Op vakantie met 31 weken (deel 1)

De laatste vakantie saampjes, nou niet helemaal dan, samen met mijn ouders en zusje, voordat jij kwam. Heerlijk eventjes een weekje weg naar Bretagne. De streek waar ik als kind elk jaar kwam tot ik twaalf jaar was. 

Vier dagen voordat we op vakantie zouden gaan voelde ik je minder bewegen, dit maakte mij onzeker en daarom ik belde de verloskundige. Gelukkig mocht ik langskomen. Ik had die middag ook een beetje bloed in mijn afscheiding en dat vond ik al helemaal niet chill. Voor mijn eigen rust kon ik gelukkig langskomen, ze zei dat alles gewoon oké was, je hartje was goed en je bewoog lekker. 

Ik mocht als ik nog niet gerustgesteld genoeg was ook nog langs het ziekenhuis de volgende dag voor een ctg scan. Dit heb ik niet gedaan, omdat ik dacht de verloskundige weet het en haar moet ik vertrouwen. Hier heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel veel spijt van.... had ik maar...

Die zaterdag gingen we op vakantie, het waren heerlijke dagen. Halverwege de week zag ik op Facebook een berichtje van een oud turngenootje, die met 29 weken bevallen was. Ik was hier erg van geschrokken en zei nog tegen mijn moeder: “ mama moet je kijken, dit is toch je grootste nachtmerrie die er is?”. Heel die dag ben ik daar in mijn hoofd mee bezig geweest. Kon het niet loslaten. Vond het zo heftig en kon alleen maar aan ze denken, in welke rollercoaster zij nu zaten, hoe dan?

Nu was ik tijdens mijn hele zwangerschap nou ook niet echt iemand die volledig optimaal kon genieten van het zwanger zijn. Ik maakte mij veel zorgen over van alles en nog wat. Ik wilde alleen maar dat alles helemaal goed zou gaan, volgde alle tips uit elk boekje dat met zwanger zijn te maken had en probeerde zo gezond mogelijk te eten. 

Drie dagen na dat berichtje ging ik midden in de nacht naar de wc, om 02.15 uur , ik checkte altijd mijn onderbroek, iets wat misschien helemaal gestoord is, maar dat was een tic geworden na die bruine afscheiding. Om 2.30 uur voelde ik een plopje in mijn buik, heel gek gevoel, meteen was ik “aan” en ging naar de wc, daar hoorde ik meteen een golf water de wc in vallen. Ik weet niet meer wat er toen allemaal door mijn hoofd rond dwaalde, maar ik weet wel dat ik heel erg hoopte dat dit een hele slechte film was... 

Maar dat was het niet... ik zat daar echt om 2.30 uur in het pikkedonker in de middle of nowhere ergens in Pleubian, Bretagne op de wc. 

Ik riep mijn man, die kwam meteen. Binnen een paar tellen stonden ook mijn ouders en zusje in de deuropening. O nee, mijn moeder kwam iets later, bleef in de deuropening staan en riep:” JEZUS”. Dat vergeet ik nooit meer, nu kan ik daar heel hard om lachen. 

Ik belde de verloskundige in Nederland, en zij bevestigde wat ik al wist, mijn vliezen waren gebroken. Het enige wat ik kon doen, was zo snel mogelijk naar een ziekenhuis rijden. 

Die ochtend om 10.00 uur zouden we naar huis gaan. Maar in plaats daar van reden wij om 3.00 uur richting het ziekenhuis in Lannion, ik kan mij niks meer van die autorit herinneren, alleen dat ik op handdoeken zat.

 Bij het ziekenhuis aangekomen konden wij de ingang niet vinden. We reden als eerst de garage van de ambulance in geloof ik, de rest weet ik echt niet meer. Soms krijg ik hier stukjes van terug, zo gek, alsof mijn herinneringen terug komen en op de goede plekjes vallen.

Wel weet ik nog dat we daar binnen naar zusters zochten, mijn moeder en ik in ons beste Frans. Het werd uiteindelijk Google translate op mijn iPhone. 

Er werd een echo gemaakt en mijn ontsluiting werd gemeten, 1 cm en je was al in gedaald! Mijn moeder vroeg nog of we naar Nederland konden, maar de arts zei: “‘sorry madame, it will be a French babygirl”. 

Het ziekenhuis waar we nu waren was niet gespecialiseerd in te vroeg geboren kindjes, dus we moesten met de ambulance naar St Brieuc, naar het Le Yves Foll ziekenhuis. Gelukkig mocht mijn man mee in de ambulance, ik kreeg weëenremmers toegediend, heb volgens mij tien keer gevraagd of het infuus het wel deed, want ik zag niks druppelen. Volgens mij werd die ambulancebroeder echt gek van mij. Ik was een soort hyena. 

Mijn ouders en zusje zijn toen snel terug gereden naar het huisje, om alle spullen in de auto’s te gooien en de sleutel in te leveren. 

