Slapen? In je dromen.

Ik heb redelijk wat turbulentie gehad tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap. Hoewel het de eerste 20 weken van een leien dakje ging, op misselijkheid na, ging het daarna snel bergafwaarts. Voortdurend moe, rug en bekken pijn,(veel) ijzer te kort en een rond rennende peuter van 1,5. Veelal aan de hart monitor gelegen in het ziekenhuis omdat mijn kindje ineens weinig bewoog. Veel angst voor de bevalling omdat ik wederom geschat werd op een groot kind (mijn eerste was 4kg, ikzelf ben erg klein en tenger). Oh ja en toen besloot ik ook nog even om met ongeveer 33 weken zwangerschap te gaan verhuizen, waarbij een bliksem verbouwing niet uit kon blijven natuurlijk. Met een 8 maanden zwangere buik op een huishoud trapje klimmen om de babykamer roze te schilderen. Tja monster nesteldrang zullen we het maar noemen.

Niet zo gek dus dat ik het na ongeveer 36 weken wel gezien had. Baby, bedankt voor je verblijf maar hotel mama gaat sluiten. Je moet er NU uit. Hoewel mijn dochter toen al aardig gezakt was maakte zij natuurlijk nog geen aanstalten "hotel mama" te verlaten. Ik werd vermoeider, kribbiger en raakte totaal uitgeput. Hoewel ik wel hulp had van mijn moeder (super oma!!), moest ik toch veel zelf doen, waaronder er s'nachts uit voor mijn oudste, die nog steeds niet door sliep. Sinds zijn geboorte had ikzelf ook nog geen nacht door geslapen en het begon me op te breken. Mijn partner was veel weg die periode (werk) en als hij er wel was, hoorde hij het gehuil niet. Dit leidde tot irritaties en veel onderling gekibbel. Ik was overal wel klaar mee. Ik zag het niet meer zitten en hoewel het einde van mijn zwangerschap in zicht was, wilde ik niet meer wachten.

38 weken zwanger. Als dit kindje nog verder zakt, hangt ze straks op mijn enkels, vertelde ik de verloskundige. Ze was inderdaad al flink ingedaald en ik had al 3cm ontsluiting. Omdat er verder weinig aan de hand was, op wat rommelen na, bood de verloskundige aan een handje te helpen. Ik werd gestript en hoopte er het beste van. Eenmaal thuis verloor ik mijn slijmprop. Vannacht gaat het gebeuren, let maar op!

In je dromen, Mariyenka. 39 weken en nog steeds niks. Hoe kon dit? Ik had al ontsluiting. Ik was dat vieze slijm ding al kwijt. Ga er nou uit baby, ga er nou uit!!!! Ondertussen sliep ik helemaal niet meer. Mijn hele lijf deed pijn en zodra ik me omdraaide was ik al weer wakker. Sliep ik net, kreeg mijn zoon een huilbui. Een groot drama was het en ik liep op mijn tandvlees. 

39 weken en 1 dag; hop weer naar het ziekenhuis. Weer een hartfilmpje. Weer bewoog mijn kleine meid amper. Ik dacht dat ik spoken zag, waarschijnlijk door het slaapgebrek, maar ze was idd rustig. Niet zorgwekkend, aldus de dienstdoende arts. Slaapt u wel voldoende? Op die vraag barstte ik in huilen uit. Ik kon niet meer. Ik was op.

Eindelijk had ik een arts getroffen die aan me zag hoe diep ik in de put zat. "Als u zo vermoeid bent, zal de bevalling waarschijnlijk niet inzetten. Ik denk dat het verstandig is dat u een nachtje hier in het ziekenhuis komt slapen". Yes! Eindelijk een nachtje slapen en dan morgen weer een frisse kijk op het leven. Die avond was er al een plekje.

Op weg naar het ziekenhuis praatte ik honderd uit. Er was een soort last van me afgevallen met de wetenschap dat ik vannacht wel rust zou krijgen. Mijn moeder bracht me met de auto, mijn partner zorgde voor onze zoon (voor het eerst sinds zijn geboorte en met het nodig protest van vriendlief), dus goed geregeld. Nu ontspannen maar. "Heb je nog van die steken gehad vandaag?" vroeg mijn nog altijd over bezorgde moeder. Dat was hetzelfde geweest als de afgelopen twee weken. Ik had deze keer veel last van voor weeen, en zocht daar niets achter. Ik had de hoop opgegeven dat de bevalling snel in zou zetten....

Eenmaal in het ziekenhuis, eerst nog even controle door de dienstdoende verloskundige. Omdat er morfine toe gediend zou worden, werd er eerst een hartfilmpje van de baby gemaakt. Een half uurtje. Ondertussen lekker bijkletsen met mijn moeder, grapjes maken (als het nu gebeurt ben je al op de goede plek) en thee drinken. Prima toch? Na een half uur kwam de kraamverpleegkundige terug met de vraag "heeft u last van buik krampen?", waarop ik antwoordde "Niet meer dan de afgelopen week. Geen weeen of zo". Ze keek mijn moeder aan en glimlachte. Nog steeds ging er bij mij geen lampje branden.

