Snap
  • Bevallingsverhalen
  • post

Ontzwangeren met bloed, zweet en tranen

Ik ben single en moeder van een tweeling. Deze voed ik samen met een homostel in co-ouderschap op. Mijn bevalling heeft in totaal 28 uur geduurd en uiteindelijk zijn de kinderen met een keizersnede gehaald. Ik vertel vol verwondering over het “ontzwangeren”.

Niemand heeft mij verteld dat ik twee dagen na de bevalling als een bejaarde achter een rolstoel zou lopen. Of dat ik nog 6 weken met maandverband rond moet lopen en seks, zwemmen of het nemen van een bad uit den boze zijn. En hoe neem je afscheid van je navel die zich wellicht nooit meer zo opvallend aan je zal tonen? Niemand heeft mij hier ooit op voorbereid. En dat terwijl deze fase net zo bijzonder is als de zwangerschap. Is het niet boeiend dat je lichaam weet dat je bevallen bent en zich voorbereid op het "normale leven"? Hoe bizar.

MET BLOED Het ontzwangeren zette zich in met het verlies van een hoop bloed, alom aanwezige pijn, slapheid en lamlendigheid. En dat terwijl ik me vooraf alleen maar druk gemaakt had over mijn buik die er als een plumpudding uit zal zien. Op de een of andere manier had ik nog niet stilgestaan bij het feit dat er wel iets meer komt kijken bij “ontzwangeren”. Want die eerste twee dagen, is je buik wel het laatste waar je aan denkt. Je bent al blij als je zelfstandig kan zitten in je bed. Laat staan om zelfstandig uit bed te komen of naar het toilet te gaan. Nee, geen haar op je hoofd die dan denkt aan die buik die je nog weg moet trainen. Je bent meer bezig met het doorlek-zeiltje dat irritant aan je kont blijft plakken als je beweegt. Tja, want die eerste weken verlies je nog een hoop bloed. Het is een vreemde gewaarwording, maar ook mooi om te beseffen dat je lichaam zichzelf aan het schoonmaken is. Het lichaam heeft daar wel een hoop tijd voor nodig, maar ik ben echt verbaasd hoe zij weet dat het tijd is om bloed af te laten vloeien. Minder fijn is het dat dit betekent dat het zeiltje meerdere keren per dag verschoond moet worden. En wat doet dat een pijn! Het prikken bij de hechting is zelfs na enkele dagen nog ondraaglijk als ik naar het toilet wil lopen om mij te verschonen.

ZWEET En ook mijn hormoonhuishouding moet er aan geloven. Alles moet weer gereset worden. Ik ervaar dit ’s morgens als ik wakker word. Drijvend in het zweet doe ik iedere ochtend langzaam mijn ogen open. Ik kan me voorstellen dat de overgang zo ongeveer moet voelen. In dit geval ben ik blij dat er geen man naast me ligt die dit klam geworden bed met mij moet delen. Dat is dan weer een voordeel.

TRANEN De eerste dagen zijn een emotionele roller coaster. De tranen komen te pas en te onpas. Soms zijn het tranen van geluk en soms van verdriet. En soms zonder dat ik kan benoemen welke emotie de oorzaak van de tranen is. Deze tranen gaan soms gepaard met die ondraaglijke pijn. Met name als de pappa’s een goede grap maken. En dat kunnen ze! Ik hoor mezelf regelmatig roepen: “maak niet van die goede grappen!” Het is eigenlijk een heerlijke periode, waarin ik samen met de pappa’s zowel heel veel verdriet, vreugde en ongelooflijk veel lol deel.

En toch, ondanks al dat klagen over kwaaltjes die bij het ontzwangeren horen, ben ik echt verbaasd hoe wonderlijk de natuur haar werk doet. Hoewel ik nog steeds een buikje heb, zouden mensen niet direct denken dat ik zwanger ben. Wellicht denken ze alleen dat ik weer eens naar de sportschool zou moeten... Wel heb ik nu nog steeds last van "lekkage", word ik met zweet 's morgens wakker en heb ik af en toe nog een heerlijke emotionele huilbui. Verder prijkt er nog een mooie verticale pigmentlijn op mijn buik. Zal die ooit nog weggegaan? En dan natuurlijk nog een mooi litteken van mijn keizersnede. Deze zie je wel, maar het lijkt net een afdruk van een onderbroek die iets te strak heeft gezeten. Dat hebben ze mooi gedaan. Volgens mij hoef ik me daar niet voor te schamen als t me ooit gegund is om weer met een mooie man naar bed te gaan. Ik voel me zelfs een beetje trots dat ik zo'n "oorlogslitteken" heb van de gebeurtenis waar ik het meest trots op ben in mijn leven.

9 jaar geleden

Dat "oorlogslitteken" (ik noem het de liefdeskus van mijn zoontje) trekt wel verder weg, ik ben 17 maanden verder en moet zoeken als ik het wil vinden. Ze kunnen het inderdaad heel mooi wegwerken en precies op de haarlijn/bikinilijn plaatsen. Het is niet zo gek dat je zo weinig kan, je hebt wel een grote operatie gehad en echt het komt wel goed. Soms heb ik nog een beetje jeuk ook inwendig en als mijn zoontje op het litteken staat voel ik dat heel af en toe. Nu voelt het nog naar bij je en doet het echt pijn maar met de tijd wordt het wel minder. Je hebt wel gekozen voor een hele bijzondere ouderschap relatie met de vaders van je kinderen. Heel veel succes met ontzwangeren en doe rustig aan, je mag niet voor niks minstens 6 weken niet zwaar tillen en wees voorzichtig met de sportschool. Gelukkig heb je de vaders nog die een hoop mogen doen. Je hebt er 2 en die heb je niet voor niets hoor. ;)

10 jaar geleden

Gefeliciteerd met het op de wereld zetten van de tweeling!! Succes met ontzwangeren, negen maanden op, negen maanden af zeggen ze wel. Ik ben af en toe nog wel een jankbek merk ik zelf!! Terwijl ik dat eigenlijk niet echt ben. Het wordt wel minder!! Dus wees gerust!! :) :)

10 jaar geleden

mooi geschreven en heel herkenbaar!

10 jaar geleden

hoe herkenbaar! helaas hier nog 'de streep' 5 maanden na mijn zwangerschap van mijn tweede. Terwijl ik hem ook had bij mijn eerste en hij toen ook is weggegaan, maar wanneer???