Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Verlies
  • dromen
  • vroeggeboorte
  • Stilgeboren

Ons welkom werd een afscheid

Hoe dromen nachtmerries worden

Al als heel jong meisje wist ik wat ik later wilde worden, moeder. Wat ik verder voor werk zou willen doen maakte mij eigenlijk niet zoveel uit. De zorg voor mijn poppen neem ik uiterst serieus, tot het moment dat ik naar de middelbare school ga. Daar ruil ik al snel mijn poppen in voor make-up, veel te grote oorbellen en tijgerprint hakken. 16 jaar ben ik wanneer ik stiekem met mijn zus mee ga naar de kroeg. Een of andere eikel daar loopt mij omver. Lang verhaal kort: Een paar weken later heb ik verkering met hem. Het was toen 2008, eind deze maand zijn we 12 jaar samen.

Ik ben na het mbo gelijk aan het werk gegaan, in de kinderopvang. Verder leren had ik best gekund, maar school is niet zo aan mij besteed. Ik ben liever bezig. In 2015 ga ik samenwonen met mijn vriend. Op 16-06-2017 wordt ons grootste geluk, mijn dochter Olivia, geboren. Al snel ben ik er zeker van dat mijn wens voor een groot gezin nog niet weg is. Dan moeten we wel even verhuizen, want met alleen Olivia al wordt ons appartementje toch echt te klein. Dus we verhuizen, naar 2 straten verderop. Een huis met een tuin, een fijn gezin, wat een geluk!

De dag voor Pasen, 23 maart 2019, komen wij erachter dat er nog meer geluk onderweg is! Het duurt niet heel lang voor ik het niet meer geheim kan houden. Man wat was ik misselijk! Ook kreeg ik met 7 weken mijn broeken al niet meer dicht, waar ik bij Olivia met 20 weken pas een beetje buik begon te krijgen.

Altijd heb ik grapjes gemaakt dat ik ooit zwanger zou raken van een tweeling, dus toen de verloskundige tijdens de eerste echo zei: “Kijk, hier zit er nog één!”, kon ik niet anders dan heel hard lachen. Ik vond het ook wel heel spannend. Twee kindjes in mijn buik, eeneiig, dat kon ze heel duidelijk zien. Hoe gaan we dat doen? Alles dubbel aanschaffen, toch een nieuwe kinderwagen, mijn werk…. Eigenlijk vooral praktische zaken. Verder is de glimlach niet meer van mijn gezicht te slaan. Ik ben straks gewoon mama van drie kinderen, dit is mijn droom!

We komen er al vlot achter dat een tweelingzwangerschap enorm veel controles met zich meebrengt. Ook vind ik de afspraken in het ziekenhuis best wel beladen. Er wordt continu gesproken over de risico’s van een monochoriale zwangerschap. Onze jongens zaten wel beide in een eigen vruchtzakje, maar deelden de placenta. Voor alsnog zijn er geen zorgen. Bij iedere controle doen ze het goed. We genieten nog onwijs van een vakantie bij mijn Opa en Oma in Zuid-Frankrijk, als bij terugkomst de zorgen toch groter worden.

Tijdens de twintig weken echo blijkt dat één van onze jongens veel minder vruchtwater heeft dan de ander. Om de dag pendelen we heen en weer naar het ziekenhuis voor een echo. De situatie blijft stabiel en de jongens doen het goed. Op woensdag wordt besloten dat we die vrijdag wel terug mogen naar ons eigen ziekenhuis. Dat hadden we nooit moeten doen. Er vindt geen overdracht naar mijn gynaecoloog plaats, dus zij blijkt van niets op de hoogte wanneer we die vrijdag bij haar komen.

De echo was goed. Het tussenvlies was niet goed te zien, maar dat kon aan de apparatuur liggen. Ook geef ik aan dat ik een beetje een verzakt gevoel heb van onderen. Bekkenklachten was het antwoord.

Was het toen al mis? Hadden we nog kansen gehad als we die vrijdagmiddag wisten wat er aan ging komen?

Die nacht braken mijn vliezen en op zaterdag 17 augustus werd, na een zwangerschap van 21 weken en 2 dagen, Mason en Jake geboren. Zo gewenst, zo geliefd, zo gemist. Ons welkom werd een afscheid.

4 jaar geleden

Wat verdrietig zeg, heel veel sterkte 💪

4 jaar geleden

Dag lieverd ik zit je verhaal te lezen met tranen over mijn wangen mijn zoontje is ook op 17-8-2019 geboren na een zwangerschap van 29+5 na een spontane baarmoederruptuur 😭 ook ik ben op de vrijdag speciaal extra op controle geweest vanwege geen goed gevoel en alles was goed dus terug naar huis gestuurd en op vrijdagnacht kreeg ik ineens h*lse pijn. ze hebben mij totaal niet serieus genomen omdat bij ons eerste meisje mijn vliezen zijn gebroken op 28+4 en 28+6 is ons meisje geboren na een spoedkeizersnede. Ik zou bij een volgende zwangerschap beter in de gaten gehouden worden wat dus niet is gebeurd met alle gevolgen van dien en het grootste meest vreselijke in ons leven gebeurd en we onze zoon en broertje kwijt geraakt zijn 😭😭 zo een groot gemis 😭 ook voor jullie heel veel sterkte!

4 jaar geleden

Vreselijk 😭 heel veel sterkte voor jullie

4 jaar geleden

Heel veel sterkte