Even later kwam de verloskundige terug voor een laatste onderzoek. Er was veel activiteit op de CTG te zien dus werd er even gekeken of er iets verandert was in mijn ontsluiting. Waar er die ochtend nog steeds de eeuwige 3cm was, was ik al gevorderd naar een slordige 5cm! "Je mag kiezen. Ik kan nu je vliezen breken en dan beval je vanavond of je gaat slapen zoals gepland  en dan zien we morgen verder". Eh... mag ik daar even over nadenken?..... SPLASH.... AH JAKKES....nee dus.... dat moment braken mijn vliezen. Of dit spontaan gebeurde of dat de verloskundige me toch stiekem geholpen heeft, zal ik nooit weten. Mijn dochter was er eindelijk ook klaar mee en was in aantocht!

Ik werd meteen verhuisd naar een verloskamer. Gewoon lopend hoor. Ik had het aanbod op een rolstoel, eigenwijs afgeslagen. Mede omdat ik nog steeds niet kon geloven dat mijn krampjes echt weeen waren. Ja vast, dit voelde echt niet zoals bij mijn eerste! 

Eenmaal op de verloskamers ging alles zo snel! Mijn moeder was snel naar huis gereden om bij mijn zoon te zijn, zodat mijn partner naar het ziekenhuis kon komen. Ik werd ondertussen "geinstalleerd" voor de bevalling. Infuus in beide armen en wachten op de pijnstilling. Ondertussen op de klok kijken. Waar bleef vriendlief nou?! 1 uur later; niemand. 1,5 uur later; nog steeds geen partner. Toen kwamen ze me (eindelijk) aansluiten aan een Remifentanilpomp (pijnstilling). Tegen de tijd dat mijn partner er eindelijk was, was ik al dusdanig 'ver heen' dat ik hem niet eens meer hoorde mompelen "ik stond bij het verkeerde ziekenhuis". Ook zijn geklaag over de kiespijn (och arme *kucht sarcastisch*) die hij die dag had, ging volledig langs me heen. Ik was volledig zen (of high haha).

Veel te snel werd het pompje weer losgekoppeld waardoor ik bruut weer terug naar de realiteit moest keren. Het was zover: tijd om te persen. Omdat, zo zonder pijnstilling, de pijn al gauw heftiger werd, was het gauw gedaan met mij  zen staat. Na een keer persen schreeuwde ik al dat ik me bedacht had en niet meer wou (lekker op tijd ja) en na de tweede perswee was mijn kleine meid er al. Gezond en prachtig!

"Oh, dat heb ik nog nooooit gezien" is niet iets wat een pas bevallen vrouw wil horen wanneer de dokter haar "flamoes" controleert. Oke, dit wordt een voor mij wat genante alinea. Al gauw stonden er 6 personeelsleden van het ziekenhuis verzameld om mijn kraambed, te turen naar mijn "baarmoeder" (kun je je een voorstelling maken?). 5 keer had ik te horen gekregen "nee, nog nooit gezien" of "geen idee wat ik hiermee aan moet", toen nr 6 me een keuze gaf. Mijn baarmoeder mond was bijna volledig en op een rare manier afgescheurd. Eigenlijk moest er geopereerd worden maar de arts aan het woord durfde het aan onder plaatselijke verdoving. Dan moest het wel NU gebeuren. Da's heel fijn dat jij dat durft maar ik niet, dacht ik nog maar daar kwamen ze al; gewapend met verdovings spuiten..... heb ik weer.

Al met al is het goed gekomen, ook al leken de uren na de bevalling het langst te duren. Geloof me, na zo'n heftige gebeurtenis nog een uur in de beugels te moeten liggen en niet mogen bewegen, is iets dat ik niet snel over zou willen doen. Geen pretje! De gehele tijd lag mijn meisje rustig op mijn borst, maakte duidelijk dat ze best wel wilde drinken en zag ik haar 'graaien' met haar kleine volmaakte handjes. Ze huilde niet maar was kalm, alert.... een hele verademing en de beloning van mijn harde werk. 

Een paar uur later mocht ik weer naar huis maar... iemand moest het kindje nog aangeven. In Zwolle kun je dit namelijk in het ziekenhuis zelf doen. Wel zo handig. Normaliter zou de vader dit doen maar die was naar huis gegaan, naar onze zoon (op mijn verzoek). Mijn moeder was daarop weer in de auto gestapt om ons op te halen. Vertwijfeld vertelde de kraamverpleegkundige mij, dat ik dat als moeder zijnde ook zelf mocht doen. Ik had alle belangrijke papieren meegenomen dus daar ging ik, in mijn rolstoel, zo'n 4 uur na mijn bevalling richting administratie balie. Zo heb ik zelf mijn dochter aangegeven. Een herinnering en trots momentje dat ik nu (en over 20 jaar waarschijnlijk nog) koester.

Nu, een half jaar later, ben ik de schrik weer te boven hoor. Ik geniet vol op van mijn prachtige dochter en haar oudere broer. Ik heb lang na mijn bliksem bevalling (die totaal een slordige 5 uur duurde) nog klachten gehouden maar als ik het stralende gezichtje van kleine 'Lotte' zie, is het dat allemaal waard geweest. Voor mij echter voorlopig geen zwangerschappen (en met name bevallingen) meer! En mijn nachtje door slapen? Tja daar kwam wat tussen dus wacht ik maar tot mijn kids het huis uit zijn.... ;-)