Snap
  • Bevallingsverhalen

Ons meisje deed niets...

Na een ontzettende kl*te zwangerschap volgde een helse bevalling ...

Na een zwangerschap van 37 weken werd ik opgenomen voor inleiding. De laatste 17 weken was afzien met alle kwalen die ik had en ik zag de inleiding dus ook echt als een verlossing. Ik wist dat het heftig kon worden maar hey, ... Dit ging geen 17 weken duren ;-)

Nadat er de eerste keer gel was aangebracht kreeg ik direct krampen en al snel was er geen houden meer aan. Ik kreeg volop weeën en dacht dat dit alleen maar goed kon zijn. Toen er na een uur of 7 werd gecontroleerd bleek ik een kleine 2cm te hebben. Grote teleurstelling dus. Opnieuw gel en de weeën bleven maar komen. Ik kon bijna niet meer ademhalen, zo zeer deed het.

Meerdere malen vroeg ik om pijnstilling maar dit werd geweigerd. Uiteindelijk voor de nacht wel pethidine gekregen voor de scherpe randjes, dit met weinig succes. 

In de ochtend begon ik te braken en ik had eerder gelezen dat dit er wel eens op kon duiden dat de bevalling echt zou doorzetten. Echter bij controle nog steeds 2 cm. Inmiddels dus ruim 23uur weeën, waarvan 20uur bijna niet uit te houden. Ik zeg bijna omdat ik het heb overleefd. Daar dacht ik toen anders over ;-)

Opnieuw gel en in de overlevingsmodus. Begeleiding, medeleven en informatie vanuit het ziekenhuis was echt bagger. Ik lag inmiddels al zo'n 33uur op een 4 persoonszaal waarvan 30uur met helse weeën/weeënstorm.

Ik heb echt tot huilend aan toe om pijnstilling gevraagd en smeekte, nog net niet op mijn knieën omdat ik dat niet kon, om een ruggenprik.  Deze werd geweigerd omdat ik op 2cm bleef hangen en ze deze pas volgens het toen geldende protocol bij 3cm pas konden geven. Ik kreeg ter compensatie een "snufje" pethidine wat uiteraard niets uithaalde. 

Ik raakte meer en meer uitgeput en het was frustrerend om te zien dat de een na de ander van zaal richting de verloskamers ging omdat het bij hun wel doorzette.

Ik had mijn vriend naar huis gestuurd met de opdracht dat hij moest gaan uitrusten want misschien zette het vannacht wel door. Hij wilde niet maar hij moest van me. Dit was rond 18.30uur. 

Om 19.42uur leek het alsof de kleine meid schopte en direct was alles nat. Mijn vliezen waren spontaan gebroken! met mijn ene hand drukte ik op de bel en met de andere appte ik mijn vriend dat hij terug moest komen. Ik wilde hem naast mijn bed hebben want de pijn was zo heftig!  Binnen een paar minuten stond de gyn naast mijn bed. De verpleegkundige had haar gewaarschuwd en ze liep toevallig op afdeling. Bij controle bleek ik 3cm te hebben. Halleluja!! Verloskamer en ruggenprik, ik kom eraan! Om 19.55uur lag ik op de verloskamer en er moest nog een  keer gecontroleerd worden of ik daadwerkelijk 3cm had voor de ruggenprik. De gyn keek op en vertelde mij dat ik ruim 9.5cm had! Ze was nog niet uitgesproken of ik kreeg persdrang. Ohhhh heerlijk was dat! Iedere keer dat ik perste had ik geen pijn! Mijn vriend was inmiddels ook binnen gelukkig. 

Al snel was er paniek in de tent, het ging niet goed met ons meisje. Ik moest op mijn zij liggen, er werd een infuus geprikt en ineens werd er geroepen dat ze NU geboren moest worden. Toen het hoofdje werd geboren bleek de navelstreng er 3x omheen te zitten. De gyn heeft deze doorgeknipt anders kon ze niet verder geboren worden. Ze moest er echt uit maar het lukte niet. Een arts assistent en verpleegkundige klommen op mijn bed en zijn op mijn buik gaan duwen en uiteindelijk heeft de gyn haar er letterlijk en figuurlijk uitgetrokken... 

