon. Ze gaf aan dat het vanaf nu nog ontzettend lang kon duren. Ze adviseerde om een douche te nemen en proberen wat slaap te pakken. Ik had inmiddels onregelmatige lichte weeën en zat onder de douche op het kraamkrukje. Één van de redenen dat ik graag thuis wou bevallen is omdat ik graag mijn eigen badkamer wou gebruiken. Maar ik bleek douchen tijdens de weeën totaal niet fijn te vinden. Dus al snel draaide ik de kraan dicht. Daar ging wens nummer één van het ‘geboorteplan’.

Om 03:45 kwam ik de badkamer uit en mijn weeën begonnen steeds vaker en sterker te komen. Het is nu echt begonnen! Mij is me verteld dat je moet proberen de adrenaline in je lichaam zo laag mogelijk proberen te houden door rustig te blijven zodat je lichaam oxytocine aanmaakt. Dit helpt de bevalling te versnellen. Niemand zit te wachten op een bevalling van dertig uur, dus ik besloot om Lennart te laten slapen zodat ik de weeën in alle rust alleen op kon vangen. Als Lennart erbij was komen zitten zou onze hond ongetwijfeld ook wakker zijn geworden.

Om de twee minuten had ik een wee van dertig seconden lang. Dertig seconden pijn om daarna twee minuten uit te kunnen rusten is prima te doen. Dit deed ik dan ook tot 05:00. Ik zat op mijn knieën op de grond, met mijn bovenlichaam leunend op de bank. De tweede reden waarom ik graag thuis wou bevallen is zodat ik ‘vrij rond kon bewegen’. Maar bij elke stap die ik probeerde te zetten verloor ik mijn concentratie. Dus uiteindelijk heb ik uren lang over de bank gehangen, wat ook prima in een ziekenhuiskamer had gekund. Daar ging bevallingswens nummer twee op de lijst.

Om 05:00 besloot ik Lennart wakker te maken. De pijn begon bij elke wee heftiger te worden dus ik kon wel wat support gebruiken. De weeën waren goed op te vangen maar ik kon het naar mijn idee alleen door geluid te maken. Hoe heftiger de pijn, hoe harder de schreeuw. De buren hebben waarschijnlijk mee kunnen genieten.

Er zat telkens nog steeds twee minuten ‘pauze’ tussen de weeën dus ik liep in alle rust naar de slaapkamer toe. Alsof ik een paar seconden daarvoor geen oerkreet had vrijgegeven. In de slaapkamer was het alsof je een kind wakker maakte voor Sinterklaas, zo enthousiast. Deze nieuwe energie kon ik goed gebruiken om aankomende weeën op te vangen. Lennart zat op de bank in de woonkamer mijn onder rug te masseren en ik leunde in de zelfde houding als voorheen over hem heen. Dit hebben we samen gedaan tot 08:18. Tussen de weeën door praatte we nog gewoon. We timede de weeën op een applicatie. Als er vijf minuten rust tussen zou zitten en ze zouden een minuut aanhouden, dan kon ik de verloskundige weer bellen. Ze hielden inmiddels wel een minuut aan, maar met minder rust tijd. Toch besloot ik mijn moeder wakker te bellen, want die zou nog een uur moeten rijden. Ze zou nog tijd in overvloed hebben, want dit kon nog wel eens uren duren. Mam was niet bereikbaar dus belde ik mijn broertje wakker, zodat hij haar kon wekken. Dit allemaal afgerond besloten we toch alvast de verloskundige te bellen.

Het was inmiddels 08:30 geweest dus er had een overdracht van verloskundige plaats gevonden. Double lucky me, ik kreeg de andere favoriete verloskundige aan de telefoon! We hadden een heel kalmerend gesprek over het feit dat het wellicht vandaag of morgen zou kunnen gebeuren. Ze gaf aan dat ze haar dag zou beginnen met een paar huisbezoeken en dat ze binnen tweeënhalf bij ons zou zijn. We ronden het gesprek af en op het moment dat we willen ophangen komt er een wee. Deze is plots heftiger dan voorgaande weeën dus ik schreeuw alles bij elkaar. Fuck dat puffen en rustig blijven, schreeuwen is de nieuwe strategie.

Lennart begint weer mijn onderrug te masseren en de verloskundige kan meegenieten van mijn geluid aan de telefoon. Als dit voorbij is, is er niks meer aan de hand. Dus ik pak de telefoon en we hangen op. Opeens krijg ik heftige maar onregelmatige weeën, totaal niet te timen. Op dat moment belt toevallig de verloskundige terug en geeft aan dat ze er nú aankomt. Ze hoorde mijn voorgaande wee aan de telefoon en besloot tóch om alvast te komen kijken of ik wellicht al wat ontsluiting had.

