Plotselinge vroeggeboorte

Op 13 april 2013 ben ik veel te vroeg bevallen van mijn zoon, Bram Luca.

Op donderdag was ik nog bij de verloskundige geweest, ik maakte me zorgen want ik was zes maanden zwanger, maar had de baby nog geen enkele keer gevoeld. Bij de verloskundige bleek dat alles prima in orde was. De kleine bewoog als een tierelier en zijn hartje klopte als een gek!! Ik was opgelucht en ging met een gerustgesteld gevoel naar huis. Spullen pakken want de dag erna, vrijdag zouden we nog even een weekendje weg gaan, voordat het echt niet meer kon. Van vrijdag tot maandag naar een Landal park in Duitsland. Dat was de bedoeling... Niet wetende wat ons te wachten stond. 

Vrijdagmiddag in Duitsland aangekomen, waar mijn ouders ook al waren. Die zouden een week gaan en wij gingen een weekendje over! Die avond zijn we nog gezellig uit eten geweest. Toen we 's nachts in bed lagen werd ik wakker... het was ongeveer 01.00 uur en ik had lichte krampjes in mijn buik. Vast iets verkeerds gegeten dacht ik. Maar na drie keer op en neer naar t toilet te zijn geweest werden de krampjes toch wel ineens heel erg. Ik maakte mijn vriend wakker en gaf aan me niet lekker te voelen. Binnen 10 minuten kreeg ik ondraaglijke kramp in mijn bui waarop ik hem zei mijn ouders wakker te maken want ik had t gevoel dat t goed mis was. Dat deed hij. Mijn moeder kwam naar me toe en ik zei haar op het toilet te willen zitten. Dat deed ik dus. Mijn moeder zat bij me en mijn vriend is naar de noodtelefoon in de receptie van het bungalowpark gegaan om hulpdiensten in te schakelen. Ondertussen in de bungalow voelde ik met mijn hand tussen mijn benen, daat zat iets wat er (nog) niet hoorde. Ik vertelde mijn moeder het hoofdje te voelen... "mam... ik voel zn haartjes... hij heeft haar!". Kort daarna kreeg ik enorme persdrang en gilde mijnmoeder dat hij er nu aan zou komen. Ik zette me schap, gilde het uit en daar kwam de kleine. Zo in mijn moeder haar handen gegleden die zich inmiddels ook schap had gezet, op haar hurken voor me. Eerst een golf vruchtwater over haar heen waarna ze zo de kleine man opving. Na dat moment kwam mijn vriend de bungalow weer binnenlopen waarop hij riep en vroeg hoe het ging. Ik antwoordde dat zijn zoon zojuist was geboren. Hij kwam binnen keek me aan en wist niet wat hij zag. Kort daarna kwamen de hulpdiensten binnen en hebben alles in razend tempo overgenomen en aangepakt.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen was het lang wachten tot we eindelijk onze zoon mochten zien. Dat eerste moment was ongelooflijk. Nog diep in shock van de hele gebeurtenis zagen we hem daar liggen een wezentje van 840 gram. Een doorzichtig huidje en bijna onmenselijk klein.

Na ruim 5 weken in Duitsland te hebben verbleven mocht hij eindelijk vervoerd worden naar een ziekenhuis in onze woonplaats hier in Nederland. Ook daar heeft hij nog bijna 6 weken gelegen. 

De toekomst blijft onzeker, zijn ontwikkeling is afwachten. Door de plotselinge bevalling heet hij 3 hersenbloedingen gehad. Daardoor is er veel schade in zijn hoofdje achtergebleven. Maar de kleine man heeft bewezen oersterk te zijn, een behoorlijke wil heeft om te leven en een ijzersterk karakter te hebben. Wij zijn apetrots op hem en elkaar. Hoe de toekomst ook verlopen zal...we zijn een gezin!