3 jaar geleden
Over mijn zwangerschap en bevalling, deel 4
Droombevalling.
Als er iemand ongeduldig is ben ik het wel! Vraag het maar even aan mijn man en familieleden. Ik was 20 december uitgerekend en heb zelf altijd gezegd dat Hannah de 14e zou komen. Dat wilde ik ook gewoon heel erg graag, omdat mijn man en vader ook op de 14e jarig zijn (wel in een andere maand). Iedereen verklaarde me voor gek, "misschien wordt ze wel in het nieuwe jaar geboren", werd er tegen ons gezegd. Ik kon dat toen niet goed hebben.
Op vrijdag de 13e had ik met een paar ander mommy's to be uit mijn zwangerschapsgroepje afgesproken. We gingen koffie drinken in de stad (heerlijk dat dat toen gewoon kon!!!). Ik waggelde van tevoren nog even door de zeeman, grote onderbroeken (voor na de bevalling), een nachthemd en rompers kopen. . Na het koffieleuten reed ik nog even door naar mijn werk, de kerstpakketten waren op kantoor en ik vond het wel leuk om het zelf op te halen en de collega's nog even te zien.
Rond 5 uur stapte ik in de auto naar huis, ik had buikpijn maar ik geloofde er al niet meer in dat mijn dochter dit weekend geboren zou worden. Eenmaal thuis vroeg ik aan mijn man of hij mijn auto wilde uitladen en plofte ik op de bank, hij had wel door dat er iets aan de hand was. Ik zei steeds nee joh het valt wel mee. We gingen eten en na het eten belde ik toch maar even het ziekenhuis. Omdat ik twijfelde of ik vruchtwater was verloren mocht ik komen, geen haast maar ik mocht wel komen.
Ze controleerde of de vliezen gescheurd waren, maar dat was niet. Uit de controles bleek ook dat ik nog niet genoeg weeen had om me daar te houden. Dat had ik wel verwacht eigenlijk.. Ondertussen hing mijn moeder aan de telefoon, die zou op de koffie komen en stond thuis voor de deur. Die wist ook wel wat er aan de hand was natuurlijk. We moesten nog even wachten (geen idee waarop precies, maar oke) en ineens toch gebroken vliezen!! Ik was zo blij dat het nu echt ging beginnen!
Hannah bleek in het vruchtwater te hebben gepoept. Er werd alvast gevraagd naar mijn bevalplan, ik vertelde dat ik eventueel een ruggenprik wilde en verder geen bijzondere wensen had. Nog lekker even douchen leek de verloskundige een goed plan.. De weeën waren eerst goed te doen, maar werden steeds heftiger en korter op elkaar. Tijd voor controle.. het was inmiddels 23u 's avonds en de nachtdienst was net begonnen. Hannah had nogmaals in het vruchtwater gepoept zagen ze en nu werd het tijd voor actie. Ons werd verteld dat ze de boel wilden versnellen met weeënopwekkers, omdat het poepen in het vruchtwater toch een teken is dat het kind eruit moet. Dat was het moment dat ik gelijk besloot voor de ruggenprik te gaan.
Hup richting die ruggenprik, Nim mocht niet mee en hij moest 'even' wachten. Dat even werd wat langer, het zetten van de ruggenprik was niet zo 123 gedaan. Het prikken lukte steeds niet en de arts die moest prikken werd steeds chagrijniger. Lig je dan met je weeën, alles smerig down under en er lijkt ook nog iemand boos op je te zijn. De arts kwam ineens voor me staan en zei "ik probeer nog 1x en anders heb je pech en moet je het maar zonder ruggenprik doen"
Om half 1 was ik terug op de kamer, mét ruggenprik. Heerlijk! Ik vertelde Nim hoe kut het zetten was. Dat was eruit, we konden nu door, ik kon alles aan voor mijn gevoel. De weeënopwekkers werden toegediend en het ging vrij snel, na een uurtje 4cm en weer 2 uur verder zat ik op 9cm. Ineens riep ik tegen Nim "rode knop!!". Hij wist niet waarom, maar drukte maar op de knop en de verloskundige kwam. "Volgens mij heb ik volledige ontsluiting". Ze voelde en ja hoor, het was zover. Ze maakte alles gereed en ik werd ineens zó zenuwachtig. Ik vroeg haar of ze alsjeblieft niet meer de kamer uitging. Ze stelde me gerust en zei dat ze niet meer wegging en ik snel mijn dochter in mijn armen zou hebben.
De eerste perswee schreeuwde ik alles bij mekaar. De verloskundige keek me streng aan en zei "dit is verspilde energie, zo gaan we het niet doen, je kracht gebruiken voor het persen!" Vanaf toen kwam ik in mijn eigen wereldje en gaf ik bij iedere perswee alles wat ik kon. 14 minuten later had ik mijn meisje in mijn armen!