Onze valentijsverrasing is er!!!

Na een hobbelende rit van 15minuten naar het ziekenhuis, wordt ik in een rolstoel gezet en naar boven gebracht, naar een van de verloskamers.

Terwijl de laatste dingen worden klaargezet voor de bevalling, ga ik nog even naar de wc. Daarna weer kijken hoever de ontsluiting is. Hoera 9,5cm. De verloskundige besluit meteen het laatste "randje" weg te duwen. Daarna krijg ik een katheter om te kijken of mijn blaas leeg is. Ondanks mijn protesten, dat mijn blaas leeg was. Ik laat nog liever 10x het infuus prikken, dan een katheter in een lege blaas zetten. God wat was dat pijnlijk. 

Terwijl ik en ons kleine wonder aan de toeters en bellen worden gelegd, zie ik vanuit mijn ooghoek dat Barry begint te knikkebollen in de stoel naast het bed. Hé, je gaat niet slapen zeg, je blijft maar mooi wakker, zeg ik nogal pissig (had hem al zo vaak gezegd dat hij zijn rust moet pakken, wat hij natuurlijk niet deed onder het mom van " we hebben nog even tijd")

Rond 4 uur kwamen dan eindelijk de persweeën, maar ze duurden te kort. Steeds maar 30sec en er zat te lang tussen. Ik was te veel gefocust op de hartmonitor die elke keer van mijn vinger gleed, maar die ik toch echt om moest houden.

Ik kreeg de keus: pompje tegen de pijn of weeën opwekkers. Toen ik zei: kom maar op met die weeën opwekkers, keek de verloskundige mij ook verwonderlijk aan, aangezien ik nogal verging van de pijn door de weeën. Voor mij was het meer de kwestie, dat kind gaat eruit en wel nu. Hoe ik al sinds de eerste wee zo kalm bleef is mij nogal een raadsel, normaal ben ik best een paniekzaaier. Terwijl ik aan de weeën opwekkers werd gezet, werd ik ook overgedragen aan de verloskundige en haar assistent in opleiding van het ziekenhuis zelf.

Toen de persweeën eindelijk in volle gang waren en ze gewoon letterlijk achter elkaar kwamen. Was het zo ver. Ik mocht persen. Na een uur kwamen ze erachter dat de kleine meid er wel beter voor was gaan liggen, maar nog steeds niet helemaal goed lag. Na nog bijna een uur proberen om het op eigen kracht te doen (ze kwam steeds een heel stuk het geboortekanaal in, maar schoot daarna bijna helemaal weer terug. Het was millimeter werk ondanks dat ik krachtig genoeg perste), besloten ze te overleggen met de gynaecoloog. Ik moest het nog een half uur proberen, dan zou hij komen helpen met de pomp.

Na bijna 10 min heb ik zeer kalm gezegd, dat ze hem nu moesten halen. Ik was volledig op. Was al ruim 15 uur bezig met weeën op te vangen. Chronisch slaaptekort door de bekkeninstabiliteit werkte ook niet mee. 

Mijn blik sprak blijkbaar boekdelen, want vanaf dat moment ging het snel. De gynaecoloog was er in een mum van tijd, het bed werd ingekort, pomp klaargezet en ik moest een poging doen om voor even niet te persen (zo goed als onmogelijk). Na 2x persen met de pomp, kwam om 18:33 ons kleine wondertje Roanne op de wereld. Voor mij golden alle clichés, ik was de meeste pijn op dat moment vergeten, vond en vind haar nog steeds het mooiste kindje wat er maar was. Ze was het mooiste cadeau wat Barry en ik elkaar konden geven en dat ook nog eens op Valentijnsdag.