Onze 8e telg

Oh wat is het al een tijd geleden dat ik wat gepost heb. Een paar weken terug een heel verhaal geschreven en ploep! Per ongeluk weg! Ik had niet de moed op dat moment meer om opnieuw te beginnen.

Maar here I am again! 

Afgelopen 25 mei is onze Donny geboren. Een thuisbevalling weer zoals ik gehoopt had want die gingen nu eenmaal bij mij veel soepeler dan in het ziekenhuis. Toch?!

Ik was 1 dag overtijd, stond op met krampen en bloedverlies. Gelukkig is het weekend dacht ik nog want hey dan hadden we overdag oppas voor alle andere kindjes. Gelukkig had ze er al een beetje op gerekend dus de kleintjes werden opgehaald. Onze oudste van 16 bleef thuis. Want :”mam, ik blijf wel hier, misschien kan ik jullie ergens mee helpen als dat nodig is” de schat ❤️

De verloskundige kwam even checken meteen omdat als het begint bij mij het vaak erg snel gaat. Ik zat op een 3 cm en de weeen bleven maar een beetje ‘hangen’.

Ze vroeg wat ik wilde. Het afwachten of doorprikken. Ja hallo, ze zijn nu bij de oppas, prik alsjeblieft door die handel dacht ik. Zogezegd zo gedaan... niet dus.

Blaas even op je hand. Ik kom er niet bij. Oh shoot het zit te strak om zijn hoofdje. Kuch eens even. Kuch nog eens. Nee het gaat niet zo. We moeten even wachten op een goede harde buik. Maar die bleven ineens weg door alle poespas. Na een beetje grappen en grollen voelde ik het nu moest het gebeuren en ja hoor! Prik!

Gelukt. Nu afwachten. De verloskundige had nog wat bezoekjes te doen maar ze zou in de buurt blijven. “Ga maar, je hoort me wel over een kwartier grapte ik”

De weeen voelde ik aankomen al toen ze net vertrok, mijn man en ik keken elkaar aan. Al een aantal keren dit meegemaakt maar hoe bijzonder blijft dit. De verloskundige was weg en ik zat toen op de rand van ons bed. De verloskundige kwam terug en ik zat nog steeds op de rand van ons bed. De weeen kwamen zo snel ineens goed opzetten dat we haar dus inderdaad na een kwartier hebben gebeld. Ik voelde al een enorme druk. Ze kwam er zo snel mogelijk aan en zou de kraamzorg ook alvast bellen. 

Ontsluiting vorderde goed , toen de verloskundige er was zat ik op 6 cm. 3 cm in een kwartier, ik tekende ervoor!

En zo ging het. Ik voelde de persweeen komen en mocht rustig aan mee gaan doen. Maar dat ging toch even anders dan de vorige keren! Voor mijn gevoel duurde het uren! En wat deed het zeer! Het voelde vreemd de baby lag niet zoals het hoort. Ik kreeg mijn benen niet omhoog, alsof hij er voor lag. De verloskundige echter voelde mee en de ontsluiting was prima maar voelde verder nog geen baby. De baby lag er volgens haar goed voor , niet dwars. Dus persen. ! Nou. Vanuit mijn tenen! 

“Hij moet van zolder komen “ zegt ze. Nou hop die flisotrap uitklappen dan want dit was echt niet meer grappig! Uiteindelijk voelde ik het wat branden en ze zegt, ik zie een mooi koppie haar! Kijk dat geeft mama moed! Nog een keer persen zegt ze en dan is het hoofdje geboren.. maar waarom ging dat toch met zoveel meer moeite ? De afspraak was dat papa de baby ter wereld weer zou helpen maar die durfde het dit keer eigenlijk niet aan 

Hij had mij nog nooit zo gezien, ik raakte ook ineens redelijk in paniek. Maar ineens , na alles gegeven te hebben kwam daar onze Donny ter wereld. Voor de turnsters onder ons, met een dubbele schroef!

Onze kleine man bleek een sterrenkijker te zijn. Dus ik voelde het goed, hij lag anders. Daarom ging het niet zoals ik gewend was van de anderen. Tijdens de geboorte besloot meneer zich halverwege goed te draaien. 

Echt! Niet vijf minuten ervoor. Niet daarna. Nee tijdens! Geloof me. Auw! 

Maar hij was er! Gezond en prachtig ! Hij is morgen 12 weken alweer en is mooi opgedroogd. Lijkt niet meer op een aardappel, de gesprongen adertjes bij zijn oogjes zijn allemaal weg, het is een plaatje ❤️

Na een vlotte bevalling van 2 uur , die uuuuuren leek te duren, mochten wij onze 8e spruit vasthouden, knuffelen, ruiken. Wat een heerlijkheid.