Onze eerste ontmoeting

18 juni 2015 om 8:00 werden we in het ziekenhuis verwacht. Eerst hebben we ome Jeffrey nog opgehaald in Renkum. Toen tante Simone bij ons thuis, want ze was blijven logeren mocht mama de nacht niet goed doorkomen. Maar wonderbaarlijk genoeg had ik de hele nacht geslapen!

Daar gingen we dan met zijn viertjes. Verloskamer 6. Om 8.30 hebben ze mijn vliezen gebroken en het infuus geprikt. Om 9:00 lag ik aan de wee opwekkers. Het ging allemaal prima, ik las nog een beetje mee in de groepsapp op Whatsapp terwijl de harde buiken overgingen in weeën. Ze waren goed op te vangen. Maar toen ze eenmaal de verhoging inzette, ben ik even onder de douche gegaan samen met papa. Het zou inmiddels 13.15 zijn geweest. Onder de douche werd ik niet lekker, ik kwam in een weeënstorm terecht. En daar waar ik eerst nog complimentjes kreeg van de verpleegkundigen dat ik de weeën zo goed op kon vangen, heb ik ze nu gesmeekt om een ruggenprik. (Wat ik ook absoluut niet wilde) Eerst maar even toucheren. 3 cm ontsluiting was de laatste constatering, dus ik was benieuwd. Ik zag de gynaecoloog kijken naar haar assistent en vervolgens naar mij terwijl ik een wee probeerde weg te puffen. "Mevrouw, die ruggenprik gaat em niet meer worden, 9 cm, we gaan zo persen." Het enigste wat ik dacht was nee dit kan niet. Binnen 3 kwartier van 3 cm naar 9 cm. Voor dat ik het wist lag ik te persen. Normaal, op mn zij.. alles geprobeerd, maar het lukte niet. Ergens vaag op de achtergrond hoorde ik de woorden "We gaan u even helpen met de vacuümpomp" en "Kelly, blijf je wel bij ons?" en "We moeten knippen". Maar ik was lekker in mn eigen wereldje en dat was maar goed ook. "Nog twee keer persen en hij is er" Die woorden drongen heel goed tot me door, ook al kwamen ze van heel ver weg.

En om 14.35 werd hij op mn buik gelegd. 50 cm en 3640 gram. Iedereen om me heen was in tranen, en het enigste wat ik kon denken was: "Wat is er gebeurd?" Zo onwerkelijk, maar zo mooi..