Wij lagen om iets voor zessen in een kamer in het ziekenhuis in St Brieuc, de remmers deden niks, ze wilden het nog even aankijken en ik kreeg een injectie voor de rijping van je longetjes. Wij belden onze (schoon)ouders om te vertellen in wat voor film wij zaten, mijn schoonvader nam op met:” weet je wel hoe laat het is, het is zaterdagochtend”. Mijn man reageerde met :” uh ja pap ik bel ook niet voor de lol, de bevalling is begonnen”. Ze waren zich rotgeschrokken en zouden zondag meteen in de auto springen. 

Mijn ontsluiting nam met het uur met 1 centimeter toe, er kon niks meer gedaan worden om het tegen te houden. Ik kreeg een ruggeprik en ik geloof dat op de een of andere manier, mijn hersenen vanaf 2.30 uur op een of andere overlevingstand gezet waren. 

Ik begrijp soms nog steeds niet hoe ik zo rustig kon blijven, ik heb alles over mij heen laten komen, ik was versteend geloof ik. Alsof je lichaam dit zelf allemaal regelt en een stofje loslaat waar je rustig van wordt. Ik mocht mijn moeder tussndoor ook eventjes zien, heel snel. Even een dikke knuffel geven. Dat was heel erg fijn!

De taalbarriere was echt verschrikkelijk. Gelukkig sprak de sage-femme die bij mijn bevalling was Engels. Ze was erg aardig. 

Tijdens de bevalling zaten opa en oma op de gang te wachten, die waren rond 10.30 uur weer aangekomen in het ziekenhuis na de auto’s vol met spullen te hebben geladen. Mijn zusje en de hond zaten buiten ,in de auto of op een bankje te wachten. De hond heeft al die uren moeten wachten, ze was zo onrustig. Nu nog steeds merk je daar nog iets van.

Uiteindelijk ben je (ons wondertje) geboren om 13.26 uur. Je was zo klein, ik had nog nooit zo’n klein mooi meisje gezien! We waren op slag verliefd!

Maar toen kwam het moment, het moment waar ik zo naar had uit gekeken. Het moment van het uit je buik, zo op je borst gelegd worden. Het moment dat zo bijzonder is, waar ik over droomde en naar uit gekeken had. 

Dát moment heeft bij mij precies 3 hele seconden geduurd... en op dat moment werd mijn hart uit mijn lijf gerukt. Je huilde meteen en toen wist ik, oké dit is een goed teken, toch? Iedereen sprak maar Frans, en ging maar door. Er stonden geloof ik twee artsen en drie zuster in de kamer. 

Je werd hoppa, zo weg genomen, je moest onderzocht worden. Ik krijg wel iets mee van een goede start. Dus dat was een goed teken en mijn man mocht toen na 15 minuten naar je toe. Die 15 minuten duurde voor mij 15 uur!! 

Hij kwam terug en zei: “‘ze is zo mooi en ze kijkt al zo wijs, alsof ze daar op haar troon ligt schat, ze keek mij echt aan, alsof ze zei: “‘hier ben ik papa”. 

Mijn hart, dat net uit mijn lijf gerukt was, was zojuist een klein beetje gelijmd en terug gestopt door deze opmerking en het gevoel van echte liefde, onze liefde voor jou! Je papa was meteen verliefd op jou! En daardoor was ik heel even al mijn schuldgevoel kwijt , dat ik jou niet langer in mijn buik kon houden. 

Ik moest nog blijven liggen, want alles moest nog even gehecht worden. Het enige wat ik wilde was naar mijn dochtertje toe.. schiet op!! Ik wist niet hoe snel ik naar jou toe moest gaan, alles deed pijn van onder, maar dat maakte helemaal niks uit! Mijn moeder mocht gelukkig ook vrij snel even naar mij toe. Dat was niet gebruikelijk, maar wel heel fijn!

En toen zag ik je liggen in de couveuse, je kleine lijfje onder allemaal draadjes en plakkertjes. Ik heb toen zo hard gehuild, alleen toen er niemand was. Je lag met nog twee kindjes in de kamer. Er brandden allemaal lampjes. Om de vijf minuten ging er een geluidje af, vaak was het omdat er een medicijn leeg was, van jou of een ander kindje. Al die geluidjes hebben nog maanden in mijn hoofd gezeten. En nog steeds hoor ik die geluiden nog wel eens in mijn hoofd.

Al dat gepiep, door merg en been ging dat. Vooral omdat we vaak niet meteen wisten wat het geluid was en of het oké was of niet goed.  De zusters waren super lief en deden echt hun best om Engels te praten. 

Ik kreeg een kolfapparaat en mocht gaan beginnen met proberen. Wat was dat gek zeg, twee van die dingen aan je borsten en geen kindje die er aan lag.

De volgende dag mochten we je vasthouden, buitelen, samen met alle draadjes en slangetjes. Dát moment, dat was écht onbeschrijfelijk!! 

Je kleine warme lijfje tegen ons aan, het moment van samen zijn, van buidelen, samen smelten. Laten zien wie je papa en mama zijn. Even vergeten dat we in Frankrijk zitten, geen zak van de zusters begrijpen en dat je acht weken te vroeg geboren bent. Het was echt even intens genieten. 

Drie weken lang hebben wij in Frankrijk gezeten, dit zal ik vertellen in mijn volgende verhaal.