Snap
  • Bevallingsverhalen
  • post

Ons gevecht, Onze mini hel!!

Ik was bij mijn oma en was aan het genieten van de laatste weken van mijn vakantie toen ik steeds meer last kreeg van mijn buik. Ik voelde een druk op mijn buik en hij was erg gespannen. Dit nacht had ik veel last van kramp en voelde ik me absoluut niet lekker. Ik maakte me best zorgen en dacht bij mezelf dat ik morgen misschien maar even langs een dokter moest, gewoon voor de zekerheid. De kramp ebde weer weg en kwam na een paar uur weer terug. Op zich was die gevoel niet nieuw voor me ik had voor dat ik zwanger was veel last van menstruatiekramp. Een aangezien ik al menstrueerden sinds mijn 11de had ik geleerd daar mee om te gaan. Dan had ik eigenlijk een soort weeën maar dan alleen in mijn onderbuik. Maar ook tijdens mijn zwangerschap had ik vaak wel last van een zere buik en soms krampen. Dus maakte me niet echt zorgen.

De volgende dag werd echter duidelijk dat ik me wel degelijk zorgen moest maken. Mijn vliezen waren namelijk gebroken. En dat terwijl ik pas ongeveer 6/6,5 maand zwanger was. Meteen werd het ziekenhuis gebeld en zijn mijn moeder en ik er heen gereden. Vanaf dat moment ging alles in een sneltreinvaart. Er gebeurde zo veel dat ik op dat moment niet helder kon denken, zeker niet omdat ik heel erg bang was dat mijn kindje het niet ging reden. En na die 2 maanden de hele tijd bezig zijn met je kind en het dan verliezen leek me verschrikkelijk. Ik werd zo bang van deze gedacht dat ik een paniek aanval kreeg. Ik ging hyperventileren en werd helemaal gek. Ik heb hoogtevrees en ben claustrofobisch en die reactie geef ik dus ook als ik hoog of in zeer kleine ruimte's ben. Zo hielp het dus ook niet echt dat ik toen ik in een bed lag met de lift naar boven moest. Ik ben namelijk als de dood voor liften! Uit eindelijk kwamen we veilig uit de lift maar nog steeds was ik in paniek, ik huilde, hoesten en stikte bijna in tranen, maar mijn moeder was heel erg helder en schoot vol in de roos toen ze zei "Hallo, Pardon dame. Dit is niet de bedoeling hé. Dat je zo reageert als je boven op de Eiffeltoren staat, oké! Maar nu niet. Nu gaan we sterk zijn, nu gaan wij dat kind dat in jou zit heel duidelijk maken dat het daar binnen veel leuker is dan hier buiten. En als het komt dan gaan we dat ff goed doen, kom op hé. Ben je een buure of niet?!" Zo bleef mijn moeder een tijdje op me in praten en uit eindelijk werd ik weer rustig. Het was ondertussen ongeveer half 4.

 

Toen kwam er een gynaecoloog en een verloskundigen en een internist en en chirurg en een co-assistent en nog een co-assistent en de co-assistent van de co-assistent en haar buurman en zijn tante en daar van weer het nichtje en de postbode die was er ook! Zeer belangrijk hem mag ik niet vergeten! En waarschijnlijk ben ik er heel veel wel vergeten want ik heb geen idee hoeveel mensen ik gezien heb, laat staan wie ze waren. Maar het werd duidelijk dat het niet goed ging met mijn kindje en dat het waarschijnlijk (en hopelijk) vandaag nog geboren zou worden. Maar het was afwachten, omdat het kindje nog maar 6 maanden was en ik een vrij brede bekken had, en altijd al heb gehad. (Dat vond ik altijd vervelend met broeken maar ik trosten mezelf dan altijd met de gedacht dat ik zomenteen makkelijk kinderen kon krijgen en iedereen maatje 0 waarschijnlijk niet, een mens moet toch was :) ) De tijd streek voor bij en uit eindelijk om werd kwart voor 7 de knoop door gehakt ik kon niet gewoon bevallen. Ik moest een keizersnee krijgen. Ik was hier absoluut niet blij mee maar ja, het moest.
Vervolgens is er nog getwijfeld of ik onder narcose moest maar dat hoede uiteindelijk niet - gelukkig. En toen kwam het grote moment steeds dichter bij. Ik werd steeds zenuwachtiger en wist eigenlijk niet wat er ging gebeuren en raakte gestrest. Ik ben uiteindelijk van kwart over 7 tot iets voor acht in een soort trans geweest en weet heel veel niet meer, ik was er bij maar als je het me zou vragen.....

 

En daar was dan het moment om precies 8:O8  's Avonds werd mijn zoon geboren.Het was een klein wondertje, met de nadruk op klein want dat was het! Hij was heel erg klein. En voor dat ik het wist was de navelstreng door geknipt en redden er iemand weg met MIJN KIND!!!

