Prematuur en Dysmatuur

In mijn vorige blog, liet ik al aan jullie weten dat mijn 2e zwangerschap niet zo van zelfsprekend was. Na 2 jaar en 3 IUI behandelingen was ik zwanger! Blijdschap maar ook enorme onzekerheid stak de kop op. Hoe vaak ik de eerste paar weken bang was om weer een miskraam te krijgen en vaak naar de wc ging om alleen even te checken of ik niet vloeide. Deze onzekerheid zakte eigenlijk pas, toen ik haar voelde bewegen.

De zwangerschap zelf ging goed tot ongeveer de 30 weken, op mijn verzoek is er toen een extra echo gemaakt omdat ik overgewicht heb. Bij deze echo kwamen ze erachter dat ze achter liep in groei, en kreeg vanaf dien een medische indicatie. Ik moest in eerste instantie om de 3 weken terug komen voor een groei echo, 3 weken werden om de 2 weken, om de week, om de dag en op het laatst dagelijks. Rond de kerstdagen moest ik dagelijks terug komen, de groei liep steeds meer achter, en ze liet soms ook een dipje in haar hartslag horen tijdens de CTG controles. Ik kreeg het dringende advies om rustig aan te doen, veel rust te nemen. Met de kerstdagen mocht ik niet weg naar mijn familie in Limburg, etentje bij vrienden deed ik niet. Kinderkamer klaar maken, heb ik ook niet gedaan, mijn moeder en schoonmoeder hebben de kinderkamer samen met mijn partner klaar gemaakt.

2 januari: bij de echo leek het alsof ik te weinig vruchtwater had, en de doorbloeding van de navelstreng is ook minder, tijdens de CTG controle laat ze weer een dipje in haar hartslag zien wat wel herstelde als ik op mijn linkerzijde ga liggen. Ik was op dat moment 35.4 weken zwanger, gynaecoloog wou liever nog even een aantal dagen wachten tot ik echt die 36 weken voorbij was. Echter heeft hij toch nog overleg gehad met zijn collega en kwamen toch tot conclusie om mij de volgende dag in te leiden, de combinatie van groeiachterstand/dipjes in hartslag en verminderde bloedtoevoer in de navelstreng was niet geruststellend.

3 januari: Ik kreeg gisteren al een ballonnetje ingebracht voor de inleiding voor vandaag. Mijn partner was gisteravond na het eten naar huis gaan (ik dacht als er iemand nog even goed kan slapen dan ben jij het wel), echter ik had sinds het inbrengen van het ballonnetje veel last van harde buiken. Er werd nog even een CTG controle gemaakt, tijdens deze controle keek de verpleging vanuit een andere ruimte naar de hartslag. Op gegeven moment vervaagde de hartslag en hoorde ik niks meer. Ik raakte in paniek en heb zo vaak op de alarm knop gedrukt, voor mijn gevoel duurde het langer dan een paar minuten. Ze ging weer zoeken maar konden het ook niet vinden, toch maar weer een echo gemaakt, gelukkig, ze bleek zich omgedraaid te hebben waardoor we het niet goed vinden. Ik heb toen toch mijn partner gebeld, ik had hem nodig en wou dat hij naar mij kwam ik voelde me zo onzeker. Gelukkig was de mogelijkheid er dat mijn partner ook mocht blijven slapen en is hij ook verdere nacht bij me gebleven. Ik heb toen nog paracetamol gekregen en heb wonderbaarlijk toch nog een paar uurtjes geslapen tot ik om half 8 werd gehaald om naar de verloskamers te gaan. Op de verloskamer werd de infuus aangesloten met de weeënopwekkers, de weeën zouden om het half uur wat hoger gezet worden, ballonnetje was er al uitgevallen dus ik had op dat moment 3 cm ontsluiting. Het eerste half uur werden de opwekkers omhoog stapsgewijs omhoog gezet, ik vond dit nog prima te doen en heb nog wat netflix kunnen kijken. Om 10u had ik nog steeds 3 cm ontsluiting en hierop wouden ze de vliezen breken en elektrode op haar hoofdje plakken. Wat een hel was dit! Ze lag erg hoog in de baarmoeder en mijn baarmoeder was ook niet gezakt, de gynaecoloog moest met haar hand (!) naar binnen om er goed bij te komen. Wat heb ik gehuild van de pijn, op een gegeven moment heb ik echt geroepen dat ze moest stoppen, ik had bijna de neiging om te gaan slaan. Het lukt uiteindelijk, en ik hoorde nog zeggen dat ze niet hoefde te hechten want het groeit wel weer dicht. Rond 10.30u werden de weeën wat pittiger en kroop ik in mijn ‘bubbel’, om 11.30u kwamen ze weer en vertelde ze dat ze de weeën nu op de een na hoogste stand gingen zetten om te kijken of er meer ontsluiting kwam. Na een half uur kwamen ze terug op de kamer en had ik nog steeds 3 cm, weer werd het hoger gezet, na 10 min stonden ze al op de kamer. Ze konden zien dat bij iedere wee, dat het hartje van haar weg zakte. Ze vonden het niet veilig en verantwoord om de bevalling op deze manier door te laten gaan, tevens had ik nog steeds 3 cm. De weeënopwekkers werden stop gezet en binnen 5 minuten had ik ook echt geen weeën meer. In overleg met ze werd er besloten om over te gaan op een spoedkeizersnede. Om 15:07u is onze dochter Eva geboren via een spoedkeizersnede, ze konden ook duidelijk aan de placenta zien dat deze vol zat met infarcten en de placenta was aan de kleine kant deze is dan ook opgestuurd voor verdere onderzoek. Eva werd gewogen 1788gr en ze werd heel even bij mij neergelegd nadat ze helemaal gecontroleerd was, daarna werd ze meegenomen naar de neonatologie afdeling. Daar hebben ze haar 3 keer moeten prikken voor een infuus, haar suiker waarde was erg laag en ze hebben sonde ingebracht voor de voedingen. Mijn partner gaf aan dat hij het erg moeilijk vond om te zien dat het prikken erg moeilijk ging. Later op de avond kon ik dan eindelijk ook nog even bij haar kijken, ik mocht haar toen niet vast houden wat heel erg moeilijk was, om zo haar te zien. Zo klein, zo broos, allemaal draadjes, en toeters en bellen.

Later in volgende blog wil ik jullie vertellen over de periode dat ze op afdeling neonatologie lag en hoe mijn herstel ging.