Onzekerheid tot aan jou geboorte..

Chronisch ziek en zwanger..

Dolgelukkig dat ik zwanger was, ik wilde jong moeder worden (ik 21 en papa 22)

In begin van de zwangerschap was ik al snel onzeker, ik heb ernstig allergisch astma en papa ook. Kon ik dit door geven aan mijn ongeboren kindje? is het gevaarlijk? Of maak ik me druk om helemaal niks? Ik wist niet wat ik moest denken, we zijn allebei voor onze longen onder behandeling in een academisch ziekenhuis.Omdat ik regelmatig een prednison of een antibiotica nodig had, werd ik medisch behandeld en regelmatig door een gynaecoloog gezien. Het was dus al vrij snel duidelijk dat ik in het ziekenhuis zou bevallen. Nog voor week 20 van mijn zwangerschap kreeg ik al wat extra echo's, de kleine werd goed in de gaten gehouden en dat nam al veel onzekerheid en stres weg. Dit was mijn eerste kindje.. de meeste ouders to be met een eerste kindje hebben stres en onzekerheid maar door mijn chronische ziekte maakte dit nog net even erger.

Week 20 van de zwangerschap wat was ik zenuwachtig net als ieder ander zwangere vrouw kreeg ik vandaag te horen wat mijn kindje zou worden.. een jongen of een meisje. Wilde ik dit weten? JA! Ik had ons kindje al vaker op de echo gezien maar dit was anders.. ik kreeg iets te horen waar ik al een tijdje over aan het gissen was. Mijn oma was jarig dus had ik haar en papa meegenomen naar de afspraak. EEN JONGEN! dolgelukkig was ik en heb zelfs even gehuild maar het maakte mij niet uit. Het enige wat ik wilde is dat hij gezond zou zijn.

Rond week 28 van mijn zwangerschap ging het erg achteruit met mijn longen, ik had veel medicatie nodig om te functioneren. Daarom kwam ik vanaf dat moment iedere 1-2 weken voor groei echo's gevolgd door een halfuurtje CTG bij de eerste groei echo werd al snel gemerkt dat het een erg klein baby zou worden. Maar dat maakte mij weer niet uit, zolang ik maar een gezond kindje zou krijgen. rond week 31-32 van mijn zwangerschap werd ik regelmatig een paar dagen opgenomen in het ziekenhuis met extreme benauwdheid klachten. Vanaf week 33 moest ik daarom om de dag terug naar het ziekenhuis voor CTG en 1x in de week voor een groei echo. Op dat moment had ik echt het gevoel alsof ik meer in het ziekenhuis leefden als er buiten. Met week 35 van de zwangerschap vond de gynaecoloog het beter als ik in het ziekenhuis zou blijven, omdat het erg vermoeiend was zo benauwd te zijn, ik kon niet goed genoeg voor mijzelf zorgen. Ik weigerde om te blijven, ik wilde zo graag mijn verjaardag/ babyshower vieren. Ik mocht op 1 voorwaarde naar huis, ik moest dagelijks terug komen voor CTG en dat deed ik. 

ondanks de extreme benauwdheid was het dan zover.. precies 36 weken zwanger een gezellige dag, mijn verjaardag-bayshower werd gevierd. 3 dagen ervoor was ik 22 geworden, er kwam veel visite en het was echt heel gezellig. de volgende ochtend kwam ik weer voor de dagelijkse CTG, deze was weer goed maar de gynaecoloog wilde mij toch echt opnemen en dus gaf ik nu maar toe, ik bleef en maar goed ook..

36+2 weken zwanger, ik raakte uitgeput want het ademen koste mij erg veel moeite en energie. De gynaecoloog vertelde mij dat we binnenkort de baby moesten halen via een inleiding dan zou ik met 36+5 weken een ballonnetje krijgen. De dagelijkse CTG werd doorzet als veiligheid voor de baby, gewoon een extra monitoring of alles nog steeds goed ging daar binnen. De volgende dag 36+3 kreeg ik dan mijn laatste (wekelijkse) echo. De afspraak kon gewoon doorgaan en kon ik toch lekker nog even naar de klein kijken. de zelfde ochtend werd ook 'papa' met een astma aanval in het ziekenhuis opgenomen. weliswaar op een andere afdeling maar wel in het zelfde ziekenhuis. Die zelfde avond werd ik nog zwakker en de gynaecoloog besloot de IC (intensive care) arts om raad te vragen en kwamen samen even met mij praten. Het was beter als ik die nacht op de IC overging om mij nog beter in de gaten te houden. Daar lag ik dan.. tussen ernstig zieke mensen en in dat opzicht ter vergelijking voelde ik me helemaal niet ziek, al was dit wel zo. Na 2 dagen en 36+5 weken zwanger ging ik terug naar de afdeling Gynaecologie. Deze avond kreeg ik gelijk een kraamsuite toegewezen en ik zou een ballonnetje krijgen. De verpleging en artsen hadden vernomen dat papa ook was opgenomen, dus er werd onderling overlegd want ik wilde nu niet meer alleen zijn en zeker niet tijdens de bevalling. Na het plaatsen van het ballonnetje werd papa met zijn bed op de kraamsuite gereden. Dit was de allereerste keer dat de verpleegkundige en artsen dit zo meemaakten maar ik was dankbaar. Had immers geen contact meer met mijn familie en nu was ik toch samen.

volgende ochtend was het ballonnetje eruit, onder toezicht van een verpleegkundige, verloskundige, gynaecoloog, longarts en een kinderarts mocht ik deze dag eindelijk mijn mooie kindje ontmoeten. De couveuse werd al snel op mijn kamer gezet, dichtbij omdat we wisten dat er een klein baby'tje geboren zou worden. Niemand kon voorspellen hoe hij het zou doen direct na de geboorte. De volgende uren waren erg intens nadat mijn vliezen werden gebroken, had ik al snel ontzettend erge rug weeën. Toen mijn ontsluiting niet zo snel meer ging werd ik aan een infuus met wee op wekkers gezet en snel gevolgd door een pomp met pijnstiller remifentanyl. Papa belde mijn moeder want misschien was dit toch het moment om de wrok uit het verleden los te laten en opnieuw te beginnen en blijkbaar dacht zij hier ook zo over, ze arriveerde snel nog werkkleding aan. Op het moment dat de ochtend middag dienst van de verpleging ging overdragen kreeg ik persweeën en nog geen 20 minuten later was daar uiteindelijk mijn mooie zoon Christiaan Milan(24-12-2015), 46 cm en 2270gram wat erg klein in voor een zwangerschap van 1 dag minder dan 37 weken. Na de standaard controle bleek mijn zoontje het erg goed te doen hij hoefde niet in een couveuse en de kinderarts was niet meer nodig. Christiaan mocht lekker in een wiegje bij mij naast het bed blijven.

Na de bevalling ging het zo snel ook weer goed met mij en papa werd eerste kerstdag uit het ziekenhuis ontslagen. Christiaan en ik mochten de ochtend van 2e kerstdag ook naar huis.  Alles is gelukkig goed afgelopen en nu konden we een gezin zijn!

Liefs Smurfimk.