Snap
  • Bevallingsverhalen
  • weeen
  • #bevallen

Onvoorbereid bevallen

𝐁𝐞𝐯𝐚𝐥𝐥𝐞𝐧

Dat doet elke moeder! En ik had nog nooit gehoord dat het fout was afgelopen. Dus waarom bij mij wel? Het is toch de natuur? Dat doe ik wel even...

Fout! Echt hartstikke fout... Waarom ik zo naïef was? Misschien omdat ik jong en onwetend was. 20 jaar oud en ik begon ongepland samen met Jordy aan het toekomstige ouderschap!

Totaal onvoorbereid ging ik mijn bevalling te gemoed. De verloskundige gaf mij wat papieren zodat ik mezelf kon inlezen voor de bevalling. Dit deed ik wel. Maar mijn beeld op bevallen veranderde niet.

20 maart 2019 om 02:50 werd ik wakker van gerommel in mijn buik. Ik was die dag pas 38 weken en 5 dagen zwanger. Dus ik had nooit gedacht dat ik toe al zou gaan bevallen. Na dat het rommel in mijn buik stopte sloot ik mijn ogen weer om te kunnen slapen. Ik voelde een knakje in mijn buik. Alsof er een tak doormidden brak. Ik schrok en sprong uit bed. Allemaal warm vocht liep langs mijn benen. Ik roep naar Jordy dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren. Hij zei dat ’t het wel zeker wist. Lachend en vol zeenuwen stapte ik onder de douche om mezelf even op te frissen. Het vruchtwater was mooie licht roze. Toen ik onder de douche stond besefte ik me pas dat de bevalling zou gaan beginnen. Shit, dacht ik gauw er onderuit. Dan kan ik nog een wasje draaien voordat de baby komt!

Rond 03:20 zei Jordy tegen mij dat het beter was dat we nog even gingen slapen. Ik had nog geen weeën dus ik stemde mee in. Ik had mijn hoofd nog amper op mijn kussen gelegd en ik voelde een golf pijn door mijn buik spoelen. Ik schrok! Zouden dit dat de weeën zijn? Al snel volgde een tweede golf van pijn. Ja hoor, ik wist het zeker. Dit zijn weeën. Elke wee werd sterker en pijnlijker. Ik besloot uit bed te gaan om benden bij Livv (onze hond) te gaan zitten voor wat afleiding. Jordy ging mee naar beneden. Toen we de weeën gingen timen zat er een mooie lijn van 3 minuten rust met 1 minuut lang een heftige wee. Ik hielt de pijn niet meer. Ik werd super zenuwachtig en misselijk. Al gauw besloten we de verloskundige te bellen. Om 04:50 kwam zij aan. Ze ging mij gelijk controleren en naar het hartje van de baby luisteren. Ik had al 4cm ontsluiting. De pijn was heftig, vermoeid en ik was super misselijk. Ik dacht van de zeenuwen, nu besef ik me dat dit de hormonen waren! Haha

We besloten gezamenlijk naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. Ik vroeg om een ruggenprik. Ander manieren had ik nooit over na gedacht.

De arts werd erbij geroepen voor het zetten. Ik kreeg een epidurale ruggenprik. Het zetten gebeurde in een wee. Ik heb niks meegekregen van de prik gelukkig. Ook hier was ik totaal niet bang voor.

Bij 9cm ontsluiting werd de prik minder sterk gezet zodat ik de weeën weer kon voelen en strak goed kon mee persen. Al gauw had ik een zwaar gevoel daar benden... Ik riep de verloskundige en zei vertelde dat ik mocht gaan persen.

Wat een verschrikking was dit. Voor mijn gevoel lukte het niet, paste het niet, en ging dit mij nooit lukken. 1 ding wist ik zeker... Geen schaar & geen vacuümpomp! Dus hoop, ik praten mezelf wat moet in en toen lukte het. Het hoofdje werd geboren en al snel het hele lijfje.

Moe, uitgeput, en opgelucht dat het me gelukt was. Achteraf heb ik me verschrikkelijk verkeken op de weeën, de pijn en de energie die het je allemaal kost tijdens een bevalling. Maar gelukkig werd Nathan Kok om 11:50 geboren in het ziekenhuis.