Ik besluit de douche nog een keer uit te proberen, dit keer met heftige weeën. Lennart en ik hebben het er tussendoor nog even over dat we hopen dat ik al wel op twee a drie centimeter ontsluiting zou zitten.. Dan zouden afgelopen uren in ieder geval al met een duidelijk doel geweest zijn. Minder ontsluiting zou ik mentaal niet aangekund hebben. Wetende dat je waarschijnlijk nog uren te gaan hebt met een langzame start. Op dat moment gaat de bel, de verloskundige is er. Ik droog me snel af en ze wilt me meteen controleren. Ik lig nog half nat op bed en ze kijkt me met grote ogen aan. “Je hebt al negen centimeter ontsluiting, als je persdrang voelt dan mag je persen”. Ik ben even stil en antwoord “Volgens mij had ik dat net al”. Alles daaropvolgend is ontzettend snel gegaan. De verloskundige moest terug naar haar auto om de spullen voor de bevalling op te halen en op dat moment besloot ik dat ik niet in bed wou bevallen. Daar ging bevallingswens nummer drie.

Ik voelde me plots niet fijn bij het idee dat ik zou gaan bevallen in een ‘kleine’ kamer met drie mensen om me heen. Dus ik koos voor de woonkamer. In alle haast werd de bank klaar gemaakt voor de bevalling. Ik zag lichte paniek in de ogen van Lennart, bang dat het bankstel vies zou worden.

Ik had inmiddels persweeën en probeerde verschillende houdingen aan. Hangend over een stoel, bukkend en de baarkruk. Maar uiteindelijk besloot deze zak aardappels erbij te gaan liggen op de bank. Voorheen had in gedachten om verticaal te gaan bevallen zodat de zwaartekracht me kon helpen. Maar op het moment suprême besloot ik horizontaal te gaan, op de bank, in de woonkamer. Wie had dat gedacht. In de maanden van mijn zwangerschap zag ik mezelf steeds barend voor me in de nacht met kaarsjes aan. Natuurlijk had ik er geen rekening mee gehouden dat je ook gewoon overdag kan bevallen, vol in het daglicht. We hebben een woonkamer met zesentwintig ramen (gelukkig voor de buren wel met gordijnen). Het gaf me dan ook het gevoel alsof er een bouwlamp op me gericht was..

Het persen was goed te doen maar wou niet bepaald vlotten. De kraamhulp kwam binnen en even later mijn moeder. Net op tijd dacht ik nog.

Lennart en mijn moeder hebben één gedragsregel meegekregen. “Het gedeelte onder mijn heupen is een no go zone”. Ik wou absoluut niet dat ze dit te zien kregen en daar hebben ze zich goed aan gehouden. Ze zaten braaf achter me op de bank terwijl ik ruim twee uur lang persweeën had. Er zat telkens veel tijd tussen deze weeën. Soms zelfs vijftien minuten waardoor het zo lang heeft geduurd.

Op het moment dat ik moe begon te raken van de slapeloze intense nacht en het lange persen, was het eindelijk zo ver. Om 11:49 werd Jaimy geboren. We zaten meteen vol adrenaline op een ‘blauwe’ wolk.

De verloskundige was bang dat de placenta ook lang op zich zou laten wachten vanwege de lange persweeën. Dus ik kreeg een prik in mijn bovenbeen met wat extra van het hormoon wat mijn lichaam al die uren al had aangemaakt; Oxytocine. Dit helpt de baarmoeder goed samen te trekken waardoor de placenta gemakkelijker loslaat en hiermee het bloedverlies beperkt blijft. De placenta was er met een paar minuten en we werden gefeliciteerd met de geboorte van Jaimy.

De verloskundige en kraamhulp hebben nog even samen gezeten aan tafel omdat de placenta onvolledig leek te zijn. Het zag er anders uit dan ze gewend waren, maar toch leek het allemaal oké te zijn dus namen we afscheid.

De Kraamzorg was inmiddels gearriveerd en Lennart, Jaimy en ik lagen bij te komen van afgelopen uren in de slaapkamer. We schreven het geboortebericht en plaatsten het online.

Ik was meteen mijn zwangerschaps kilo’s kwijt en had gelukkig geen nare bijkomstigheden zoals inscheuren of een knip.

Mijn bevalling was totaal niet zoals ik het in gedachten had, maar achteraf gezien vele malen beter. Ik kijk er positief op terug en ben ontzettend trots op mijn lichaam dat ik het thuis zonder pijnstillers heb gedaan. Ik kon de zwangerschap en bevalling positief afsluiten, tót de Kraamzorg mij kwam controleren. Ze schrok van het vele bloed dat ik was verloren. Vier uur na mijn bevalling werd mijn verloskundige gebeld om terug te komen. Er leek iets niet goed te zijn. Nadien gebeurde er iets waar ik me het minst op had voorbereid. Ik had gedacht aan de kaarsjes, het vrij rond bewegen, het opgeruimde huis, maar had me hier het minst over ingelezen. In mijn volgende blog is te lezen over mijn ziekenhuis opname na de bevalling