Onze tweede zoon en broertje is er!

Zoals gezegd was ik op 28 december uitgerekend van onze tweede zoon en broertje voor onze oudste. Ik ging op 1 december met verlof en begon vanaf dat moment wat last van mijn bekken te krijgen. 
Zowel mijn man als ik waren nog jarig in december, dus met Sinterklaas daartussen, een drukke periode.

Vanwege het feit dat ik de vorige keer een keizersnede gehad heb, ging ik met 36 weken over naar een gynaecoloog. Bij de eerste ging ik 2 weken over tijd. Voor mijn eigen veiligheid hield ik mijzelf nu ook maar weer voor, dat ik ongetwijfeld over tijd zou gaan. Kon het alleen maar meevallen als dat niet zo was.

Bij de eerste afspraak gaf de gynaecoloog dat ze vanaf 38 weken zouden kijken of ik inleidbaar was. Indien dit zo was (dan moest de baarmoedermond verweekt zijn) dan zouden ze me gaan inleiden. In verband met de feestdagen voor de deur zou dit planning-technisch hen ook goed uitkomen. 

Woensdag 17 december hadden wij weer een afspraak in het ziekenhuis. 38 weken en 3 dagen was ik zwanger. En wat ikzelf totaal niet had verwacht gebeurde: de gynaecoloog vroeg: 'wanneer wil je bevallen, morgen of overmorgen?'. Ik was helemaal perplex. Dit had ik nooit verwacht. 
Overmorgen dan maar, op een vrijdag, vlak voor het weekend. Qua verjaardagen in de familie kwam dit ook het mooist uit.

Dus hadden we nog een dagje om 'afscheid' te nemen van het zwanger zijn. Het zou tenslotte toch de 2e en tevens laatste keer zijn dat we zwanger waren. We konden zo nog de laatste dingen in huis doen en ons voorbereiden op de bevalling.

Vrijdagmorgen mochten wij ons melden in het ziekenhuis en werd ik gekoppeld aan het infuus en werden mijn vliezen gebroken. Ik had 3 cm ontsluiting, een mooi begin dacht ik...

Rond de middag namen de weeën al in hevigheid toe en rond een uur of 2 in de middag vond ik het niet echt grappig meer. Ik wist nog van de eerste bevalling dat ik achteraf vond dat ik best eerder om een ruggeprik had mogen vragen. Er werd eerst gekeken hoever de ontsluiting gevorderd was. Helaas nog steeds maar 3 cm, dus zeker een ruggenprik. Dit ging ik niet volhouden. En wat was ik teleurgesteld. Dit kon nog wel even duren. Ondertussen was het half 3 in de middag voordat de ruggenprik erin ging. Rond 3 uur had ik het idee dat het wat ging werken. Echt helemaal verdwenen de weeën en daarmee de pijn niet. Ik kreeg zelfs al een beetje aandrang.... om 5 uur had ik serieuze aandrang en ook al volledige ontsluiting! Ik mocht nog niet persen, omdat de gynaecoloog nog geen tijd had. Maar een beetje meedrukken mocht al wel. Uiteindelijk mocht ik pas iets voor half 6 gaan persen. 

Wat duurde het voor mijn gevoel lang en ik verloor totaal de moed en het gevoel dat ik het ditmaal wel zelf kon doen. Ik had totaal geen vertrouwen in mijzelf. Ik herbeleefde de eerste bevalling volledig, die ondanks 10 cm ontsluiting en een uur persen, toch op een keizersnede uitliep. Ik had al helemaal in mijn hoofd zitten, dat het nu ook zo zou gaan.
Dankzij de verpleegkundige en de clinisch verloskundige en mijn man, die mij op alle mogelijke manieren moed inpraatten, kreeg ik toch weer wat meer hoop en heb ik de tanden op elkaar gezet. Met gelukkig eindelijk wat hulp van de gynaecoloog (vacuümpomp), werd dan om 18.15 onze tweede zoon Jesse geboren! Ik mocht hem zelf aanpakken, zo bijzonder!

Heerlijk heeft hij het eerste uur bij mij gelegen, terwijl mijn man de navelstreng doorknipte, de placenta geboren werd en ik daarna werd gehecht. 
Ik vond het erg heftig en zeker op het einde met de vacuümpomp ook zeker niet prettig meer, maar ben toch super blij en super trots dat ik hem toch helemaal zelf op de wereld heb gezet. Dat wilde ik zelf heel erg graag.
Onze zoon was een flinkert van ruim 4200 gram en dat kon ik de dagen daarna goed merken.

De eerste dagen had ik niet het idee dat een natuurlijke bevalling zoveel beter was, dan de keizersnede. Nu; 5 weken na de bevalling, denk ik daar wel anders over. Het herstel gaat inderdaad een stuk sneller. 
Jesse is een heerlijk mannetje, die groeit als een beer. De borstvoeding loopt goed en zijn grote broer is zo trots als een aap! Net als wijzelf uiteraard.

De jongens lijken sprekend op elkaar, we hebben natuurlijk ook geen vergelijkingsmateriaal en ik zie dus alleen maar gelijkenissen met mijzelf en met zijn broer. Heel bijzonder om een jongensgezin te zijn, waarbij de jongens toch als 100% broers opgroeien. 

We hebben nog rietjes gereserveerd bij de spermabank, maar die derde gaat er niet komen, de reservering zullen we dan ook beëindigen aan het einde van deze reserveringsperiode.

Ik kan er nu al van genieten hoe het straks gaat, vandaag heeft het flink gesneeuwd. Over een aantal jaren zullen de  jongens samen naar buiten gaan en ravotten, sneeuwpoppen maken en met de slee rond gaan.....
Ook zullen ze samen hutten bouwen en net als alle broers/zussen ook ruzie maken.....
Mijn gezin is gelukkig compleet en dat kon ik jaren geleden niet zo bedenken. Mooi dat er zoveel mogelijk is in dit land en dat wij daar gebruik van hebben kunnen maken.. Wij zijn dankbare en gelukkige mensen.
En hopen voor iedereen met een kinderwens dat die in vervulling mag komen! Wij gunnen dit geluk iedereen.