Op een roze wolk na je bevalling?

Begin januari 2014 hadden wij een positieve zwangerschapstest. Wij konden ons geluk niet op! Sinds enkele maanden probeerden wij zwanger te raken en dat was gelukt! Hiervoor hadden wij nog een miskraam gehad, dus de eerste weken waren spannend voor ons. Bij de echo's waren wij direct verliefd op ons kindje en helemaal blij waren wij toen we met 20 weken hoorden dat het een meisje zou worden! De 9 maanden zwangerschap verliepen eigenlijk vlekkeloos. Ik had geen gekke klachten en ons kindje groeide goed. Gaandeweg gingen wij steeds meer fantaseren hoe het zou zijn als ons meisje er is. Haar kamertje richtte we in en de woonkamer veranderde steeds meer klaar voor een baby'tje. Wij waren er klaar voor.

Bijna een week na de uitgerekende datum begonnen de voorweeën. Na twee dagen werd ik gestript en kwam alles in een stroomversnelling. Na een pittige bevalling konden we eindelijk ons meisje in onze armen sluiten. Door de heftigheid van de bevalling is met name die eerste periode een waas voor mij geweest. Verdaasd heb ik naar haar gekeken en plichtmatig gereageerd op vragen van de artsen in het ziekenhuis. Gelukkig mochten we snel naar huis. Eenmaal thuis, mede door de hormonen en de vermoeidheid, konden wij niet meer bedenken wat we moesten doen en waren we maar wat blij met onze kraamzorg. We werden dan ook snel naar bed gestuurd om te rusten. Heerlijk.... of toch niet?

Hoe vaak hoor of lees je niet dat vrouwen direct verliefheid zijn op hun kindje en direct op een roze wolk zitten. Eenmaal in bed met ons dochtertje in haar wiegje naast ons bed, begon ik me af te vragen hoe dit dan voelt. Ik had zeker direct na de bevalling positieve gevoelens voor mijn kind en moest ook huilen van geluk. Maar eenmaal thuis vond ik ook alles heel zwaar. Ik moest direct van alles voor mijn gevoel (achteraf vooral rusten en borstvoeding geven). Toen de kraamzorg 's avonds naar huis was werd onze dochter natuurlijk onrustig en was het soms moeilijk om haar te troosten of te voeden. De emotionele rollercoaster denderde voort: naast geluk en blijdschap, ook in toenemende mate ongerustheid over hoe we het deden. Ook kwam het besef dat dit nu voor altijd was. Van de verloskundige en ouders kregen wij te horen dat deze emotionele rollercoaster heel normaal was en dat het er allemaal bijhoorde, maar waarom had ik hier dan nooit eerder iemand over gehoord? 

Na ongeveer 3 dagen, toen de borstvoeding goed liep en we meer uitgerust waren, kwamen wij als ouders steeds meer op de zogeheten roze wolk; al zijn wij wel van mening dat 'de roze wolk' niet bestaat. Deze is voor iedereen anders. We konden volop genieten van ons gezinnetje en ons dochtertje. Ook vonden wij als ouders steeds meer onze draai en ritme. Fijn voor ons was dat ons dochtertje hier goed op reageerde en een vast ritme ook fijn vond. Inmiddels is onze dochter 8 weken oud en kunnen wij een leven zonder haar niet meer voorstellen. We genieten van alle momenten met haar en er zijn maar weinig momenten dat wij ons radeloos of machteloos voelen. Inmiddels snappen wij wat er bedoelt wordt met de roze wolk, maar het is helemaal niet raar als je hier niet direct op zit. Achteraf redenerend ook logisch, als je bedenkt wat er ineens allemaal gebeurd en veranderd is.