Snap
  • Bevallingsverhalen

She came upside down

De geboorte van mijn oudste was best bijzonder: onverwacht vroeg, natuurlijke stuitbevalling, en ook nog even een sollicitatie tussendoor!

Precies 37 weken zwanger was ik, toen ik die ochtend om half zeven wakker werd van wat menstruatieachtige krampen. Ik dacht dat het lichte voorweeën waren. Daar hadden mijn mede-uitgerekend-in-de-zelfde-maand-hyve-groepers ook al een tijdje last van. Ik had de avond daarvoor nog een lekker etentje gehad met mijn ex collega's, die net als ik in hetzelfde schuitje zaten: ons werk hield op te bestaan. Onze baas hield er gewoon zomaar mee op. Ze vroegen me nog hoe lang het nog zou duren tot aan de bevalling. Ik zei 'nog minstens drie weken'. Bij ons in de familie is nog geen één kind voor de uitgerekende datum geboren, dus ik ging er van uit dat ik die eigenschap ook zou erven. Ik had veel te doen die dag, dus ik negeerde de 'voorweeën' maar en ging mijn ding doen.

Een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld. Om 11 uur. Ik schatte mijn kansen niet hoog in, in mijn hoogzwangere positie. Ik solliciteerde namelijk naar een baan waar ze per direct iemand nodig hadden. Dat wist ik al. De mensen waarmee ik gesprek had wisten ook van mijn bolle buik af. Ik was dus best verbaasd dat ik toch mocht komen voor gesprek. Maar serieus nam ik het gesprek niet. Ik zag het meer als een soort van oefening voor als ik straks na mijn verlof voor het echt zou kunnen gaan solliciteren. Misschien dat ik daarom zo onbevangen en niet zenuwachtig het gesprek in ging. Mijn man wilde trouwens de boel afblazen. Ik moest die buikkrampen toch wel serieus nemen! En het had flink gesneeuwd! Ik mocht onder geen beding alleen met de auto op weg. Dus sloten we een deal: hij zou me brengen en halen. Prima. Kon ik toch nog naar dat gesprek. Als ik eenmaal iets wil, dan ben ik daar niet van af te brengen...! Dat wist mijn man ook. Haha! 

Om half twaalf stapte ik weer voldaan de auto in naast mijn man. Het gesprek was goed gegaan. Tijdens het gesprek had ik geen krampen gehad. Onderdrukt door toch een beetje gezonde zenuwen? Maar tijdens het naar huis rijden leek het alsof de onderdrukte krampen er toch nog in alle hevigheid uit kwamen. Ik moest ze zelfs wegzuchten. Bij mijn man gingen toen wat alarmbelletjes rinkelen. Bij mij nog niet. Maar okay, als hij graag wilde dat ik de verloskundige even belde, dan deed ik dat maar. Om hem gerust te stellen. Dus ik belde en zei heel kalm precies hoe ik me voelde: 'ik bel, maar ik weet eigenlijk niet waarom ik bel, maar ik voel ietwat activiteit in mijn buik en mijn man is ongerust.' De verloskundige lachte en zei: ik ben met mijn visiteronde bezig. Als ik klaar ben, kom ik wel even bij je langs om te kijken wat het is wat je voelt'. Mooi. 

Terwijl ik beneden op de bank de steeds sterker wordende krampen ging opvangen, ging mijn man boven het bed even snel op klossen zetten. Dat hadden we nog niet gedaan. Hij dacht écht dat de bevalling er al aan zat te komen, dacht ik nog lachend. Ik was me nog steeds van geen kwaad bewust. Ik vond de krampen echt nog niet sterk genoeg om me te overtuigen dat ik aan het bevallen was. Tussendoor hing ik ook nog even een wasje op, want ik heb er een hekel aan dat natte was te lang in de wasmachine blijft zitten als het klaar is (tic van mij). 

Op een gegeven moment werden de krampen wel heel erg en ik ging maar even op de klok kijken hoeveel tijd er tussen zat. Twee minuten.... Oeps, zou het dan toch? We waren een uur verder na mijn telefoontje aan de verloskundige. Ik dacht: ik bel haar nog maar eens. Ditmaal helemaal uit mezelf ;-) 'Ja, euh, met Willemijn nogmaals. Vorige keer was ik wat onzeker wat ik voelde in mijn buik, maar nu begin ik het toch steeds beter te voelen: volgens mij zijn het echte weeën en ze volgen elkaar snel op!' De verloskundige zei: 'toevallig ben ik precies net klaar met mijn visites en kom ik er nu aan!' 

Toen ze binnen kwam en me net een wee zag opvangen op de bank, zei ze: 'geen twijfel mogelijk. Je ziet er echt uit als of je gaat bevallen!' Met grote ogen keek ik haar aan. Zo vroeg al? Het duurde nog drie weken tot aan de uitgerekende datum! Ze toucheerde me om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. 'Wow, we gaan NU naar het ziekenhuis! Want je hebt al bijna volledige ontsluiting en ik kietelde zojuist de baby's voetjes, dus hij ligt nog steeds in stuit!' 