Ons meisje deed niets. Ze ademde niet, was slap, huilde niet en haar kleur was blauw/paars met pikzwarte lippen. Dit beeld staat op mijn netvlies gebrand. 

Ik begon te huilen en gilde dat ze het niet deed. Binnen 5sec lag ze op de reanimatiekamer. (Ze bleek alleen een zwakke hartslag van 40slagen per minuut te hebben is ons later verteld )

Daar lig je dan helemaal van de kaart en ze zijn in een andere kamer druk bezig met je kind. Ik heb denk ik wel 50x in 3 minuten gevraagd hoe het met haar ging maar niemand antwoordde. Ondertussen werd de placenta geboren mbv een prik in mijn been.  

De arts ass zei dat ze mijn knip ging hechten en ineens was er weer paniek in de tent. Er werd geroepen dat ze een spuiter hadden, dat er een operatiekamer geregeld moest worden en de anesthesie op de hoogte gebracht moest worden. 

Rennend over de gang richting ok. De anesthesie medewerkers stonden mij al op te wachten en ik werd zo in mijn vieze bevalkleding een ok opgereden. Toen ik onder narcose ging wist ik niet of mijn meisje het inmiddels al deed en toen ik wakker werd idem. Ik lag aan allemaal slangetjes en snoertjes maar wat er met mij aan de hand was was totaal niet belangrijk en ik  vroeg er ook niet naar. Mijn meisje was belangrijker.

Godzijdank bleek ons meisje over de vechtlust van haar moeder te beschikken ;-) en heb ik haar 15uur na de bevalling voor het eerst ontmoet.

Ik kreeg later te horen dat het met mij ook echt niet goed ging en er bij mij veel schade was door de bevalling. Ik had rupturen, mijn baarmoeder deed het niet meer en had veel bloed verloren. 

We hebben dus beide moeten vechten om er bovenop te komen en geloof me, die weg is heel lang en heel zwaar geweest. Ik heb er zowel lichamelijk als geestelijk een enorme klap van gehad. We zijn nu bijna 2.5jaar verder en sinds een paar maanden durf ik pas echt te zeggen dat ik geniet van het moederschap.  

*Dit verhaal is niet alles en heb het behoorlijk ingekort. Er was nog zoveel meer maar ik wilde niet helemaal tot in de details treden ;-)

9 jaar geleden

Zo, ik heb geen woorden voor. Godzijdank is het met jullie goed gekomen en dat je van elkaar kan genieten. Mijn moeder had ook zware rupturen, binnen en buiten . De dokter handelde langzaam en verkeerd en trok me eruit want ik zat vast, resultaat zuurstof gebrek. Godzijdank hadden wij het gehaald. Ik ben de 3e en laatste kindje. Mijn moeder vond het goed zo .

9 jaar geleden

Pfffff jeetje wat heftig zeg! Ik snap dat je er even over hebt gedaan om er van bij te komen! (Ik heb al even nodig om er van bij te komen..en ik heb het alleen maar gelezen...).

9 jaar geleden

Graag gedaan. Ik heb voor mezelf heel mijn zwangerschap en bevalling op 'papier' gezet. Tranen met tuiten gehuild tijdens het typen. Wat een mooie periode moest zijn was 1 grote zwarte donderwolk. Ik heb hier echt maar een klein stukje van wat er allemaal is gebeurd en mis is gegaan geplaatst. Door het op te schrijven heeft het me enorm geholpen met verwerken. Ik zeg dus DOEN! ;-)

1 jaar geleden

Hoi Oydis, ik heb je berichtje gelezen en herken veel van wat er tijdens mijn bevaling is gebeurd in jouw verhaal. Ik ben 5 maanden geleden bevallen van mijn allerliefste meisje. Met ons kindje ging het gelukkig meteen goed, maar ook in had een “spuiter” (vraag me soms wel af wat de medische terminologie is) en houd dus een erg traumatisch gevoel over aan de bevalling… 1,5 l bloed verloren, paniek in mijn man’s ogen, paniek in de verloskamer.. de heel aanwezige gedachte én vraag: ga ik doodgaan? .

1 jaar geleden

Je verhaal lezen heeft me goed gedaan en het voelt idd goed om het eens neer te pennen. Bedankt dus om je verhaal te delen.

9 jaar geleden

Dankjewel :)