7 jaar geleden
Schizofreen van de zwangerschapshormonen!
Momenteel voel ik me als een schizofreen. Ik geloof dat ze dit nu zwangerschapshormonen noemen.
Momenteel voel ik me als een schizofreen, gesplitst in meerdere persoonlijkheden die samen een strijd voeren in mijn hoofd. Ik geloof dat ze dit nu zwangerschapshormonen noemen.
Ik ben momenteel 38 weken zwanger, en ik ben er helemaal klaar mee. Sinds de 18e week loop, nou ja strompel, ik met bekkenklachten. Ik kan niet meer normaal mijn veters strikken, mijn benen scheren of even bukken om iets op te pakken van de grond. Ik voel me echt lichamelijk gehandicapt. Mijn zoon van 2,5 jaar kan ik nauwelijks vermaken, gelukkig kan hij al wel veel zelf, maar voel me zo te kort schieten als moeder. Ik moet kiezen om met hem buiten in de tuin een minuutje of 2 te voetballen, of even de bordjes in de keuken zetten. En daarna kan ik fysiek 30 minuten even niets zonder pijn. Tevens heb ik super last van indalingsweeën waardoor fatsoenlijk op een stoel zitten een hele overgave is. Ik kan sinds 2 weken elke dag maar 1 activiteit ondernemen, want de rest van de dag heb ik dan last van me bekken/buikgekneusde ribben. En daarnaast ben ik klaar met wachten, hoe ziet hij eruit, lijkt hij op zijn broer of juist niet? Dus wat mij betreft mag baby nummer 2 zich heel snel aandienen!
Maar dan komt mijn tweede persoonlijkheid om de hoek kijken, de dame die houdt van hoe het nu is. Ik kan nu zo genieten van mijn oudste, die weet dat mama niet veel kan, en daarom heerlijk tegen me aankruipt om te knuffelen. Waarbij elke dag van de week in een vast ritme van die bepaalde dag verloopt. En die elke dag zo lief kusjes op mijn buik geeft voor die baby waar we het nu al maanden over hebben maar er nog steeds niet is. Ook geniet ik van de twee dagen dat hij naar de peuterspeelzaal is, en daarna bij oma mag spelen zodat ik kan rusten. Deze dagen zijn me echt heilig, en ik ontspan er zo van, wat ik ook echt nog even nodig heb. Wat mij betreft mag baby nummer 2 ook nog wel een weekje of 2 wachten met geboren worden.
Ook hebben we nog persoonlijkheid nummer 3, de angsthaas. Ik ben diep van binnen namelijk best wel bang voor de bevalling en de bijbehorende pijn. Mijn eerste is in 6 uurtjes geboren, met vacuüm en knip, maar zonder pijnstilling. Dit was heftig, maar kijk er erg positief op terug. Iedereen zegt ook, ja een tweede bevalling is makkelijker, maar wat als dit niet zo is? Wat als ik nu wel gek wordt van de pijn, van voren naar achter inscheur, of niet eens het ziekenhuis haal en midden op straat moet bevallen? En daarna, weet ik nog wel hoe ik voor een baby moet zorgen, wordt hij niet ziek, is het wel gezond? Dus ik ben ook een beetje bang voor de bevalling, mij de angsthaas.
En als laatste hebben we de nuchtere persoonlijkheid. Dit is mijn nuchtere stem die tegen de vorige drie zegt, maak je niet zo druk. Er is niets aan de hand, er is geen aanleiding voor paniek. Bij de eerste ging ook alles prima dus nu ook. Wees open voor alles en dan komt het goed. Die bevalling overleef je wel, je woont naast een kraamverzorgster bij noodgevallen, je weet echt wel wat je moet doen, en de pijn gaat hoe dan ook over. Ook daarna vind je wel weer een nieuw ritme, en iedereen past zich wel aan in de nieuwe situatie, dat ging daarvoor ook goed. En gelukkig heeft deze laatste meestal de overhand, maar toch zijn nummer 1,2 en 3 ook steeds nog aanwezig.
Er is maar 1 ding zeker, binnen nu en vier weken moet ik er toch aan geloven, of ik nu wil of niet. En op het moment geloof ik nu al dat ik er enorm van ga genieten, en ik een prachtige zoon ga baren.