"Schat we hebben een probleempje."

"Er mist een voetnoot. Eerder willen ze geen ok geven op de offerte." Ik sta bij de makelaar en wordt razend. Ik bel manlief met het verhaal dat er nog een voetnoot mist op zijn werkgeversverklaring. Verder is alles prima. Hij is op dat moment bij de persoon die dat regelt op het werk. Het wordt daar ingevuld op de computer dus kunnen ze het bestand niet aanpassen. Ik geef dit door aan de assistente van de hypotheekadviseur. Ze belt nogmaals met de hypotheek verstrekker. "Mevrouw is hoogzwanger en heeft door stress deze week al in het ziekenhuis gelegen." Daarop kreeg ze antwoord dat de hypotheek goed gekeurd is en ze niet meer moeilijk doen over dat ene voetnootje. 

Helaas gooide hierna de gemeente roet in het eten met de aanvraag van de starterslening van de kopers van ons huis. Er waren fouten gemaakt en een ander bedrijf had het overgenomen dus moest het overnieuw. Meer kon er echt niet mis gaan 2 weken voor de overdracht. Tenminste dat dacht ik. 

Donderdag net als elke donderdag in de laatste weken ging ik naar het werk. "Volgende week kom ik nog 1x en dan ga ik echt met verlof." Mijn baas vond het prima en toen ik klaar was met mijn werk ging ik tevreden weer naar huis. 

De dag erna verliep normaal. Ik stond op, ontbijt, met de hond wandelen, harde buiken wegpuffen. Na het avondeten ging manlief nog een uurtje met de hond wandelen. Om kwart voor 8 moest ik ineens nodig plassen, maar kon het met geen mogelijkheid ophouden om naar de wc te gaan. Zo voelde het bloedverlies ook. Nee hè, niet weer. Maar dit keer was het niet rood, maar helder. Maar dat kan niet, ik ben nog maar 35.6 weken zwanger. Ik dacht eindelijk uitgelekt te zijn, dus liep ik naar boven voor een schone broek. Helaas was het nog niet voorbij dus de wc in de badkamer was de sjaak. Manlief kwam thuis en ik riep naar beneden: "Schat we hebben een probleempje." Hij kwam naar boven en vroeg wat er aan de hand was. "Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken." De paniek sloeg toe. "Maar dat is toch veel te vroeg?" Ik knikte en vroeg hem de verloskundige te bellen. Drie kwartier later arriveerde ze en ik zat nog steeds boven op de wc te lekken. 

"Het zijn inderdaad je vliezen, je wilde graag thuis bevallen maar dat gaat niet. Je bent nog geen 37 weken dus moet je naar het ziekenhuis. Kom we luisteren eerst even naar het hartje en dan bel ik dat je eraan komt." Ik was nog nooit zo blij dat gerikketik te horen. We waren zo bang dat er iets mis was dat ze nu al wilde komen. 

In de auto naar het ziekenhuis. Mijn hoofd tolde, het huis is helemaal ingepakt, er staat niets klaar, we moeten nog verhuizen en klussen ennnnn "Auw!" Manlief keek bezorgd, "Wat is er?" Ik moest het even wegpuffen. "Een wee denk ik.."