Omdat ik pas 15 was, ik de eerste 4,5 maand van mijn zwangerschap niet heb geweten dat ik zwanger was en daar dus ook geen rekening mee gehouden had was mijn kindje al 'benadeelt'! Maar het feit dat hij al na 6 maanden ter wereld kwam maakte dat hij eigenlijk nog niet af was. Dus werd hij meteen onderzocht en bij de echo van zijn hart, die altijd al wat moeilijk was. -De zijn hart was niet helemaal goed. het was nog niet helemaal vol groeit, zo hoorde wij vaak. -

Na een tijdje, een periode die voor mijn jaren leek te duren, kwam er een dokter naar mij toe ik was inmiddels naar de kraamafdeling gebracht. Mijn zoon had een gaatje in de want tussen zijn hart kamers zitten. Nou had ik al twee jaar biologie er opzitten en was mijn vader vroeger arts. Dus ik besefte me heel goed was dit betekende, buiten dat het niet goed was. Elke keer als het hart van mijn zoon zich samen perste om bloed zijn lichaam te pompen ging een deel van het zuurstofRIJKE bloed terug naar de kamer waar het zuurstofARME bloed zat. Hij verloor dus als het waren bloed en de 'effectiefheid' van zijn hart was afgenomen. Maar..... kwam er gelukkig achter aan. Hij maakt het veder goed en met een gat in je hart kun je goed leven. Ondanks het feit dat ik me natuurlijk zorgen maakte was ik wel wat gerust gesteld. Het ging, redelijk, goed met mijn mannetje en hij zou blijven leven. Dat vond ik het aller belangrijkste aangezien ik me daar zorgen om maakte! Na een tijdje kwam er een zuster aan gelopen met een glazen doosje en daar in lag mijn kleine aap! Met veel snoertjes, en met allemaal aparaten om hem heen met grafiekjes, lijntje en bliepjes en piepjes MAAR! Daar lag hij mijn kindje, mijn zoon!

 

Daar was hij dan;

MINK

 

 

 

10 jaar geleden

hoi belle, ik heb ongeveer het zlefde als jou mee gemaakt aleen dan 2x! ik heb 3 kinderen gehad mijn eerste zoontje werd 6wken te vroeg geboren en was klein maar kern gezond , me tweeling werd met 6 maanden en 3dagen geboren helaas hebben zij het niet gered ze hadden beide ook gaatjes de ene in zn maag de andere in zn darm! ben zo blij om te horen dat het met je zoontje goed gaatt.. de ene overleeft het dde ander niet! veel liefs naomi

10 jaar geleden

Hoi Isabelle, Wat ontzettend triest dat je je mannetje steeds zo moet missen. Wat moet je soms terug verlangen naar die wandelingen bij je oma, samen met je kindje nog zo lekker veilig bij je. Ik dacht inderdaad dat de hartafwijking een gevolg zou kunnen zijn van zijn vroeggeboorte. Het hartje gaat pas op een later tijdstip dicht, vandaar dat ik vroeg of hij er eventueel nog overheen kon groeien. Ikzelf ben ook met een hartafwijking geboren, de Tetralogie van Fallot. Dus ook onder andere een gaatje tussen de kamers. Gecorrigeerd in '78. Ik hoop dat het snel beter gaat met Mink, opdat hij een sterke knul mag worden. Zodat je zonnetje eindelijk naar huis mag. Sterkte, Annette

10 jaar geleden

Hoi Annette, Het is zeker een pittige tijd voor mij en ik probeer er ook een beetje van te genieten. En soms lukt dat best goed. Het is absoluut niet makkelijk om moeder te zijn, zeker niet als je zo jong bent. En al helemaal niet als de gezondheid van je kindje vaak zo slecht is. Ik heb veel hulp bij het verzorgen van mijn kindje en sta er in dat opzicht niet helemaal alleen voor. Maar mijn kindje heeft de afgelopen periode weer in het ziekenhuis gelegen. En ligt er op het moment dat ik dit schrijf nog steeds. Tot mijn verdriet. Daarom is het onmogelijk om met hem te wandelen. Dat is vanzelf sprekend. Maar ik ga het liefste naar mijn oma toe daar kan ik, lekker op het platteland, heerlijk wandelen en over het strand slenteren met een baby op mijn buik. Over wat er met zijn hartje ging gebeuren was lang onduidelijkheid en ik heb lang getwijfeld wat ik zou kiezen voor de toekomst van mijn kind maar heb uit eindelijk een keuze weten te maken. (Staat in mijn volgende Blog! :) ) Uiteraard speelt het feit dat Mink te vroeg is geboren hier in mee. Waarschijnlijk is dat ook een van de redenen dat hij met deze hartafwijking is geboren! Dank je wel en liefs, Isabelle

10 jaar geleden

Hoi Milou, Dank je wel, dat is iets waar ik lang over na heb gedacht. De naam van mijn kindje! Iets wat volgens mij voor iedere moeder moeilijk is. Ik vind het ook altijd als er baby's geboren worden leuk om geboortekaartjes te lezen om namen te kijken! Liefs, Isabelle