Snap
  • Bevallingsverhalen
  • bevallen
  • amsterdam
  • prematuur
  • #ambulance
  • Vumc

Op naar de afdeling gynaecologie.

Met de gedachte, oh ik ben zo weer thuis.. stap ik de lift in. (Deel2)

Nadat ik Randy een berichtje heb gestuurd snel via whapp dat het ietsjes langer gaat duren stap ik de lift in en druk op de knop voor de 5e etage... etage voor gynaecologie. Nog steeds heilig overtuigd dat ik gewoon een blaasontsteking heb en absoluut nog geen weeën maak ik me eigenlijk niet zorgen en kijk ik er eigenlijk wel even naar uit om me meisje weer te kunnen zien op de echo! De laatste keer dat ik haar zag was namelijk met 19 weken, en de eerst volgende echo zou pas zijn met week 36.. de deuren van de lift gaan open, ik stap eruit en loop naar de balie. Ik meld mezelf aan en word meteen mee genomen naar een kamertje en moest wachten op de arts. 

Rustig ga ik zitten op de stoel en de arts is er vrij snel, vraagt hoe ik me voel en ik reageer nog best luchtig.. nog steeds overtuigt dat het absoluut een blaasontsteking is. 

Ik word aangesloten aan de CTG en krijg te horen dat ik 30 min zo moet blijven liggen, ik kijk naar de klok en denk oké, als ik thuis kom dan liggen de jongens al op bed..ik breng ze dan nog wel even een kus. En ik begin de minuten af te tellen.. ondertussen app ik Randy weer met beetje uitleg waarom en wat ze doen, en na 10 min stuur ik hem foto van het scherm en ik typ er nog bij “kijk nou schat er zitten allemaal bergjes in de meting, dat zouden toch geen weeën zijn.” Ik keek er nog even naar, maarja ik ben geen arts dus ik hoor het straks wel.

En na stipt 30 min komt de arts weer binnen, met nog een arts en een trolley vol spullen... ik kijk naar die trolley en vraag wat ze van plan zijn? Waarop de arts zegt: mevrouw we zien toch op de CTG een regelmatige weeën activiteit, we gaan een inwendige echo maken, een katheter inbrengen om nogmaals urine te kunnen krijgen voor op een kweek, en er is met spoed transport aangevraagd om u naar het VUMC te brengen. 

En in die paar seconden staat mijn hele wereld stil. 

De minuten erna gaan behoorlijk langs mij heen, ik kan alleen maar huilen en voel mij zo onbeschrijfelijk alleen en bang op dat moment. 

De katheter word erin gedaan en me blaas is leeg, en toen kwam de echo en de artsen vielen stil.. ze keken naar het scherm en vervolgens gingen ze overleggen in hun eigen dokter taal, voor mij duidelijk genoeg om te weten dat het foute boel is, na dat ze klaar zijn met praten kijkt de eerste arts me aan en zegt, mevrouw op de echo zien wij dat uw baarmoedermond helemaal verstreken is, en u heeft 2cm ontsluiting, wij gaan u even schoonmaken en dan kunt u uw partner bellen en zodra de ambulance hier is word u overgebracht. 

Mijn hoofd voelt als 1 waas, en denken lukt me niet echt meer.. ik adem 3x diep in..zoek Randy in me telefoon.. ben redelijk rustig al zeg ik zelf... en het moment dat Randy opneemt kost het me zoveel moeite om het te vertellen.. ik huil.. en breng hortend en stotend uit dat hij spullen moet pakken en moet komen want ik moet naar Amsterdam. 

Binnen 10 minuten is Randy er, en weer gaan alle sluizen open en kan alleen maar huilen maar voor we het door hebben is de ambulance er al.. vanwege Corona mag Randy niet mee dus ik zeg gedag en ben weer alleen, verschrikkelijk vind ik het.. ik word weggereden met de brancard de ambulance in met sirene en zwaailampen aan, volle vaart naar Amsterdam, als het mee zit een rit van ongeveer 1 uur met 140km/pu.

Nu ik ruim 1uur heb kunnen beseffen wat er allemaal gaande is, ben ik iets kalmer wanneer ik aankom in Amsterdam. De deuren van de ambulance gaan open en er staan allemaal mensen al te wachten op me, ze rijden me de ambulance uit maar het liftsysteem loopt vast.. goh, het kan ook nooit normaal haha! Weer terug de ambulance in en na 3 keer proberen lukt het eindelijk en zegt de mevrouw van de ambulance, “ zo dan kunnen we nu door naar de verlos afdeling” 

DE VERLOS AFDELING?! Hoppa alle kalmte en rust die ik met moeite verzamelt had waren in 1 klap weg... en ben ik met alle zelfbeheersing die ik nog heb aan het proberen om niet zo hard te gaan huilen dat heel het VUMC me zou kunnen horen.. ze rollen me de lift in en daar gaan we dan. Op naar de verlos.

Aangekomen op de verlos afdeling staat er weer een heel team voor me klaar, helemaal in pak en schermen.. En ze rollen me door naar een kamer waar allemaal spullen klaar liggen, couveuse, doeken, navelstreng klem, mutsje.. En dan word het toch wel echt... 

Randy is nog niet bij mij en ik lig daar op dat bed, wat knetter hard is trouwens.. het idee van daarop moeten bevallen staat me helemaal niet aan en terwijl ik dat bedenk komen er 2 artsen binnen, 2 kinderartsen.. Ze vragen mij randy te bellen zodat hij kan mee luisteren, want dit gesprek kan niet wachten omdat de weeën op een volgend zijn dus de bevalling is begonnen... 

Ik bel randy op en de artsen stellen zichzelf voor en beginnen te praten, over de risico's, haar longen, haar hersenen, infecties, gevolgen op langer termijn en dat wij ons wel bewust zijn dat ze maar 50/50 kans heeft om überhaupt de bevalling te overleven... met als laatste uiteindelijk de vraag wat willen wij? Willen wij dat de artsen haar helpen zodra ze geboren is? Want dan gaan ze nu starten met weeën remmers en longrijpers, of vinden wij de risico's te zwaar en kiezen wij ervoor dat er na de bevalling niks gedaan word?, ondertussen is randy aangekomen en kan hij bij het gesprek zijn.

Nu is er voor mij en randy absoluut geen twijfel! En ondanks alle risico's die er zijn en alle consequenties van dien, en de 50/50 kans op het overleven van de bevalling kiezen wij ervoor om haar alle kansen te willen geven die zij verdient! De gedachte van niks doen, maakt mij zo intens verdrietig en breekt mij hart. Nu de dag kost het me nogsteeds moeite daar aan te denken. 

De artsen staan op, wensen me nog alle sterkte en succes. Ik krijg me eerste tabletten weeën remmers en de eerste prik longrijpers in me bil.. En daar zitten randy en ik dan.. leeg, bang, verdrietig.. maar wel samen.. bang voor alles wat komen gaat, en bang voor ons meisje. 

Verder kan je lezen in me volgende blog!😊

Ik zal voor nu om de dag/ dagen schrijven tot ik op het heden ben, en daarna zal ik elke week een update plaatsen! Dankjewel voor het volgen van Nova haar verhaal❤

Snap