Ons verhaal achter jouw paarse bootje

Toen ik bijna 3 jaar geleden met 41 weken op controle ging bij de verloskundige, bleek er iets niet helemaal goed te zijn met het hartje van ons meisje. Er werd overlegd met de gynaecoloog en ik mocht komen voor een echo en een verder plan. Dit gebeurde natuurlijk net op die ene dag dat Sander ziek thuis was, zal je ook altijd zien..

En al zijn we ontzettend nuchter, dit was toch wel even schrikken. Het zou toch niet zo zijn dat we ons meisje zouden verliezen? Dus op naar het ziekenhuis, en gelukkig bleek daar al snel dat het in ieder geval niks levensbedreigends was. Onze baby had een extra hartslag, wat vaker voorkwam omdat het hartje nog niet ‘rijp’ was. En dat kon allemaal best zo zijn, maar op dat moment wilde ik maar 1 ding en dat is dat ze zo snel mogelijk geboren zou worden.

Gelukkig werd ik ingeleid en 1 dag later was ze daar dan. Onze Jessie. Lekker verfrommeld maar levend en wel. Waar ik me bij Lauri nog afvroeg of ze een mooie baby was, net nadat ze was geboren, vond ik dat bij Jessie dus totaal niet belangrijk. De kinderarts kwam langs en merkte dat haar hartje nog steeds die extra hartslag had, dus mochten we nog een nachtje op de kinderafdeling blijven. Vol met plakkers en draadjes, maar ze lag wel naast mij en ik kon en mocht haar oppakken en vasthouden. Uren heb ik die nacht naar haar gekeken.

Gelukkig mochten we de volgende dag naar huis, nog steeds met extra hartslag maar verder ging alles prima. Na een paar weken werd in het ziekenhuis opnieuw een hartfilmpje gemaakt. Daar lag mijn kleine baby, en wat vond ze het vervelend. Er stonden 4 verpleegkundige om haar heen, en 1 van hen zei: ‘Kom er maar even bij en leg je hand maar op haar lijfje, daar word ze vast rustig van.’ En ja hoor, ze keek me met grote ogen aan en stopte met huilen. Na al die tijd is dit moment nog steeds 1 van de meest indrukwekkende mama-momentjes. Wat vond ik het bijzonder dat ze zo liet merken dat ze wist dat ik er was.

Toen ze weer aangekleed was, kreeg ze een paars bootje. ‘Het ziet er prima uit hoor. Hopelijk kan ze hier over een tijdje lekker mee spelen.’ zei een verpleegkundige.

En nu, 3 jaar later & al een hele poos zonder extra hartslag, speelt ze er nog steeds regelmatig mee. ‘Deze is van mij hè mama..’ zegt ze dan. Natuurlijk denk ik dan dat dit komt omdat ze voelt dat deze bij haar hoort. Lekker sentimenteel! 😅 Het lijkt me waarschijnlijker dat ze zich dit bootje heeft toegeëigend, net zoals ze dit bij zo’n beetje alles doet met wat ze in haar handen krijgt (zie het andere bootje op de foto...). Maar het maakt ook verder niet uit, je begrijpt dat ik gewoon vasthoud aan mijn eerste gedachte! 😉