Saar is geboren ! !

Daar ligt ze dan.

Onze allerliefste Saar.

Mijn man begint de familie te bellen en natuurlijk word mijn zus als eerste gebeld. Iedereen is erg blij en komt onze kant op.

Wat ik voel weet ik op dit moment niet. Het voelt allemaal zo dubbel. Mijn tweelingzus en haar man komen als eerste kijken bij Saar. Ze zijn blij, wij ook maar toch, dit plaatje had andersom moeten zijn een paar weken geleden. Het snijd dwars door mijn hart mijn zus zo te zien.

Mijn kind is geboren en het liefst schreeuw ik het van de daken. Maar ik kan het niet.

Ik voel onrecht, onmacht, boosheid en zoveel verdriet.

De hele middag komt familie kijken en knuffelen.

Ik space op alles wat er in mijn infuus gestopt word en de dag gaat als een waas langs me heen.

Saar spuugt vanaf de eerste fles en de eerste kinderartsen komen haar bekijken. Ze heeft een erg bol buikje maar deze had ze al in mijn buik. Ik ben daarvoor extra gecontroleerd tijdens mijn zwangerschap maar er is nooit iets uitgekomen. De avond valt en omdat ik nog steeds erg veel pijn heb gaat Saar met de zuster mee zodat ik even kan slapen. In de ochtend komt ze meteen bij ons terug. De nacht is goed gegaan en we hebben goede hoop. Maar helaas blijven kinderartsen opgeroepen worden en blijft saar spugen. In de avond drinkt ze goed en hebben we weer goede hoop. Maar tijdens het verschonen spuugt ze weer alles uit. En dan, dat moment wat mij nu nog steeds recht in mijn hart raakt. De kinderarts zegt dat ze moet worden opgenomen. Mijn liefste, mijn kleine meisje. Daar gaat ze in haar bakje … weg.

2 verdiepingen boven ons ligt ons kleine meisje aan alle toeters en bellen.

En wij, wij zijn ontroostbaar en ik val in tranen in slaap.