Ja, dat wist ik. Dat de baby in stuit lag. Al de hele zwangerschap. De vorige week had ik nog een uitwendige versiepoging gehad (mislukt) en ik was nog druk in de weer met moxatherapie. Maar allemaal tevergeefs dus. De kleine dwarsligger was nog niet gedraaid. Ik moest me die laatste week psychisch gaan voorbereiden op een keizersnede. Daar had ik erge moeite mee, merkte ik. Ik zag op tegen de nasleep daarvan. Tegen het litteken. Tegen het feit dat ik niet zou weten hoe het is om natuurlijk te bevallen.En om niet lekker thuis te kunnen bevallen... De dilemma's van een hoogzwangere met hormonen belaste vrouw. 

Onderweg naar het ziekenhuis (25 minuten rijden), zittend op een plastic zak op de bijrijderstoel naast de verloskundige, manlief in onze eigen auto erachteraan, vroeg ik nogmaals vol ongeloof: 'gaat de baby vandáág geboren worden??' Schaterlachend riep de verloskundige: 'Haha, die blijft inderdaad niet meer zitten tot morgen! Haha!' Leuke spontane vrouw was ze. Haar humor stelde me toch gerust. 

In het ziekenhuis stond de rolstoel al voor me klaar bij de ingang. Euh, ik wilde niet meer gaan zitten hoor! Ik wilde mijn benen dichtgesloten houden. Want ik had echt al het gevoel dat ik de baby zou verliezen als ik mijn heupen in een andere positie dan rechtop staand zou brengen. Zo schuifelde ik met samengeknepen billen de kraamafdeling van het ziekenhuis op. 'Bent u die vrouw die op het punt staat een stuitbevalling te doen?' vroeg men verbaasd. 'Heeft u geen rolstoel aangeboden gekregen??' Éuh, jawel, maar ik wilde liever lopen'.  Bewonderende blikken. Ik voelde me wel en beetje gek. 

Snel uitkleden, blauw ziekenhuisschort aan, en op bed. Benen wijd. Checken. Gynaecoloog erbij. Geen tijd meer voor een keizersnede ('yes!' juichte ik vanbinnen). Ik mocht al persen! Tot dat moment had ik de bevalling als een makkie ervaren. De ontsluitingsfase (waarover ik gelezen had dat veel andere moeders die als meest pijnlijke deel van de bevalling hadden ervaren) was me 100% meegevallen. Als dit bevallen was...... Maar toen wist ik dus nog niet dat de persfase bij mij de meest pittige zou zijn. 

Als eerste zagen we dus kleine grijs-blauwe teentjes. O nee, als eerste zagen we eigenlijk babypoep. Veel babypoep. Later vertelde mijn verloskundige aan mij dat dat logisch is omdat er veel druk staat op het onderkantje van de baby in stuit. De darmpjes van de baby worden zo leeggeperst... (Mijn verloskundige is er trouwens de hele bevalling bij gebleven. Had ze niet gehoeven, want de gynaecoloog nam het 100% over, maar ze vond het zo bijzonder om een natuurlijke stuitbevalling mee te maken! Vooral met de voetjes eerst (volkómen stuitligging) blijkt heel bijzonder te zijn want dat is heel risicovol en mondt daardoor eigenlijk áltijd een uit in een keizersnede.... Behalve bij mij, omdat het zo ontiegelijk snel en voorspoedig ging) Maar toen kwamen dus de eerste teentjes tevoorschijn. En daarachteraan een voetje. En een onderbeentje en toen de teentjes van het andere voetje. Afstotelijk grijs-blauw van kleur. Maarja, dat komt dus ook door de enorme druk die daar tijdens de bevalling op zit. Dat is normaal. Dat zou snel bijkleuren. Toen het kontje (een meisje!!!! Dat wisten wij nog niet! Het geslacht van de baby was de hele zwangerschap een verrassing voor ons geweest). En al die tijd lag ik maar actief en vol kracht te persen (want ik had geen persdrang, ik moest het op eigen kracht doen). En ik dacht: waarom helpt niemand me mee?? Op tv zie je altijd dat het hoofdje van de baby wordt aangepakt. Bij mij raakte niemand de baby aan. Ik zag zelfs kalfjes voor me, met kettingen om hun hoefjes waaraan een veearts lag te trekken. Maar bij mij deed niemand wat! Later legden ze me uit dat het aanraken van de baby terwijl de armpjes nog binnen in mijn lijf zaten het risico gaf dat ze de armpjes omhoog zou doen van schrik (of reflex) en dat zou de uitdrijving bemoeilijken. Okay.... 

Toen het hele lijfje eruit was, zei men: 'even wachten op de volgende wee en dan mag je nog één keer persen voor het hoofdje!'. Maar ik wilde niet wachten tot de volgende wee! Het leek me niet zo comfortabel voor mijn kindje dat het hoofdje er zo lang nog in moest blijven. Ik had tot dat moment toch al de hele tijd zonder persdrang geperst. Dus ik had geen wee nodig om te persen! Ik nam een hap lucht en deed mijn kin op de borst en ik perste in één ruk door. En daar was ze!!!! 15:50 uur. Grijs-blauwe beentjes en billetjes, maar een mooi roze lijfje en perfect puntgaaf hoofdje. Mijn dochter lag meteen bij me op de borst. Wat een bijzonder gevoel geeft dat! Ik vergeet dat nooit meer! Vanaf dat moment ben je écht moeder en heb je een kindje dat nooit meer weg gaat. Waar ik voor altijd de volledige verantwoordelijkheid voor zal hebben...! Wauw! She's mine!!!!! 

de Apgarscore was gelijk goed. De hele afdeling juichte. Het was een spannende bevalling geweest, aangezien het erg risicovol was om een baby op die manier op de natuurlijke manier te laten komen. Er had van alles met de navelstreng kunnen gebeuren....  Gelukkig wist ik dat van te voren niet zo goed. Had alleen maar onnodige stress opgeleverd. Het was niet druk de rest van de afdeling op het moment dat ik beviel, dus iedereen was naar mijn bevalling komen kijken. Zo speciaal was het dus voor de mensen die dit toch wel dagelijks meemaakten... Ook de verpleegkundigen, die eigenlijk al klaar waren met hun dienst, waren toch nog gebleven om te kijken hoe het afliep. En mijn eigen verloskundige, die tegen de regels in was gebleven... Dus het was erg druk in mijn verloskamer. En ik altijd maar zeggen dat ik het liefst zou bevallen met alleen mijn man en één verloskundige erbij, want ik gruwelde van het idee dat ik veel publiek zou hebben op zo'n kwetsbaar, niet-charmant moment, zoals je wel eens op tv zag. ;-) Maar tijdens mijn eigen bevalling maakte het me allemaal niks meer uit. Sterker nog, ik voelde me er door gesterkt en trots. Al die positieve aandacht gaf me kracht!

I did it! En wat een mooi meisje was ze..... Zucht.... Onze Isis. Haar naam voor het eerst hardop zeggende.

En toen konden we onze familie en bekenden gaan inlichten. Heerlijk, al die verbaasde reacties van mensen die het net als ikzelf nog totáál niet verwacht hadden! Mijn ouders, die ik vier uurtjes daarvoor nog kalm aan de telefoon vertelde hoe mijn sollicitatiegesprek was gegaan. Ik had ze niet verteld dat ik dat moment buikkrampen had.... Haha! SURPRISE!! Jullie zijn zojuist opa en oma geworden!!!!!!

Isis en ik mochten die zelfde avond nog naar huis. Heerlijk!

Drie weken later was de eigenlijke uitgerekende datum. Blijft een bijzondere dag: 20 februari. Maar mijn meisje was er gewoon al! En hoe!! Een wolk van een baby. Ze deed het prima. Ik heb een super kraamtijd gehad. Zonder echt grote tegenslagen. Die enkele kleine dingetjes (Isis was toch wel een beetje dysmatuur, ik had last van pijnlijke heamatomen downunder, de borstvoeding kwam niet vlekkeloos op gang...) vervaagden in die felgekleurde roze wolk! Nee, ik kijk op een super mooie bevalling terug!

Binnenkort de bevalling van mijn tweede. Héél anders dan de eerste en daardoor voor mij net zo speciaal!!!

8 jaar geleden

Wat bijzonder, een mooie ervaring lijkt me! Ons meisje lag ook in volkomen stuit ( 16 februari uitgerekend) maar is wel met een keizersnede ter wereld gekomen. Hier was ik heel blij om want ik zag al allerlei horrorscenario's voor me van een stuitbevalling, als ik jouw verhaal echter lees kan het dus ook een hele mooie ervaring zijn.

8 jaar geleden

Wauw wat een mooi verhaal zeg! Wat ik heel bijzonder vind ik dat je hoogzwanger op sollicitatie gesprek mag komen en dat je echt die kans krijgt, ook al ben je hoogzwanger. Vind dat van erg netjes van dat bedrijf uit!

8 jaar geleden

Wauw wat een mooi verhaal zeg! Wat ik heel bijzonder vind ik dat je hoogzwanger op sollicitatie gesprek mag komen en dat je echt die kans krijgt, ook al ben je hoogzwanger. Vind dat van erg netjes van dat bedrijf uit!

8 jaar geleden

Wauw wat een mooi verhaal zeg! Wat ik heel bijzonder vind ik dat je hoogzwanger op sollicitatie gesprek mag komen en dat je echt die kans krijgt, ook al ben je hoogzwanger. Vind dat van erg netjes van dat bedrijf uit!